ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι τελευταίες εξελίξεις στον καλλιτεχνικό χώρο ασφαλώς δεν έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία αλλά αντανακλούν μία μακρόχρονη, υποβόσκουσα σήψη στον τομέα του θεάματος που όμως ήταν δύσκολο να εντοπιστεί με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η προβολή, η αναγνωρισιμότητα, τα φώτα του θεάτρου, οι υψηλές γνωριμίες υπήρξαν πάντα πόλος έλξης, ιδίως για τη νεότητα. 

Τα όσα αποκαλύφθηκαν ή πιθανολογήθηκαν τις τελευταίες μέρες απόδειξαν με τον πιο κυνικό τρόπο ότι στους χώρους αυτούς ισχύουν και εφαρμόζονται σκληροί κανόνες που τους θέτουν κυρίως εκείνοι κατέχουν εξουσιαστική θέση. Το αν αγγίζουν οι συμπεριφορές και τα πάθη τους τα όρια της ανομίας αυτό το ερευνά η Δικαιοσύνη, η πληθώρα όμως των καταγγελιών πείθουν πως η διαφθορά ήταν εκτεταμένη. Η Ελλάδα αναδεικνύει πλήθος από καλλιτέχνες και οι κανόνες ενός συστήματος που προάγει την αναγνωρισιμότητα, έστω και σε σαθρά πολλές φορές θεμέλια, ωθούν τους νέους στην επιλογή των εύκολων λύσεων, την μέσα από γνωριμίες, διασυνδέσεις και κάθε είδους αναρριχήσεις, κατάκτηση του τελικού στόχου. 

Η ακροτελεύτια συνέπεια όλων αυτών ήταν να καταρρεύσουν τα είδωλα, ηθοποιοί και θιασάρχες προβεβλημένοι, που είχαν ήδη διανύσει τον κολοφώνα της δόξας τους και που τώρα νοιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και την κοινωνία, με τη μορφή λαϊκού δικαστηρίου, να τους στοχοποιεί και να τους κατακεραυνώνει αλύπητα. Η υπουργός Πολιτισμού, ύστερα από καθοριστικές για το χώρο αυτό παλινωδίες και μετά την άρνησή της να πράξει τα δέοντα, «ελλείψει καταγγελίας» όπως είπε, επανήλθε όψιμα, όχι ασφαλώς για να βάλει τάξη μετά τα όσα θλιβερά διαμείφθηκαν αλλά για να διασωθεί η ίδια από τυχόν συγκάλυψη του νοσηρού φαινομένου. Ατυχώς, η θεοποίηση ορισμένων ανθρώπων της τέχνης διόγκωσε το όλο ζήτημα. Η ικανότητα ενός ατόμου σε συγκεκριμένο τομέα συνιστά ένα αναμφισβήτητο χάρισμα αλλά ως εκεί. Η μεγιστοποίησή του και η ανάδειξή του ως υπέρτατη αξία, είναι συχνά αδικαιολόγητη. Η πτώση ήταν αναμενόμενη. Δυστυχώς, το όποιο καλλιτεχνικό χάρισμα, κοινωνία και ΜΜΕ, το αποσυνδέουν από την ηθική πλευρά του, την πρωτογενή δηλαδή υπόστασή του, ιδίως για τους ανθρώπους της τέχνης και έτσι καταλήξαμε στο επίκτητο θλιβερό αποτέλεσμα, στην αποκάλυψη της σήψης και στην κατάρρευση των ειδώλων.