ΑΠΟΨΕΙΣ

Το περιβάλλον της επιχειρηματικότητας έχει άρδην μεταβληθεί με την επέλευση της οικονομικής ύφεσης των μνημονίων και της υγειονομικής κρίσης των δύο τελευταίων ετών. Αν ατενίζαμε δειλά το απώτερο μέλλον, δύσκολα θα εντοπίζαμε σημεία που θα θύμιζαν την προ κορονοϊού εποχή. 

Οι τελευταίες ανακοινώσεις του υπουργείου Υγείας μας πάνε ακόμα πιο μακριά. Σήμερα, αν παρακάμπταμε το γεγονός των χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων που έκλεισαν τα τελευταία χρόνια και ασχολούμασταν με τις υπόλοιπες, εκεί, πάλι τα προβλήματα θα ορθώνονταν δυσεπίλυτα. Καλούνται οι επιχειρηματικές μονάδες αυτές να αλλάξουν, να μετασχηματιστούν και να εκτεθούν σ’ ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον. Από τη μία μεριά τα κίνητρα που δίνονται υπό όρους, από την άλλη ο ψηφιακός μετασχηματισμός και σε τρίτη διάσταση ο σεβασμός προς το περιβάλλον. Και μέσα σε αυτά σημαίνουσα θέση πρέπει να έχει και ο εργαζόμενος, η συμβολή του οποίου συχνά εξοστρακίζεται και τίθεται στο στόχαστρο της εργοδοσίας, στις σκοπιμότητες της μείωσης του εργασιακού κόστους. Οι επιπτώσεις όλων αυτών συνδυαστικά, τείνουν να αντιμετωπιστούν με καινοτόμες πρακτικές, που όμως συχνά αποβαίνουν ατελέσφορες. 

Έτσι, αν εξετάζαμε την παροχή κινήτρων που αφορούν τις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές επιχειρήσεων κατά τον άξονα 4.7 του Ταμείου Ανάκαμψης, εκεί, θα βρισκόμασταν μπροστά σε μια νέα εικόνα του επιχειρείν. Αν κάναμε μια αδόκιμη σύγκριση με τις δικηγορικές εταιρείες, όπου για να αναπτυχθούν σε μικρό μάλιστα βαθμό, απαιτήθηκαν 40 χρόνια περίπου, αντιλαμβανόμαστε πως οι συμπράξεις εμπορικών-βιομηχανικών εταιρειών, όπου κυριαρχεί ο οικονομικός παράγων και το επιχειρηματικό κέρδος, όχι μόνο δε θα γίνει αυτόματα αλλά θα χρειαστεί ριζική μεταβολή της νοοτροπίας μας. 

Καλές είναι οι νομικές προσωπικότητες ανώτερης μορφής, απολαμβάνουν φορολογικές ελαφρύνσεις και προγράμματα στήριξης, διευρύνουν την εργασιακή απασχόληση, η κουλτούρα όμως των συγχωνεύσεων είναι σχεδόν ανύπαρκτη ή τουλάχιστον προβληματική. Θα χρειαστούν επομένως κρατικά προγράμματα επιμόρφωσης ή συμβουλευτικής πρακτικής για την αναπροσαρμογή αυτή προς αντιμετώπιση των τρεχουσών προκλήσεων. 

Η παρατεταμένη ύφεση όμως δεν αφήνει άλλα περιθώρια αδράνειας. Ο συνδυασμός καινοτομιών, ψηφιακής μεταρρύθμισης και αναβάθμισης των επιχειρήσεων, είναι τρέχουσα αναγκαιότητα, όσο κι αν απέναντι τους προβάλλει ένα δύσκαμπτο δημόσιο, διαρθρωμένο πάνω στις γνωστές του παθογένειες. Οι εκκρεμότητες αυτές παραμένουν, η αβεβαιότητα στο επιχειρείν ναρκοθετεί την ιδιωτική πρωτοβουλία και το κυριότερο, θέτει υπό αμφισβήτηση κάθε προοπτική ανάπτυξης.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 7 Νοεμβρίου 2021