ΑΠΟΨΕΙΣ

Aς προσπαθήσουμε να βάλουμε σε τάξη τη συζήτηση για το θέμα ΠΑΟΚ – Ξάνθης – Ολυμπιακού. Για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.

Πρώτον: Άποψη για το νομικό μέρος της υπόθεσης μπορεί να έχουν μόνο όσοι διάβασαν τον φάκελο των 800 σελίδων και έχουν τις ειδικές νομικές γνώσεις για να τον αξιολογήσουν. Συνεπώς, δημοσιογράφοι, σοσιαλμιντιάδες, βουλευτές, πολιτευτές, δεν δικαιούνται να παραδίδουν μαθήματα. Η κρίση της επιτροπής μπορεί να είναι ορθή – λάθος – έτσι κι έτσι, αλλά αυτό δεν το ξέρουμε εμείς.

Δεύτερον: Η συζήτηση για την πολυϊδιοκτησία στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι υποκριτική. Η πολυϊδιοκτησία αποτελεί μερικότερο φαινόμενο της εξάρτησης ομάδων από ομάδες ή, ορθότερα, αθλητικών εταιριών από αθλητικές εταιρίες. Αυτό υπάρχει στο ποδόσφαιρο, χωρίς απαραίτητα να αποκτά νομικά εμφανή και, συνεπώς, ανιχνεύσιμη μορφή. Ως γνωστόν, η ηρωίνη δεν πωλείται με τιμολόγιο αλλά, πάντως, πωλείται. Η σαρωτική είσοδος του στοιχήματος στο ποδόσφαιρο, έδωσε ένα περαιτέρω κίνητρο για τέτοια σχήματα. Ο ιδιοκτήτης μιας ΠΑΕ ελέγχει άλλες, όχι μόνο για να σιγουρεύει τις νίκες στους μεταξύ τους αγώνες αλλά για να αποκομίζει όφελος μέσω στοιχήματος κατευθύνοντας αποτελέσματα. Στην Κίνα, στις Φιλιππίνες, στα νησιά Κέιμαν, στις τέσσερις άκρες του κόσμου.

Για τι κατηγορείται ο Σαββίδης; Ότι μέσω μιας εταιρίας όπου μετέχει ένας ανιψιός του, απέκτησε δικαιώματα στο προπονητικό κέντρο της Ξάνθης. Μάλιστα! Μπορούσε να πετύχει το ίδιο ακριβώς βάζοντας όχι τον ανιψιό του αλλά έναν φίλο του ανιψιού του; Μπορούσε! Και τα τσιμέντα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα ξέρουν περιπτώσεις που ο οικονομικά ισχυρός βρίσκει έναν παράγοντα που δεν έχει μαντήλι να κλάψει, του στέλνει παίκτες, τσοντάρει χρήματα και κάνει την ομάδα παράρτημά του. Χωρίς ανιψιούς! Όσοι παριστάνουν ότι έπεσαν από τα σύννεφα, ότι βλέπουν στον Σαββίδη κάτι που δεν είδαν ποτέ άλλοτε, είναι απατεώνες. Δικαίωμα να μιλά, έχει μόνο μόνο όποιος μίλησε την εποχή της «παράγκας» και του «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε…». Με ονόματα και διευθύνσεις, όχι με λόγια του αέρα. Και ειδικά το να παριστάνει τον κατήγορο ο Ολυμπιακός, είναι – ας μην πούμε τι είναι.

Τρίτον: Οι νόμοι πρέπει να τηρούνται. Η μέχρι χθες ρύθμιση μπορεί να ήταν ακραία αλλά με αυτήν άρχισε το πρωτάθλημα, με αυτήν πρέπει να τελειώσει. Για του χρόνου, βλέπουμε. Αν ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη πρέπει να υποβιβασθούν, ας υποβιβασθούν. Δεν ξέρει η κυβέρνηση ότι στο εξής, όποια ομάδα αδικείται ή νομίζει ότι αδικείται, θα κινητοποιεί τοπικούς βουλευτές ή θα κλείνει δρόμους; Δεν ξέρει ότι οι νόμοι ισχύουν για όλους, όχι μόνο για τις «ιστορικές» ομάδες; Μια χαρά το ξέρει, άλλωστε αρκεί η κοινή λογική. Αλλά με ποιους όρους μπορείς να κουβεντιάσεις για μια κυβέρνηση που κάθε μέρα αποδεικνύεται όπως οι προηγούμενες;

Τέταρτον: Σ΄ αυτή την κυβέρνηση, ο ΠΑΟΚ δεν χρωστά χάρη. Είναι προτιμότερο να υποβιβασθεί. Του χρόνου να επανέλθει, έχοντας διατηρήσει την αξιοπρέπειά του. Αυτήν ακριβώς την αξιοπρέπεια προσπαθεί να του στερήσει το σύστημα της κυβερνητικής – ποδοσφαιρικής διαπλοκής, με την υποτίθεται χαριστική ρύθμιση. Δεν του αρκεί να επαναφέρει τον ΠΑΟΚ εκεί όπου επί δεκαετίες τον περιόρισε: Ένα πρωτάθλημα κάθε είκοσι χρόνια. Θέλει και να πλήξει την εικόνας της ομάδος που εκτός από τους αντιπάλους της, ανταγωνιζόταν και με το παρασκήνιο. Ένα στοιχείο που ενσωματώθηκε στην προσωπικότητά του και τον έκανε να ξεχωρίζει. Με άλλα λόγια, επιδιώκει να εξισώσει το θύμα με τους θύτες, να το πετάξει στο λάκκο με τη λάσπη. Δεν είναι πλήγμα στην εικόνα του ΠΑΟΚ αν ο ανιψιός του Σαββίδη έκανε μια συμφωνία για αθλητικό κέντρο της Ξάνθης. Αλλά θα είναι όταν η δεύτερη πρόταση σε κάθε συζήτηση θα είναι «Μη μιλάτε: Εδώ έκαναν νόμο για να μην πέσετε…».

Σατανικό ή όχι, οι 156 πρέπει να ντρέπονται…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 2 Φεβρουαρίου 2020