ΑΠΟΨΕΙΣ

Η φύση απεχθάνεται το κενό και γι’ αυτό έχει φροντίσει, με συμπαντικούς νόμου, κάθε φορά που δημιουργείται κάποιο, αυτόματα να ενεργοποιείται μια διαδικασία με στόχο την πλήρωσή του.

Όπως έχει αποδειχθεί επιστημονικά, το κενό είναι μια θέση που δεν έχει θέση στη φύση και κάπως έτσι νομίζω εξηγείται και το γεγονός ότι δεν έχει θέση και στο ανθρώπινο μυαλό.

Κάθε φορά που γινόμαστε αποδέκτες μιας πληροφορίας, αποφασίζουμε, πολλές φορές σε κλάσματα του δευτερολέπτου, για την αξία και το περιεχόμενό της. Ο μηχανισμός λειτουργεί αυτόματα και δεν επιτρέπει στο κενό να δημιουργηθεί με τη μορφή της εκκρεμότητας, προκαλώντας αταξία στο σύστημα.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι με τον καταιγισμό των πληροφοριών, που δεχόμαστε πλέον, είναι αδύνατον κανείς να «τακτοποιεί» στο μυαλό του και να δίνει τη διάσταση που πρέπει σε κάθε θέμα που εισβάλλει στην πραγματικότητά του.

Ένα δελτίο ειδήσεων ή ένα σερφάρισμα στο διαδίκτυο σε φέρνει αντιμέτωπο με αμέτρητα διλήμματα. Ακούς μια δήλωση και χωρίς καλά καλά να καταλάβεις το περιεχόμενό της έχεις τοποθετηθεί, παίρνοντας θέση για το αν έχει δίκαιο ή άδικο αυτός που μιλάει.

Περιγράφω αυτόν τον αυτοματισμό, καθώς είναι κρίσιμο, ιδιαίτερα αυτή την εποχή που παίρνουμε εξαιρετικά σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον του τόπου, να γνωρίζουμε ότι τις περισσότερες φορές στηρίζεται σε απόψεις που ήδη έχουν διαμορφωθεί και προϋπάρχουν στο λογισμικό μας.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, γινόμαστε πολλές φορές σαν τους οπαδούς των ομάδων που αποφασίζουν για το οφσάιντ πριν ακόμη γίνει, γιατί απλούστατα κρίνουν όχι ανάλογα με τη φάση αλλά ανάλογα με το αν ευνοεί ή όχι την ομάδα τους.

Και όταν πρόκειται για οφσάιντ, η λάθος άποψη μπορεί να προκαλέσει εκνευρισμό ή καζούρα, όταν όμως πρόκειται για την οικονομία ή τα ελληνοτουρκικά, τα πράγματα αλλάζουν.

Για αυτό, τουλάχιστον στα πιο σημαντικά ζητήματα, πρέπει να βάλουμε φρένο σε αυτόν τον αυτοματισμό και όταν χρειάζεται να αναζητούμε περισσότερα στοιχεία και να ξοδεύουμε περισσότερο χρόνο, για να αποφασίσουμε. Διαφορετικά θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κάνουμε λάθος και να είμαστε λιγότερο απόλυτοι και περισσότερο διαλλακτικοί.

Σε αυτό το πνεύμα νομίζω ότι ήταν και οι παρατηρήσεις του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι Γκάρι Κασπάροφ, ο οποίος σε συνέντευξή του σε ελληνικό κανάλι υποστήριξε ότι η εκπαίδευση σε παγκόσμιο επίπεδο κινείται σε λάθος κατεύθυνση, καθώς μαθαίνει στα παιδιά πληροφορίες στις οποίες έχουν πρόσβαση με ένα κλικ, ενώ θα έπρεπε να τους μαθαίνει πώς να τις διαχειρίζονται.

ΥΓ: Ήθελα πολύ να γράψω για τον Αντετοκούνμπο, αλλά, με όλη αυτήν την επιχείρηση εκμετάλλευσης της επιτυχίας του, μαζεύτηκα…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30 Ιουνίου 2019