ΑΠΟΨΕΙΣ

Ομολογουμένως δεν εκπλαγήκαμε απ’ όσα ειπώθηκαν στο ντιμπέιτ. Ο Τσίπρας ξανά-μανά με εξυπνακίστικο ύφος, με αοριστολογίες, και με απωθητική κολακεία στη νεολαία, απογοητευτικός για αμφιταλαντευόμενους κεντρώους. Ο Ανδρουλάκης σοβαρός μεν αλλά διόλου χαρισματικός, εμφανώς σε δύσκολη θέση όσον αφορά τη μετεκλογική του στάση. 

Ο Βελόπουλος ως ορισμός του λαϊκισμού, ψευδολογώντας όπως συνήθως αλλά με πειστική για πολλούς σοβαροφάνεια. Ο συνήθως αλαζόνας Βαρουφάκης θλιβερά αμήχανος απέναντι στις ζόρικες ερωτήσεις. Ο Κουτσούμπας, συμπαθής μεν αλλά μέχρι εκεί. Και τέλος ο Μητσοτάκης, προσεκτικός ώστε να μη ρισκάρει το προβάδισμά του, με τοποθετήσεις μετρημένες, και με επιχειρήματα αρκούντως ικανοποιητικά.

Ανάμεσα στους ψηφοφόρους που παραμένουν μετέωροι είναι και οι απογοητευμένοι από τον νυν πρωθυπουργό. Απογοητευμένοι επειδή πολλές προσδοκίες τους διαψεύστηκαν, άσχετα αν συχνά ήταν μαξιμαλιστικές ή στενά προσωπικές. Εξ αυτών, πολλοί δηλώνουν ότι θα στραφούν σε νέα μικρά κόμματα «ώστε ν’ ακούγονται κι άλλες φωνές» ή ότι θα απέχουν «για να σταλεί μήνυμα». 

Δηλώνω ότι τους κατανοώ και μάλιστα συχνά ταυτίζομαι μαζί τους στην κριτική τους προς την κυβέρνηση. Κι εγώ θα ήθελα να είχα δει περισσότερα σε διάφορους τομείς. Θα ήθελα να είχα δει πιο τολμηρές προσπάθειες στην Παιδεία, πάνω στο διδακτικό πρόγραμμα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και στη σύνδεση της ανώτατης με τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς εργασίας. 

Στην Υγεία, με αναδιάταξη του ανθρωπίνου δυναμικού και ταχύτερη ψηφιοποίηση της εσωτερικής οργάνωσης. Στη Δικαιοσύνη, με επιτάχυνση της μέσα από ουσιαστική αναμόρφωση της ποινικής, διοικητικής και πολιτικής δικονομίας. Στο Δημόσιο, με αξιολόγηση, τομές και ανακατανομή προσωπικού και αρμοδιοτήτων. Στην Ασφάλεια, όπου η μικρή παραβατικότητα και εγκληματικότητα υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής της συντριπτικής πλειοψηφίας. Στη λειτουργία της αγοράς, κόντρα στα καρτέλ, στο λαθρεμπόριο καυσίμων και στη μεγάλη φοροδιαφυγή-εισφοροδιαφυγή.

Θα ήθελα λοιπόν και εγώ αρκετά ακόμη να βελτιωθούν. Ωστόσο, θα έπρεπε να είμαι τυφλός για να μην βλέπω πως σε όλους τους παραπάνω τομείς σημειώθηκε κάποια πρόοδος, πως οι ξένες επενδύσεις έχουν αυξηθεί θεαματικά, πως τα ναυπηγεία ξανάνοιξαν, πως ο ρόλος μας στο παγκόσμιο διαμετακομιστικό και ενεργειακό εμπόριο αναβαθμίστηκε, πως ο τουρισμός πετάει, πως κολλημένα δημόσια έργα ολοκληρώνονται, πως η διεθνής θέση μας έχει ισχυροποιηθεί σε απρόσμενο βαθμό. Το κυριότερο όμως, δεν μπορώ να μη βλέπω πως μόνο ο Μητσοτάκης προσφέρει ρεαλιστική ελπίδα να συνεχιστεί η τρέχουσα αναγκαία μεταρρυθμιστική προσπάθεια ώστε να καλυφθούν οι μεγάλες απώλειες εξαιτίας των μνημονίων και της πανδημίας. Ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες, η Ελλάδα πρέπει οπωσδήποτε να κυβερνηθεί και να κυβερνηθεί όσο ορθότερα γίνεται. Κακά τα ψέματα, αυτή τη στιγμή η επιλογή είναι ή ακυβερνησία και πειραματισμοί σε στιλ 2015, ή παραμονή του σημερινού ενοίκου στο Μαξίμου.