ΑΠΟΨΕΙΣ

Το τρυπάνι κόντεψε να μου σπάσει τα μηνίγγια. Επτά το πρωί πετάχτηκα αλαφιασμένη απ’ το κρεβάτι σαν να είχα ελατήρια σε όλο το σώμα…

Αρχή εβδομάδας με δύο ντεπόν για τον πονοκέφαλο και 25 δουλειές να με περιμένουν.

Στη χώρα του χαλλλαρά (και με τρία και με ένα λ -αφού δεν μιλάμε μόνο για τη νηφάλια, και όχι τεμπέλα όπως τη χαρακτηρίζουν, Θεσσαλονίκη μας) κάποιος αποφάσισε με την έναρξη της τουριστικής σεζόν να πλακοστρώσει έναν ολόκληρο δρόμο σε πόλη της Χαλκιδικής καταμεσής του Ιούνη.

Δρόμο γεμάτο καταστήματα εστίασης, με επαγγελματίες που περίμεναν πώς και πώς να ανοίξουν μπας και ρεφάρουν μετά την καραντίνα και το κλείσιμο διαρκείας, με κόσμο που είχε εναποθέσει όλες του τις ελπίδες σε αυτό το άνοιγμα.

Μόνο που ο δρόμος μπροστά από τα μαγαζιά τους, λόγω των εργασιών, είναι εντελώς κλειστός και πια σχεδόν δεν περπατιέται, αν τύχει δε και ρίξει καμία μπόρα από τις γνωστές του πρώτου μήνα του καλοκαιριού, χρειάζεται γαλότσες για να τον περάσεις, για να μην μιλήσω για τακούνι που ούτε ακροβάτισσα δεν θα τολμούσε να φορέσει μέσα στις ξεραμένες λάσπες και τις λακκούβες.

Είδαν κι απόειδαν οι άνθρωποι και καθώς το πράμα τραβούσε για πάνω από ένα δεκαήμερα πήγαν στον δήμο να παραπονεθούν, να διαμαρτυρηθούν, να βρουν το δίκιο τους. «Τώρα ήρθαν τα κονδύλια, τώρα πρέπει να γίνει το έργο, αλλιώς τα χάνουμε», ήταν η επίσημη απάντηση.

Αναρωτιέμαι λοιπόν και μαζί μ’ εμένα όλοι οι καταστηματάρχες και οι κάτοικοι της γειτονιάς αυτής: Αυτά τα έργα, που προφανώς και είναι πολύ χρήσιμα και για τη διαμόρφωση και για τον ευπρεπισμό και για τον πολιτισμό ενός τόπου και για την προσέλκυση τουρισμού, γιατί θα πρέπει να γίνονται κάθε εποχή στο παρά πέντε;

Δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο ολόκληροι δρόμοι να ασφαλτοστρώνονται σε λάθος χρονικές περιόδους και σε ακατάλληλες στιγμές, συμβαίνει πολύ συχνά επίσης έργα που αφορούν στον τουρισμό να αρχίζουν μεσοκαλόκαιρο με αποτέλεσμα να μην είναι έτοιμα ούτε το επόμενο καλοκαίρι (για να μη μιλήσω για μια ολόκληρη μαρίνα και ναυταθλητικές εγκαταστάσεις στα Νέα Μουδανιά, που εγκαινιάστηκαν πριν καμιά 25ετία κι ακόμη περιμένουμε να ολοκληρωθούν)…

Είναι κρίμα όμως όλο αυτό να συμβαίνει σε μια εποχή που ως κοινωνία προσπαθούμε, όπως μπορεί ο καθένας, να επουλώσουμε τις πληγές μας, οι οποίες δεν είμαστε καν σίγουροι ότι δεν θα ματώσουν ξανά από μια νέα πανδημία.

Φταίω εγώ λοιπόν που θα ξαναγράψω ότι λίγο πιο οργανωμένοι να ήμασταν σε αυτή τη χώρα, θα είχαμε απογειωθεί;

Κι αυτό, το παραπάνω, είναι ένα ολόκληρο, βαθύ τραύμα που, φοβάμαι, ποτέ δεν θα μπορέσει να κλείσει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19-20 Ιουνίου 2021