ΑΠΟΨΕΙΣ

Πόσο σημαντική είναι η είδηση με τον 37χρονο πατέρα από τη Θέρμη που αρνείται να ακολουθήσει τα μέτρα της πολιτείας και να κάνει το απαραίτητο self test για να παρακολουθήσει το παιδί του στα σχολείο τα μαθήματα για να τρέχουν όλα τα κανάλια να του πάρουν δηλώσεις;

Πόσο χρήσιμο για την ενημέρωσή μας είναι να μάθουμε για τον πυροβολισμό ενός Γερμανού πολίτη που σκότωσε έναν νεαρό υπάλληλο σε βενζινάδικο, επειδή αρνήθηκε να τον εξυπηρετήσει επειδή δε φορούσε μάσκα;

Πόσο χρειαζόμαστε να βλέπουμε κάθε Κυριακή που διοργανώνεται μία συγκέντρωση αντιεμβολιαστών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τα παρεπόμενα από τα επεισόδια που τις συνοδεύουν και τις ελληνικές σημαίες και τους σταυρούς που κρατούν οι οπαδοί τους;

Δυστυχώς οι μειοψηφίες εκτός από φωνακλάδηκες έχουν γίνει και αρεστές στον δημόσιο διάλογο της χώρας. Στα καφενεία, τα μίντια και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα τηλεοπτικό κανάλι στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου βρίσκει πιο πιασάρικο θέμα τον θάνατο ενός εμβολιασμένου από τις επιπτώσεις του εμβολίου (που είναι σε ποσοστό απειροελάχιστο σε σχέση με τα εμβόλια που έχουν γίνει παγκοσμίως) παρά το γεγονός ότι από τα εμβόλια έχουν σωθεί στον κόσμο εκατομμύρια άνθρωποι. Βρίσκει πιο ελκυστικό τον πατέρα που αρνείται να κάνει το παιδί του self test για να μπει στην τάξη από το να παρουσιάσει τους δεκάδες χιλιάδες γονείς που πειθάρχησαν στα μέτρα και έστειλαν τα παιδιά τους σχολείο τηρώντας τους κανόνες της δημόσιας υγείας.

Το λέω αυτό όχι με κατανόηση, αλλά με μεγάλο προβληματισμό, αλλά και θυμό. Γιατί και τα κανάλια έχουν τις δικές τους μετρήσεις για το τι προκαλεί το ενδιαφέρον του κόσμου. Και αυτό είναι δυστυχώς όχι το σωστό και το πρέπον, αλλά το αρνητικό και το υποτίθεται αντάρτικο-αντισυστημικό.

Εδώ και καιρό αυτό που λείπει στις δημόσιες συζητήσεις σε όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στη χώρα μας είναι η επανάσταση της πλειοψηφίας. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν είναι άλλο από τους χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι και στην Ελλάδα και παντού έκαναν το εμβόλιο, φορούν τη μάσκα, τηρούν τις αποστάσεις και δεν φιλούν και δεν κάνουν χάι φάιβ με τον κάθε γνωστό που βλέπουν στον δρόμο.

Μόνο που κάποια στιγμή πρέπει και η πλειοψηφία να φωνάξει. Να κάνει δυνατή τη φωνή της. Γιατί τις χώρες δεν τις διοικούν οι μειοψηφίες, αλλά (ευτυχώς) οι πλειοψηφίες. Αυτό ορίζει η δημοκρατία. Αλλιώς μπορεί ο καθένας να πάει στη ζούγκλα να ζήσει με τον δικό του Ταρζάν. Και όχι σε οργανωμένες πολιτείες.

Δε χρειάζεται λοιπόν, άλλη άμυνα. Χρειάζονται επιχειρήματα, δυνατές φωνές, διαδηλώσεις υπέρ της λογικής και -όπως έλεγε και ο Ότο Ρεχάγκελ- «kontrollierte Offensive». Δηλαδή ελεγχόμενη επίθεση.