Η Ευρώπη αλλάζει
Ο ήλιος ήταν λαμπερός αυτές τις ημέρες στις Βρυξέλλες. 40άρια δεν υπήρχαν αλλά ο καιρός ήταν ζεστός. Αυτό αποτέλεσε και το πρώτο δείγμα ότι κάτι αλλάζει στην ευρωπαϊκή πόλη που συχνά στο παρελθόν ήταν γνωστή για τις βροχερές ημέρες της αλλά και την γκριζάδα της .
Σε σχέση με την εικόνα των Βρυξελλών του 1997 όταν την πρωτοεπισκέφτηκα ως δημοσιογράφος η σημερινή εικόνα έχει διαφορές. Θυμάμαι τις ουρές μπαίνοντας στο Ευρωκοινοβούλιο και τη γραφειοκρατική διαδικασία που είχαμε περάσει για να εισέλθουμε στο κτίριο όπου χτυπά η καρδιά της πολιτικής Ευρώπης. Διαβατήρια, διαπιστεύσεις, δημοσιογραφικές ταυτότητες και φωτογραφίες ήταν τότε τα ζητούμενα, σήμερα όλα αυτά διεκπεραιώνονται σχετικά γρήγορα. Σε περίπου 10 λεπτά είχαμε τελειώσει όλα τα σχετικά ζητήματα και μπαίναμε στο ασανσέρ για την πρώτη μας συζήτηση με τους εκπροσώπους των μίντια του Ευρωκοινοβουλίου.
Φυσικά και τα θέματα σήμερα είναι διαφορετικά. Η Ευρώπη είναι πια πιο πράσινη και στο επίκεντρο του προβληματισμού της είναι πια το πρόγραμμα «fit for 55», που αφορά την προσπάθεια της ΕΕ να ελαττώσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 55% σε σύγκριση με το 1999 μέχρι το 2030 και στη συνέχεια να πετύχει κλιματική ουδετερότητα, δηλαδή μηδενικές καθαρές εκπομπές μέχρι το 2050.
Ο ευρωσκεπτικισμός (κάποτε αδιανόητος) συνεχίζει να δηλώνει παρών και κατά πολλούς θα είναι ένα θέμα που θα συνεχίσει να απασχολεί θεσμούς και ανθρώπους στην Βρυξέλλες, που πια είναι μία τεράστια κοινότητα ανθρώπων. Υπολογίζεται δηλαδή ότι είτε στο Ευρωκοινοβούλιο, είτε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, είτε στο Συμβούλιο της Ευρώπης εργάζονται πια περί τους 50.000 ανθρώπους, μία ολόκληρη Καβάλα, δηλαδή.
Το ενδιαφέρον σε αυτό το ζήτημα είναι η ελαφρά ενίσχυση της θετικής εικόνας που έχουν οι πολίτες των 27 χωρών της Ευρώπης για την ίδια την Ευρώπη που έπιασε στο τελευταίο ευρωβαρόμετρο το 52%, συγκεντρώνοντας 3 μονάδες παραπάνω από ό,τι την τελευταία φορά και παρουσιάζοντας έτσι το καλύτερο σχετικό αποτέλεσμα από το 2007, όταν πια άρχισε να εμφανίζεται η οικονομική κρίση. Εδώ η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση της λίστας, με συνολικά θετικά νούμερα που φτάνουν το 32%, ενώ η πρωτιά ανήκει στην Ιρλανδία με 76%. Κρατάμε και τη διαφοροποίηση των νέων που γενικά φαίνεται ότι βλέπουν με πιο θετικό μάτι τα ευρωπαϊκά ζητήματα από ό,τι οι υπόλοιπες γενεές.
Όλα αυτά σε μία εποχή με πολλές αβεβαιότητες και όπου πια το βασικό ζητούμενο είναι η καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού (πρώτη αναγκαιότητα με 38%), η δημόσια υγεία (35%), η δημοκρατία και το κράτος δικαίου (32%), οι δράσεις κατά της κλιματικής αλλαγής (31%) και η στήριξη της οικονομίας και οι νέες θέσεις εργασίας (30%). Στην Ελλάδα η αντίστοιχη σειρά διαφέρει σημαντικά. Πρώτη έρχεται η στήριξη της οικονομίας και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (60%), δεύτερη η καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού (59%) και τρίτη η δημόσια υγεία (52%).
Μία αξιολόγηση που πριν από 30 χρόνια μεσούσης της ευρωπαϊκής ευημερίας θα ήταν αδιανόητη…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26.06.2022
