ΑΠΟΨΕΙΣ

Με αφορμή τις πυρκαγιές, μόλις πριν δύο εβδομάδες είχα γράψει εδώ για το πώς το ελληνικό κράτος μας σκοτώνει -εξ αμελείας μεν, καθημερινά δε- κι ο παράλογος θάνατος του Μιχάλη σε μία καφετέρια της Νέας Φιλαδέλφειας ήρθε ως τραγική υπενθύμιση. Θα ήθελα λοιπόν να επικεντρωθώ επιγραμματικά στην Ελληνική Αστυνομία, στον τρόπο λειτουργίας της και στις παθογένειες της.

Η ΕΛΑΣ λοιπόν σίγουρα δεν πάσχει αριθμητικά: σε αναλογία πληθυσμού έχουμε ένα από τα υψηλοτέρα ποσοστά αστυνομικών σε σχέση με τον πληθυσμό. Επίσης δεν πάσχει από ιεραρχικές ελλείψεις, καθώς απασχολεί έναν εξαιρετικά υψηλό αριθμό υψηλόβαθμων αξιωματικών. Τέλος, σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο δεν πάσχει εκπαιδευτικά, δεδομένου ότι κατά κανόνα τα στελέχη της έχουν περάσει από σχολές ισότιμες των πανεπιστημιακών. Ιδανική εικόνα. Πώς δικαιολογείται λοιπόν τόση ανομία και εγκληματικότητα;

Οι συνδικαλιστές της αστυνομίας αποδίδουν όλα τα προβλήματα στα λεφτά. Αντί να καταθέτουν ρεαλιστικές οργανωτικές προτάσεις που εφαρμόζονται αλλού, ζητούν λεφτά για ακόμη περισσότερα τμήματα και εσωτερικές δομές, και κυρίως για ακόμη περισσότερες προσλήψεις. 

Ωστόσο, κρίνοντας από την ασυδοσία διαρρηκτών, λαθροδιακινητών και χούλιγκανς, είναι ήδη σαφές ότι οι μεγάλοι αριθμοί δεν αποτελούν λύση, αλλά μάλλον υπονομεύουν τη λειτουργία του Σώματος. Οι ήδη υπερβολικά μεγάλοι αριθμοί διασπούν τις δυνάμεις, ενθαρρύνουν την ωχαδερφισμό, χαλαρώνουν την πειθαρχία, συντηρούν το ρουσφέτι, αποσπούν χρηματικούς πόρους από τα πραγματικά αναγκαία, δηλαδή όπλα, γιλέκα, περιπολικά, κάμερες, drones, φυσική κατάσταση, επιχειρησιακή εκπαίδευση. Οι μάλλον λιγοστοί μάχιμοι αστυνομικοί απλώς δεν διαθέτουν τα αναγκαία για τη δουλειά τους μέσα, επειδή τα χρήματα αυτά πάνε σε μισθούς πρακτικά πλεοναζόντων συναδέλφων τους.

Όμως πού παρεπιδημούν ετούτοι οι πλεονάζοντες; Όταν στους δρόμους ψάχνεις με το κιάλι έναν τροχονόμο ή έναν Ζητά, στις διοικητικές υπηρεσίες το προσωπικό δύσκολα βρίσκει γραφείο να κάτσει, όπως έχουμε διαπιστώσει επισκεπτόμενοι μια διεύθυνση. Άλλοι δεσμεύονται σε φύλαξη υψηλών προσώπων, άσχετα αν ορισμένα από τα εν λόγω πρόσωπα θα έπρεπε να πληρώνουν εξ ιδίοις για την ασφάλεια τους. Τέλος, χιλιάδες ξημεροβραδιάζονται σε κλούβες, εν αναμονή μπαχαλάκηδων, οι οποίοι μονίμως συλλαμβάνονται και μονίμως απελευθερώνονται. Άραγε μήπως φταίει η Δικαιοσύνη για όλα τα δεινά;

Κάτι τέτοιο γενικά ακούγεται από αστυνομικούς, όμως από τη μεριά τους οι δικαστές επιρρίπτουν ευθύνες στην έλλειψη μαρτύρων και αποδεικτικού υλικού, άρα στον τρόπο που η ΕΛΑΣ κάνει τη δουλειά της. Τυπική δημοσιοϋπαλληλική ανευθυνοϋπευθυνότητα, η ρίζα και αυτού του κακού. Σπάνια οι σημερινοί αστυνομικοί (μα και δικαστές) χαρακτηρίζονται από αίσθημα αποστολής, από καμάρι για το επάγγελμα τους. Κοιτάνε να βολεύονται άκοπα, αντιμετωπίζοντας το λειτούργημά τους ως αγγαρεία. Για όλα τους φταίνε οι κακογραμμένοι νόμοι και ο απαίδευτος λαός. Βέβαια, αν νόμοι και λαός ήταν τέλειοι, δε θα χρειαζόμασταν ούτε αστυνομικούς, ούτε δικαστές.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13.08.2023