ΑΠΟΨΕΙΣ

Η παγκοσμιοποίηση καθώς φαίνεται, εκτός του ότι υπήρξε ολετήρας πολιτικών εξελίξεων, αφόπλισε και ιδεολογικά τις πολιτικές δυνάμεις. Τα αριστερά κόμματα, παρά την επαναστατική τους φρασεολογία, υπέκυψαν τελικά στο μονόδρομο των Βρυξελλών, στη λογική του δανεισμού και του κεντρικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. 

Τα κεντροδεξιά κόμματα πάλι υπέστησαν καίρια πλήγματα. Δεξιά και σοσιαλδημοκρατία, οι κυρίαρχοι πυλώνες του δικομματισμού, αντιμετωπίζουν τώρα κρίση ιδεολογικής ταυτότητας. 

Την ίδια περίοδο, οι χώρες απώλεσαν μεγάλο μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, καθ’ότι ο γερμανοκρατούμενος άξονας της Ευρώπης περιόρισε απελπιστικά τη χάραξη αυτόνομης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Στην Ελλάδα, η επικυριαρχία των μνημονίων δεν άφησε περιθώρια για βήματα στον τομείς της επιχειρηματικότητας, της απασχόλησης, της ανάπτυξης. Η μεσαία τάξη, που διεκδικείται ως τρόπαιο από τις πολιτικές δυνάμεις γνωρίζει σήμερα τον αφανισμό του μεγαλύτερου τμήματός της. 

Επιστήμονες, μεσολαβητικά επαγγέλματα, έμποροι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες εκμηδενίζονται από την απραξία και κυρίως από τη συνεχιζόμενη δημοσιονομική πειθαρχία. Η κεντροδεξιά στερείται προτάσεων, βασίζεται κυρίως στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς που ειδικά στις μέρες μας εξοντώνουν τη μικρή επιχειρηματικότητα, τους «αχρείαστους» εμπόρους, μεταπράτες, τα υπερβολικά πολλά καταστήματα, τους πλεονάζοντες επιστήμονες. 

Η δεξιά όμως έχει απομακρυνθεί και από τις ιστορικές-παραδοσιακές της αξίες. Το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια ως ειδοποιός διαφορά από τα αριστερά κόμματα έχασε την όποια δυναμική του. Η εθνική ανεξαρτησία κάμπτεται από την οικονομική εποπτεία της ΕΕ και η εξωτερική πολιτική ταυτίζεται αναντίρρητα με τις αξιώσεις των συμμάχων μας. 

Οι σχέσεις επίσης με την εκκλησία διέρχονται σήμερα τη μεγαλύτερη κρίση μεταπολεμικά, με συνεχείς εντάσεις, με απαξίωση του θεσμικού ρόλου της Ιεράς Συνόδου αλλά και για πρώτη φορά με ανυπακοή της εκκλησίας στα κελεύσματα της πολιτείας. Όσο για την οικογένεια, εκεί η ΝΔ ταυτίζεται με την αριστερά στην κατάργηση των παραδοσιακών θεσμών και στη δημιουργία νέων υποκατάστατων, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, η νομιμοποίηση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων κ.ά. 

Η ιδεολογία συνεπώς της ΝΔ έχει πλήρως αποδομηθεί και τα περισσότερα στελέχη της προάγουν επικοινωνιακά τη σύγκριση με το ΣΥΡΙΖΑ, το φόβο μιας αριστερής παλινόρθωσης. Δεν αρκεί όμως αυτό για να ακυρωθεί η ισοπεδωτική ροή των γεγονότων που εκπέμπει ένα αδυσώπητο μήνυμα. Τον κίνδυνο πως το τέλος των πολιτικών συστημάτων και των ιδεολογιών πλησιάζει.