ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι σκέψεις μου ξεκίνησαν από ένα υπέροχο οικογενειακό φωτογραφικό άλμπουμ, της γιαγιάς μου, που βρήκα σε κάτι ξεχασμένα συρτάρια. Είναι μακρόστενο με υπέροχα καφετί φύλλα από χαρτόνι και εκεί ξεκουράζονται, αιωνίως, αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι, στερεωμένοι με κάτι μικρές διαφανείς γωνίες από ριζόχαρτο, που τους συγκρατούν στη θέση τους, σταθερά, χωρίς να είναι κολλημένες στο άλμπουμ.

Σκέφτομαι τη σημερινή μανία να φωτογραφίζουμε τα πάντα, τι φάγαμε, πού πήγαμε, πώς κολυμπήσαμε, ποιους είδαμε, τι φαγητά μαγειρέψαμε, πόσο έγκυες είμαστε, πού πάμε ταξίδι, τι ψωνίζουμε, τι θεάματα βλέπουμε και πάει λέγοντας. Δεν μένει στιγμή αφωτογράφητη!

Όλες αυτές οι φωτογραφίες μένουν εγκλωβισμένες σε ένα κινητό τηλέφωνο και μόνο μία στιγμιαία ματιά πέφτει επάνω τους. Ενώ τα φωτογραφικά άλμπουμ μπορούσες να τα χαζεύεις με τις ώρες, να σχολιάζεις και ίσως να αγγίζεις τους αγαπημένους, να είναι ένας λόγος να ταξιδεύεις, κάπως, σε εποχές, σε μόδες, σε ιστορίες, επειδή κάθε φωτογραφία κρύβει πίσω της και μια μικρή ιστορία που σου έρχεται στο νου και αναλόγως χαμογελάς ή θλίβεσαι, ξεσπάς σε γέλια ή συνοφρυώνεσαι, αγαπάς ή μισείς, ζηλεύεις ή ταξιδεύεις σε εξοχές, όνειρα, αγάπες, έρωτες...

Δεν έχεις την ευκαιρία να τα δεις όλα αυτά, να τα αισθανθείς όταν δεν είναι αραδιασμένες οι φωτογραφίες σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ, που θα είναι φυλαγμένο και σε πρώτη ευκαιρία θα αναπολείς κάτι ξεχασμένα χαμόγελα, κάτι μάτια που ανάβανε φωτιές, κορμιά που συνομιλούσαν, φυγές, ηρωικές αποφάσεις, κατευναστικά βλέμματα, ντροπές, μετέωρες χειρονομίες...

Τα λατρεύω τα φωτογραφικά άλμπουμ και τώρα χαζεύω αυτό το παλιό της γιαγιάς και χιλιάδες ιστορίες περνάνε από το μυαλό μου, που θέλω να τις κάνω λογοτεχνία!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15 Δεκεμβρίου 2019