Γράμμα από το Αμβούργο
Έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα για τις ομοιότητες του Αμβούργου και της Θεσσαλονίκης και για τα πόσα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν στην χώρα μας (που έχουν γίνει έξω) και να ομορφύνουν τη ζωή μας, αλλά δε γίνονται. Το σχόλιό μου υπό τον τίτλο «Αμβούργο-Θεσσαλονίκη 2-0» φαίνεται ότι ευαισθητοποίησε.
Μου έγραψε η αναγνώστρια της στήλης Σοφία Κυριακίδου, η οποία είναι γεννημένη και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη και η σήμερα εργάζεται στον σκληρό πυρήνα του γερμανικού δημόσιου στο κρατίδιο του Αμβούργου. Μου γράφει λοιπόν για τις ομοιότητες των δύο πόλεων, που όπως λέει όσο διαφορετικές και αν είναι «τις ενώνουν η θέση τους κοντά στο νερό, η ιστορία ετών, οι ζωντανές γειτονιές και οι άνθρωποι που είναι γεμάτοι ταμπεραμέντο».
Το ενδιαφέρον του γράμματος από το Αμβούργο βρίσκεται στην περιγραφή που κάνει για τις διαφορές και εδώ θα μείνω περισσότερο: Όπως λέει πολύ εύστοχα στη Θεσσαλονίκη «επικρατεί ένα τακτοποιημένο χάος, για το οποίο κάποιοι άνθρωποι που προέρχονται από τακτοποιημένα και καθαρά περιβάλλοντα μπορεί ίσως και να εκνευριστούν. Αλλά ακριβώς σε αυτό έγκειται η γοητεία του χάους -πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες βελτίωσης».
Στο Αμβούργο από την άλλη η Θεσσαλονικιά οικονομολόγος είχε «τη δυνατότητα να μάθει τι κρύβεται πίσω από αυτό το τακτοποιημένο περιβάλλον. Ένας λειτουργικός κρατικός μηχανισμός που ασχολείται με θέματα δημόσιας εικόνας, αλλά και με τη λειτουργικότητά του». Και αναφέρει συγκεκριμένα πράγματα: Για παράδειγμα «πότε και πώς θα εξαφανιστούν τα γκράφιτι από ένα δημόσιο χώρο (μερικές φορές μέσα σε λίγες ώρες!) αν εμφανιστούν πολιτικά ή σεξιστικά συνθήματα ή πώς συντηρούνται οι δημόσιοι χώροι πρασίνου».
Όσο για το υπόβαθρο αυτού του τακτοποιημένου περιβάλλοντος αυτό -όπως λέει- οφείλεται στους «καλά οργανωμένους δημόσιους διαγωνισμούς που διεξάγονται με μεγάλη διαφάνεια, προσοχή και πάνω απ' όλα έγκαιρο προγραμματισμό. Η ολιστική διαχείριση δίνει τη δυνατότητα δυνητικής εξοικονόμησης πόρων, ιδίως μέσω οικονομικών πλαισίων».
Προσθέτει πάντως για το Αμβούργο ότι εξίσου σημαντικό με την προκήρυξη έγκαιρων διαγωνισμών είναι και οι άνθρωποι «που αναφέρουν και παρουσιάζουν τις ανάγκες από πλευράς των δημόσιων φορέων. Άνθρωποι που νοιάζονται και που γνωρίζουν μέσω σωστού προγραμματισμού τι χρειάζεται η πόλη τους. Άνθρωποι που υλοποιούν σχέδια. Αυτοί οι άνθρωποι θέλω να πιστεύω πως βρίσκονται παντού», καταλήγει.
Για τους ανθρώπους δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι ισχύει. Στην Ελλάδα έχω δει εμπνευσμένα στελέχη αλλά και σκουριασμένους και χωρίς καθόλου έμπνευση ανθρώπους να υπηρετούν τη δημόσια διοίκηση. Εκεί που συμφωνώ απόλυτα είναι ο ρόλος της διαφάνειας και του έγκαιρου προγραμματισμού. Που στην Ελλάδα λείπουν κατ’ εξοχήν…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27.11.2022
