ΑΠΟΨΕΙΣ

Το τέρας της ανθρωποφαγίας ή πώς στο όνομα ενός αντιφασιμού γινόμαστε οι μεγαλύτεροι λογοκριτές.

Βγαίνει κάποιος, λέει την άποψή του για ένα θέμα και, όποια κι αν είναι αυτή, πέφτουμε να τον φάμε ζωντανό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με χαρακτηρισμούς, υβριστικά σχόλια, χυδαιολογία, κατάρες, συχνά και εκφοβισμό.

Έλεος! Πού είναι η ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα στην αντίθετη γνώμη, η δυνατότητα της διαφοροποίησης από την πλειοψηφία, στοιχεία που αποτελούν προϋποθέσεις μιας δημοκρατίας;

Από την άλλη θεωρώ μεγάλη γενναιότητα, θάρρος και ειλικρίνεια ενός ανθρώπου να αναγνωρίζει το λάθος ή και το έγκλημα ενός άλλου ανθρώπου που θεωρεί φίλο του, να παραδέχεται ότι αυτό χρήζει και σκληρής τιμωρίας, αλλά παρόλα αυτά να στέκεται στο πλευρό του και να μην απαρνιέται τη μέχρι πρότινος σχέση του με εκείνον -το αντίθετο θα θεωρούσα αισχρό και υποκριτικό.

Ψάχνουμε τρόπους εκτόνωσης; Νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα; Θεωρούμε πως είμαστε αλάθητοι παντογνώστες;

Νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει: δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας έχει βρει, πάντως βγάζουμε τον χειρότερο εαυτό μας από τότε που έχουμε στην καθημερινότητά μας τα social media.

Είναι σαν ο καθένας να έχει την προσωπική του «εφημερίδα» (πράγμα καθόλου κακό βέβαια), αλλά μέσα από το ιδιωτικό του βήμα να έχει βρει την ευκαιρία ώστε να βγάζει όλη του τη χολή στον διπλανό του, να δικάζει, να κρίνει και να κατακρίνει, να εκδίδει ετυμηγορίες και αποφάσεις.

Πού είναι η έννοια εκείνης της έκφρασης του Βολταίρου που παπαγαλίζαμε στην ιστορία της δέσμης, ο οποίος επί διαφωτισμού διακήρυττε: «Δεν συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πιστεύεις»;

Τότε δεν καταλαβαίναμε πόση μεγάλη βαρύτητα είχαν τα λόγια του γάλλου φιλοσόφου. Τα αποστηθίζαμε απνευστί γιατί έτσι ήταν το σύστημα, γιατί το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να περάσουμε, να μπούμε στο πανεπιστήμιο, χωρίς καν γι αυτό να έχουμε συνειδητά αποφασίσει.

Τώρα όμως, πολλά χρόνια μετά, αντιλαμβάνομαι γιατί κάποιες προσωπικότητες έχουν αξία διαχρονική κι έχουν περάσει στο «πάνθεον» της παγκόσμιας ιστορίας.

Έκαναν στην εποχή τους μεγάλες τομές και συγκρούστηκαν με κατεστημένα. Μόνο που, φοβάμαι πως τώρα, αιώνες μετά, δεν είναι πολλοί εκείνοι που μπορούν έμπρακτα να τους αξιολογήσουν σωστά και να τους εκτιμήσουν.