Εποχές
Ανήκω, ήδη, σε αυτόν που λέμε «ο παλιός ο κόσμος». Ανήκω με πολλούς άλλους στη γενιά που μεγαλώσαμε χωρίς κινητά, διαδίκτυο, παίζαμε πολλές ώρες στις γειτονιές, πέφταμε, χτυπούσαμε, πίναμε νερό κατευθείαν από τις βρύσες, δεν υπήρχαν εμφιαλωμένα, τρέχαμε πάνω κάτω όλη μέρα, διαβάζαμε και γράφαμε, ψάχνοντας σε εγκυκλοπαίδειες, πηγαίναμε σινεμά και εκστασιαζόμασταν, ταξιδεύαμε με εξωσχολικά βιβλία που μας συνεπαίρνανε, είχαμε φίλους και φίλες κολλητούς, που τους βλέπαμε κάθε μέρα και χωρίς αυτούς δεν μπορούσαμε να ζήσουμε, κάναμε φάρσες στο τηλέφωνο, ήμασταν έκπληκτοι και εύπιστοι και, κυρίως, χαρούμενοι...
Οι φίλοι ήταν λίγοι και καλοί, δεν τους αποχωριζόμασταν εύκολα, τους υπερασπιζόμασταν μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος, δεν τους προδίδαμε, διότι η προδοσία μας έπεφτε και ήταν πολύ βαρύ πράγμα! Τους ξέραμε και μας ήξεραν πολύ καλά, μαζί σπαταλούσαμε ώρες και ώρες! Δεν ήμασταν τόσο ενημερωμένοι για πολλά, όπως συμβαίνει σήμερα, τα μικρόβια χόρευαν δίπλα μας ανά πάσα στιγμή, κάναμε ομαδικούς εμβολιασμούς, καβγαδίζαμε, κυρίως τα αγόρια, και όλες τις ιστορίες τις ζούσαμε με αυτούς τους λατρεμένους φίλους!
Σήμερα έχω πολλούς φίλους στο διαδίκτυο. Τους περισσότερους δεν τους γνωρίζω. Ξέρω πολύ λίγα πράγματα γι’ αυτούς, μπορεί να μου είναι και τελείως άγνωστοι, καταλαβαίνω από τις αναρτήσεις τους ότι δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα ούτε έχουμε τα ίδια γούστα, τις ίδιες προτιμήσεις, την ίδια ιδεολογία! Δεν αγαπιόμαστε, επειδή η αγάπη είναι κάτι βαρύ και πολύτιμο, συμπαθιόμαστε ίσως, ευχόμαστε στις γιορτές μας, συλλυπούμαστε στα δύσκολα, στέλνουμε συγχαρητήρια και κόκκινα μπράβο στις χαρές, άφθονες καρδούλες, όταν είμαστε ευγενικοί, τραγουδάκια, εικόνες επιλεγμένες, χειροκροτήματα, λουλουδάκια, μπορεί και να νευριάσουμε ή και να τσακωθούμε μαζί τους! Τίποτα ζωντανό, τίποτα με πάθος, ατόφιο, της ζωντάνιας!
Εξακολουθούμε να διασκεδάζουμε, όμως, τις περισσότερες φορές!
Έχουν αλλάξει πολύ οι εποχές και εμείς, ο παλιός ο κόσμος συμμετέχουμε στο καινούργιο παιγνίδι με τη νοσταλγία του παλιού κόσμου σαν καυτή σοκολάτα να μας καίει τα σωθικά... Δεν ξέρω τι θα έλεγε η γιαγιά μου άμα της έλεγα ότι έχω περίπου χίλιους φίλους που δεν τους ξέρω, δεν τρώμε μαζί, δεν τους συνάντησα ποτέ στη ζωή μου, αλλά είμαστε κάθε μέρα μαζί! Ίσως, αφού με κοίταζε κατ’ ευθείαν στα μάτια, να μου έλεγε «Μένη, άσε τα βιβλία, βάλε το ζακετάκι, το άσπρο, έχει ψύχρα», όπως μου είπε μια φορά, όταν της είπα ότι τα λουλούδια τσιρίζουν και λιποθυμάνε όταν τα κόβουμε και ας ήταν ντάλα Ιούλιος με καυτή ζέστη!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19 Ιανουαρίου 2020
