ΑΠΟΨΕΙΣ

Η απόφαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα να συναινέσει στην πρόταση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη για την εκλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες.

Μπορεί να οφείλεται στη συγκυρία ή σε διάφορες ιδιότητες που συγκεντρώνει το πρόσωπο της κυρίας Σακελλαροπούλου, όμως ο πιο βασικός κανόνας που καθορίζει τέτοιες επιλογές είναι η ήττα.

Από το 2000 και μετά όλες οι εκλογές προέδρου της Δημοκρατίας, με την εξαίρεση της αποτυχημένης απόπειρας να εκλεγεί ο κ. Δήμας το 2014, έγιναν σε πολύ σύντομο χρόνο έπειτα από εκλογές, στις οποίες η εκάστοτε αντιπολίτευση δεν είχε δυνάμεις και διάθεση να οδηγηθεί σε ακόμη μία χαμένη μάχη. Και όλες τους σύρθηκαν στη συναίνεση, διότι δεν μπορούσαν να αντέξουν τη σύγκρουση.

Όλοι δε οι κυβερνητικοί υποψήφιοι έκτοτε εξασφάλιζαν -για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- ένα πρόσχημα στις αντιπολιτεύσεις, προκειμένου να συναινέσουν. Διότι όλοι καταλαβαίνουν ότι το πάνω χέρι στις σχέσεις με τον πρόεδρο -ακόμη και αυτόν χωρίς αρμοδιότητες που προβλέπει το σύνταγμά μας- το έχει πρώτα αυτός που τον προτείνει και μετά αυτός που είναι κυβέρνηση. Όπως συνέβη στις σύντομες συμβιώσεις του Στεφανόπουλου με τον Καραμανλή, του Σαμαρά με τον Παπούλια και του Παυλόπουλου με τον Μητσοτάκη. Άλλωστε, ούτε οι κυβερνήσεις έχουν κάποιο λόγο να θέλουν τη συντριβή του αντιπάλου, ειδικά από τη στιγμή που έχουν το πάνω χέρι.

Το ίδιο συμβαίνει τώρα με την κυρία Σακελλαροπούλου.

Είναι προφανές ότι η εναντίωση στην εκλογή της θα ήταν μία μάχη χαμένη. Αλλά εκτός από χαμένη, θα ήταν και μία μάχη αντιπαραγωγική. Μια σπατάλη δυνάμεων και επιχειρημάτων, άνευ λόγου και αιτίας. Ειδικά τώρα που η μη εκλογή με αυξημένη πλειοψηφία δεν επηρεάζει τη συνέχεια της Βουλής.

Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ την απέφυγε. Διότι δεν θα είχε να κερδίσει τίποτε στην ήττα.

Κι έτσι τον τελευταίο καιρό ζήσαμε μία ανούσια ονοματολογία, όπου ο καθένας επιχειρηματολογούσε για κάποια χαρακτηριστικά ή πρότεινε ένα όνομα, το οποίο, όπως αποδείχτηκε, απλώς συνεισέφερε στις δημόσιες σχέσεις του προτείνοντος με τον προτεινόμενο.

Η δε Ιστορία θα γράψει ότι η χώρα έκλεισε το πρώτο πέμπτο του αιώνα που εκλέγει συναινετικά προέδρους.

*Δημοσιεύθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2020