ΑΠΟΨΕΙΣ

Αυτήν τη φορά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν και το δίδαγμά τους πέρα από την αγωνιστική πλευρά των αθλητών. Ανέδειξαν τις εγγενείς αδυναμίες του ερασιτεχνικού μας αθλητισμού και τη στάση όλων μας απέναντί του. Πριν το χρυσό του Στέφανου Ντούσκου στην κωπηλασία ελάχιστοι γνώριζαν την παρουσία του στον αθλητισμό. Το ίδιο, κάτι παραπάνω ίσως, γνώριζαν για τον Ολυμπιονίκη του μήκους Μίλτο Τέντογλου. Και ασφαλώς ούτε η προβολή τους, έστω ως πρωταθλητές Ελλάδος, ήταν ανάλογη της επίδοσής τους, ούτε καμιά συμπαράσταση είχαν από κανέναν, εκτός από τα κοντινά τους πρόσωπα. Η απαξίωσή τους με την παντελή εγκατάλειψή τους από την πολιτεία, κατέδειξε και την ηθική ποιότητα του όλου συστήματος των αξιών. Προβολή τυγχάνουν οι πρωταγωνιστές των εκπομπών μαγειρικής, των ριάλιτι και των κάθε λογής σκανδάλων στο χώρο του θεάματος. Και η τραγική απάντηση είναι πως αυτό επιβάλλουν οι κανόνες της τηλεθέασης και η αποδοχή τους από το κοινό. Ακόμη και να δεχθούμε μέρος της άποψης αυτής, η κρατική τηλεόραση είναι εδώ για να προβάλλει και την πλευρά των αξιών και εκείνων που πρωταγωνιστούν στην παγκόσμια αθλητική σκηνή. Όφειλε συνεπώς να αναδεικνύει συνεχώς, όχι μόνο τώρα, ποιοί είναι οι πρωταθλητές μας, πώς αθλούνται, τι προσπάθεια χρειάζεται, τι πρότυπα σηματοδοτούν. Τώρα, το ενδιαφέρον όλων απλώς εστιάζεται στο ζήτημα της κρατικής επιχορήγησης, δηλαδή στο αυτονότητο, ότι οι Ολυμπιονίκες μας δικαιούνται επιδότηση για τις δαπάνες τους και γενικότερα για την ενίσχυση της άθλησής τους, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Η ευθύνη για όλα αυτά όπως και για τη δεινή οικονομικά θέση των Ολυμπιονικών μας, ασφαλώς δε βαρύνει μόνο την παρούσα κυβέρνηση. Την πλήττει όμως περισσότερο γιατί η σημαία των «αρίστων» που πρέπει να επιβραβεύονται υψώνεται ακόμη στο μέγαρο Μαξίμου. Είναι ίσως μια παραλλαγή παλαιότερων διακηρύξεων των πολιτικών μας -μιας διαχρονικής παραπλάνησης δηλαδή- περί αξιοκρατίας, που είναι και πιο εύηχη λέξη αλλά και πιο εύληπτη έννοια για τους πολίτες. Όπως κι αν έχει το θέμα η σημερινή κυβέρνηση τους άριστους και τους άξιους τους αφήνει στη μοίρα τους και τους Ολυμπιονίκες στη μοναξιά της κορυφής τους. Ίσως γιατί έτσι ξεχωρίζουν καλύτερα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 8 Αυγούστου 2021