Η άνοιξη εφορμά
Βαδίζουμε με βήμα γρήγορο προς την καρδιά της άνοιξης. Η πόλη στολίζεται. Η άνοιξη μεταμορφώνει δρόμους, πάρκα, κήπους, ουρανούς, τη θάλασσα, τα μάτια των ανθρώπων και τα χαμόγελά τους.
Κάθε καινούργια άνοιξη γράφω τα ίδια πράγματα, λέω τα ίδια λόγια, ακούω τις ίδιες μουσικές, με πιάνει η γνωστή και μη πραγματοποιήσιμη μανία να φύγω στην εξοχή, «να έχω παρέα μου τ’ αγρίμια», λίγο Αστέρω κάπως θα έλεγα, θέλω να, και εγώ δεν ξέρω τι θέλω, με κατέχει σχεδόν ολοκληρωτικά μια ορμή αναχωρητισμού και, αν δεν με συγκρατήσει κάποιος, αν δεν με πιάσει από το χέρι, αισθάνομαι πως θα πετάξω, όπως η Μαίρη Πόπινς πετούσε πάνω από το Λονδίνο!
Γίνομαι πιο ζωντανή και πιο ποιητική, σκέφτομαι στίχους, όπως «καθώς το φεγγάρι ανατέλλει, ο κύκνος αποκοιμιέται τραγουδώντας, στη λίμνη του μυαλού...». Ανάμεσα στις καθημερινές δουλειές, τις αγγαρείες, τις σιωπές, στο δρόμο, στο σπίτι, σχεδιάζω την άνοιξη, αυτνή την καλή εποχή, που αρχίζει ακόμα μια χρονιά.
Πολύ έντονα θυμάμαι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, από αυτά που πλαντάζεις, ειδικά αν είσαι νέος, που καθώς περπατούσα, άνοιξη και Μάιος στο αποκορύφωμα, από ένα ανοιχτό παράθυρο ακουγόταν το τραγούδι «Προδομένη μου αγάπη» με τη Βέρα Ζαβιτσιάνου. Μία μαγική στιγμή μέσα στο σούρουπο, που σιγά σιγά έπαιρνε το χρώμα της πασχαλιάς!
Ήρθε λοιπόν η άνοιξη άλλη μία φορά. Τελικά, δεν πέθανα φέτος, ίσως πεθάνω του χρόνου, αλλά μέχρι τότε πολλά μπορούν να συμβούν. Σκέφτομαι τα λόγια από ένα τραγουδάκι, που ούτε θυμάμαι ποιος το λέει «...οι φίλοι μου μεγαλώνουν και μάλλον κι εγώ, χωρίς την αγαπημένη καλοσύνη τους, δεν ξέρω τι θα είχα κάνει...»! Πολλά μπορούν να συμβούν! Βαδίζω προς τα γεγονότα με ανοιξιάτικο βήμα.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 31 Μαρτίου 2019
