ΑΠΟΨΕΙΣ

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τον πρόεδρο Μπάιντεν αναζωπύρωσε και το ζήτημα της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, επαναφέροντάς το στο προσκήνιο. Τα τελευταία χρόνια βέβαια υπήρξαν πλείστες αναφορές στο ζήτημα αυτό, ώστε η αξιολόγησή του σχεδόν εξαντλήθηκε ιστορικά. Κανένας, όμως, δεν ξεχνά την πρώτη ουσιαστική και μεθοδική προσέγγιση του καθοριστικού αυτού εθνικού γεγονότος από τον καθηγητή Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, το 1962,στο βιβλίο του «Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου (1908-1918)» εκδ. Συλλόγου Ποντίων Αργοναυτών Αθήνας. Πολύ αργότερα, η Ολομέλεια της Βουλής στη συνεδρίαση ΞΘ-24 Φεβρουαρίου 1994 αναγνώρισε τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους και τους κεμαλικούς δηλαδή την ημέρα που ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου και δρομολόγησε τον αφανισμό των Ελλήνων του Πόντου, στη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας. Προς το σκοπό αυτό μάλιστα η βουλή ανέθεσε στους Ιστορικούς Μιχάλη Χαραλαμπίδη και Κωνσταντίνο Φωτιάδη τη συγγραφή του βιβλίου-πονήματος «Πόντος-Δικαίωμα στη Μνήμη» που βρήκε μεγάλη κοινωνική απήχηση, με την επισήμανση στο οπισθόφυλλο ότι «Κάθε λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του». Έκτοτε οι προσπάθειες αυτές έλαβαν πανεθνική διάσταση και τέτοια υπερκομματική χροιά ώστε περιόρισαν στο ελάχιστο τις όποιες εσωτερικές αμφισβητήσεις. Έτσι και ο ιστορικός και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Βλάσης Αγτζίδης τόνισε στο Πρακτορείο 104,9 fm (17/04/2019) «Η εθνοκάθαρση των ελληνικών πληθυσμών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία έχει όλα τα χαρακτηριστικά γενοκτονίας», υπογραμμίζοντας ότι «η αμφισβήτηση της τεκμηριωμένης αυτής θεώρησης, οφείλεται σε μια «δύναμη αδράνειας», η οποία βασίζεται σε «ιδεοληπτική» και «παρωχημένη» ερμηνεία, με στοιχεία «ημιμάθειας».

’Πρέπει συνεπώς να είμαστε ικανοποιημένοι που σήμερα, με δηλώσεις και ενέργειες όλου του πολιτικού κόσμου, έχουμε την ολική επαναφορά ενός εθνικού θέματος που λίμναζε επί δεκαετίες στις καλένδες υπουργών, και διεθνών οργανισμών. Κυρίαρχη στόχευση αυτής της καθολικής αποδοχής είναι να τεθεί επί τάπητος το«εν ροή Αουσβιτς» (κατά τον Πολυχρόνη Ενεπεκίδη) μια εθνική τραγωδία που αγωνιά μέχρι σήμερα για την τελική της δικαίωση. Αμήν!