ΑΠΟΨΕΙΣ

Πρώτα η πανδημία, τώρα η Ουκρανία, τινάζουν στον αέρα τον προγραμματισμό της κυβέρνησης, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Το πρόβλημα επιτείνεται καθώς η μεν πανδημία συνεχίζεται, έστω υποχωρώντας, ο δε πόλεμος μαίνεται χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα κάποια ελπίδα κατάπαυσης των εχθροπραξιών. Και ως γνωστόν ο χειρότερος παράγοντας για την οικονομία είναι η αβεβαιότητα και η αστάθεια.

Το πρόβλημα βεβαίως είναι παγκόσμιο και κυρίως ευρωπαϊκό και ως εκ τούτου οι λύσεις που αναμένεται να δοθούν ξεφεύγουν από το επίπεδο των εθνικών κυβερνήσεων.

Μπορεί όμως η ΕΕ με τη μορφή που έχει να λάβει ρηξικέλευθες αποφάσεις; Μπορούν οι «ενάρετες» χώρες του Βορρά να συμφωνήσουν με τις «αμαρτωλές» χώρες του Νότου; Τα πρώτα μηνύματα δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικά. Μάλιστα μετά από καιρό ακούστηκε πως από το 2023 θα πρέπει η ευρωζώνη να επιστρέψει στα πρωτογενή πλεονάσματα. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια ή ο καθένας με τον πόνο του.

Ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες θα γνωρίσουν μια επισιτιστική κρίση, λόγω των ελλείψεων που θα παρατηρηθούν κυρίως στα σιτηρά, η Ευρώπη θα ταλαιπωρηθεί από το ενεργειακό.

Η κοντόφθαλμη πολιτική της Μέρκελ, πέραν όλων των άλλων, δημιούργησε την εξάρτηση των δυτικών οικονομιών από το ρωσικό φυσικό αέριο. Και η Μέρκελ μπορεί να έφυγε, όμως οι Ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό της πολιτικής της.

Μάλιστα, οι «ενάρετες» χώρες αντιδρούν μέχρι στιγμής στη δημιουργία ενός ενεργειακού ταμείου που θα ανακουφίσει επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Όπως θα γνωρίζει ο αναγνώστης η ενέργεια επιβαρύνει σημαντικά το κόστος παραγωγής και έτσι αυξάνονται οι τιμές όλων των προϊόντων, πέραν των λογαριασμών φυσικού αερίου και ρεύματος που εκτινάχθηκαν ήδη στα ύψη.

Η κυβέρνηση είναι απολύτως λογικό να είναι ζαλισμένη από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα. Πρώτα ο COVID, τώρα ο πόλεμος, δεν την άφησαν να σηκώσει κεφάλι. Πάλι τρέχει και δε φτάνει να μοιράζει επιδόματα και να επινοεί τρόπους να ενισχύσει πολίτες και επιχειρηματίες, ώστε να αντέξουν στη νέα κατάσταση. Το χρέος αυξάνεται, το ίδιο και ο πληθωρισμός, ενώ ψαλιδίζεται το ποσοστό της προσδοκώμενης ανάπτυξης.

Συνεπώς, το να μιλάμε σήμερα για εκλογές τον Μάιο είναι μη σοβαρό. Και μάλιστα για διπλές εκλογές, με μία προεκλογική περίοδο τουλάχιστον δύο μηνών. Απορώ πώς υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη που εισηγούνται στον πρωθυπουργό πρόωρη προσφυγή στη κάλπη.

Ο χρόνος που λήγει η κυβερνητική θητεία είναι ο Ιούνιος του 2023. Ακούγεται απολύτως λογικό η κυβέρνηση να εξαντλήσει αυτόν τον χρόνο. Προσδοκεί μέχρι τότε να έχει ομαλοποιηθεί η κατάσταση στην αγορά και να αρχίσουν να εισρέουν στην Εθνική Οικονομία τα κεφάλαια του Ταμείου Ανάκαμψης. Όλα αυτά βεβαίως υπό την προϋπόθεση πως δεν θα έχουμε άλλα απρόοπτα, δυσάρεστα γεγονότα. Γιατί οφείλουμε να το παραδεχτούμε ότι στην παρούσα κυβέρνηση «έκατσαν πολλά στραβά στη βάρδια της», που δεν την άφησαν να εφαρμόσει με πληρότητα το πρόγραμμα της. Οι εργατοώρες που δαπάνησε για την αντιμετώπιση των έκτακτων φαινομένων ήταν πολλές, απασχόλησαν σημαντικό αριθμό πολιτικών και υπηρεσιακών στελεχών, με αποτέλεσμα μέχρι στιγμής ο απολογισμός του κυβερνητικού έργου να αφορά σχεδόν αποκλειστικά τη διαχείριση αυτών των κρίσεων.

Το πολιτικό δια ταύτα βρίσκεται στο πώς θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση από εδώ και εμπρός τα οικονομικά προβλήματα και αν σε αυτή την προσπάθεια της θα έχει σε καθοριστικό βαθμό τη βοήθεια των εταίρων μας.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27.03.2022