Είναι πολλές οι ρημάδες οι κακοδαιμονίες
«Δε γίνεται να βρεθούμε, δίνουμε!». Φράση τόσο συχνά επαναλαμβανόμενη αυτή την εποχή, από γονείς μαθητών γυμνασίων και λυκείων. Αν και οι προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις αποτελούν πρακτική ευρύτατα διαδεδομένη, είναι τούτο το «δίνουμε» που κάνει τόσο ξεχωριστή τη δική μας περίπτωση. Βλέπετε, ο Έλληνας γονιός δε συμπάσχει απλώς με το βλαστάρι του, αλλά προσπαθεί -στο μέτρο των μορφωτικών και οικονομικών δυνατοτήτων του- να συνδιαχειριστεί μαζί του τις κακοδαιμονίες του εκπαιδευτικού συστήματος. Και είναι πολλές οι ρημάδες οι κακοδαιμονίες.
Μολονότι σε επίπεδο ΟΟΣΑ έχουμε μία από τις καλύτερες αναλογίες εκπαιδευτικών προς μαθητές και ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά εγκατάλειψης του σχολείου, η εικόνα των ελληνόπουλων μόνο αξιοθαύμαστη δε χαρακτηρίζεται. Όχι μόνο βαθμολογούνται σχετικά χαμηλά στους διαγωνισμούς PISA, μα επίσης υστερούν σε στοιχειώδη αντικείμενα, όπως η κατανόηση κειμένου και η καλή χρήση της ελληνικής. Αντί όμως να διαβάζουν μπόλικα κείμενα ώστε να μαθαίνουν τη γλώσσα μας βιωματικά, στα σχολεία μας τα παιδιά αποστηθίζουν γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες. Αντί να επικεντρώνονται σε μαθήματα της ομάδας STEM (science-technology-engineering-mathematics) ή να εστιάζουν στην πραγματική οικονομία, δαπανούν τα χρόνο τους σε θρησκευτικά. Αντί να προσλαμβάνουν την Αττική Διάλεκτο ως αναπόσπαστο στάδιο -μαζί με την ομηρική, την κοινή, τη βυζαντινή και τη δημώδη γλώσσα- προς την νεοελληνική, τη διδάσκονται υβριδικά, περίπου σα ξένη γλώσσα. Αντί να αντιλαμβάνονται την ιστορική αφήγηση ως μία αιτιώδη αλληλουχία, απομνημονεύουν λεπτομέρειες μαχών και ονόματα ηρώων.
Παπαγαλία, θεωρία αντί πράξης, σύγχυση, ατελής σύνδεση με τις σύγχρονες απαιτήσεις. Αναφορικά δε με τις οριζόντιες δεξιότητες, εκεί εντοπίζεται ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα σύμφωνα με τις σχετικές έρευνες φορέων, προσόντα όπως το ομαδικό πνεύμα, η ορθή διαχείριση χρόνου, η επικοινωνιακή ευχέρεια, η ανάληψη πρωτοβουλίας, η εφευρετικότητα και -φυσικά- οι τεχνικές γνώσεις σπανίζουν, αν και περιζήτητα. Δηλαδή τι αποκομίζουν οι μαθητές μας από το σχολείο όταν αποφοιτούν;
Οι περισσότεροι δυστυχώς λίγα, κρίνοντας τουλάχιστον από τις συνολικές επιδόσεις τους μα και από την καθημερινή επαφή μαζί τους. Πλήττονται έτσι από άγνοια και φτώχεια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη μελλοντική ζωή τους μα και για την πρόοδο της χώρας・είναι αδύνατο να μακροημερεύσουμε δίχως ικανοποιημένους εργαζομένους και ενεργούς πολίτες. Φοβάμαι ότι δε συνειδητοποιούμε πόσο υπονομεύει η εκπαιδευτική διαδικασία τη δημογραφική μας εξέλιξη, καθώς έμμεσα και άμεσα στερεί από τους αυριανούς γονείς τη δυνατότητα να αναθρέψουν τα παιδιά τους όπως θα πρεπε σε ένα προηγμένο κράτος.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11-12.06.2022
