ΑΠΟΨΕΙΣ

«Πρέπει ν’ αλλάξει ο τρόπος που διδάσκεται η ιστορία». Αυτό ήταν το συμπέρασμα ενός γνωστού μου, οικείας μορφής των μίντια, όταν συζητούσαμε προχθές τις αντιδράσεις παρευρισκομένων έξω από τη Μητρόπολη Αθηνών για την κηδεία του Κωνσταντίνου. Συμφώνησα μαζί του, προσθέτοντας ότι οι βασιλόφρονες ελάχιστα διαφέρουν απ’ όσους επιμένουν να ομνύουν στους Λένιν, Στάλιν, Τσε και Βελουχιώτη. Η παγερή σιωπή του συνομιλητή μου ήταν ενδεικτική της διαφωνίας του: άλλο οι νεκροί της Αριστεράς, κι άλλο εκείνοι της... Δεξιάς.

Η στάση αυτή σημαντικής μερίδας Ελλήνων δεν είναι άσχετη με τις αμήχανες αντιδράσεις στην κυβερνητική πρωτοβουλία για αποκλεισμό του κόμματος Κασιδιάρη από τις προσεχείς εκλογές・τα αριστερά κόμματα απαιτούν η οποιαδήποτε ρύθμιση να αναφέρεται αποκλειστικά σε ακροδεξιά ή νεοναζί, ασχέτως αν αυτό θα ήταν προδήλως αντισυνταγματικό. 

Προφανώς ανησυχούν ότι μελλοντικές κυβερνήσεις θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν ένα τέτοιο νομικό πλαίσιο για να στραφούν εναντίον τους, όπως άλλωστε συνέβη κυρίως στην ανατολική Ευρώπη, όπου πλέον ο Κομμουνισμός επισήμως θεωρείται εξίσου επικίνδυνος με το Ναζισμό. 

Ε ναι, μπορεί στην Ελλάδα να επικρατούν απόψεις για απόδοση τιμής και για ηθικό πλεονέκτημα, όμως οι λαοί που έζησαν κάτω από τη μπότα της Σοβιετικής Ένωσης και των ενεργουμένων της γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους ότι παρά τα υπέροχα λόγια και τις εντυπωσιακές παρελάσεις, η υλοποίηση του μαρξιστικού οράματος συνεπάγεται σκληρή καταπίεση και απάνθρωπες στερήσεις για τη μεγάλη πλειοψηφία. 

Η πραγματικότητα μας έδειξε ότι όποτε εξουσίασαν, η πιο ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο -υλιστικών- άκρων ήταν πως το ένα δολοφονούσε ανενδοίαστα όσους βάφτιζε εθνικά μιάσματα, ενώ το άλλο όσους χαρακτήριζε ταξικούς εχθρούς. Σε περιοχές της Ασίας και της Αφρικής σήμερα πραγματοποιούνται φρικτά εγκλήματα κατά των «απίστων» από ένα άλλο άκρο, κατ’ όνομα πνευματικό.

Όντως θα πρέπει ν’ αλλάξει ο τρόπος που διδάσκεται η ιστορία η δική μας και η διεθνής, αλλά με στόχο τον ενταφιασμό των καθιερωμένων μύθων. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι οι κοινωνίες προκόβουν μόνο ενωμένες. Θα πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι ενότητα και συνεννόηση επέρχονται μόνο όταν προσπαθούμε να μπούμε στη θέση του απέναντί μας και να κατανοήσουμε το σκεπτικό του. Θα πρέπει κάποτε όλοι μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, να εμπεδώσουμε ότι η εξουσία διαφθείρει κάθε κυβερνήτη, ασχέτως πρότερης διαδρομής, εξαγγελιών και ιδεολογίας. 

Θα πρέπει επιτέλους να πειστούμε ότι διαχρονικά οι καλύτερες ηγεσίες είναι όσες ελέγχονται τακτικά και θεσμικά και όχι όσες είναι απόλυτες και κληρονομικές, παρά την υποτιθέμενη αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητά τους. Δυστυχώς δεν αρκεί να μάθουν σωστά γράμματα οι μαθητές. Θα πρέπει σύντομα να βγουν από τις πλάνες τους οι γονείς και οι παππούδες τους.