ΑΠΟΨΕΙΣ

Δε χρειάζεται ιδιαίτερη διορατικότητα για να αντιληφθεί κανείς τις καταιγιστικές εξελίξεις που προμηνύονται. Η επιτυχής αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας προκάλεσε εύλογη ευφορία στην κυβέρνηση, που πρόωρα έσπευσε να στρέψει την προσοχή της σε τομείς της οικονομίας, αδιαφορώντας για τους αυξανόμενους δείκτες ιικού φορτίου, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα. 

Για παράδειγμα, ο πτωχευτικός κώδικας υπήρξε νομοθέτημα ύψιστης προτεραιότητας για τους κυβερνώντες εισάγοντας όμως παράτολμες και επικίνδυνες καινοτομίες. Εκεί που μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως πτωχευμένος ήταν μόνο αυτός που είχε την εμπορική ιδιότητα, ξαφνικά άρχισαν να πτωχεύουν και οι απλοί πολίτες. Ατυχώς, νομοθετήματα τέτοιου βεληνεκούς έρχονταν τα παλιά χρόνια στη βουλή μετά από μακρόχρονη μελέτη, ατέρμονες συνεδριάσεις κοινοβουλευτικών επιτροπών και διαβουλεύσεις με τα κόμματα. 

Οι εισηγητές, βαθείς γνώστες του αντικειμένου, ανέλυαν την αιτιολογική έκθεσή τους εμπεριστατωμένα και με τεκμηρίωση υψηλής επιστημονικής επάρκειας. Σήμερα και μάλιστα εν μέσω κορονοϊού, όλα αυτά θυσιάζονται στο βωμό των εισπράξεων και των δημοσιονομικών αξιώσεων κράτους και τραπεζών. Ο υπουργός Οικονομικών βγάζει μία ανακοίνωση και ο κώδικας αυτός, από υψηλού κύρους νομοθέτημα, μετατρέπεται σε φθηνό εισπρακτικό εργαλείο ψηφισμένο ταχύτατα από τους βουλευτές της πλειοψηφίας. 

Να όμως που ήρθε το δεύτερο κύμα πανδημίας και όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί κατέληξαν μετέωροι και εκτός τόπου και χρόνου. Τότε αναδείχτηκαν και οι κορυφαίες αδυναμίες του συστήματος. Το ΕΣΥ με τις λειτουργικές του ανεπάρκειες, η παιδεία με τις εξ αποστάσεως αρρυθμίες της, η μεσαία τάξη που διολίσθησε στην τελειωτική της κατάρρευση, οι επιχειρήσεις που υπέκυψαν στον καταλύτη του λοκντάουν, και μία δικαιοσύνη που υπολειτουργεί μέχρι τώρα, δίχως καμιά στήριξη στις δομές και στους λειτουργούς της. 

Συμπερασματικά, η πανδημία δεν ήταν διαχειρίσιμη για την κυβέρνηση που τώρα αναζήτα σανίδα σωτηρίας στο εμβόλιο, σ’ έναν φαινομενικά ελπιδοφόρο εξωγενή παράγοντα. Ούτε όμως και έτσι θα αποτρέψει τις εξελίξεις που τρέχουν με φρενήρη ρυθμό. Με το ίδιο κυβερνητικό σχήμα, δίχως τον αναγκαίο πια ανασχηματισμό και με τα εγγενή εσωτερικά και εξωτερικά της αδιέξοδα εισπράττει την απαρχή της φθοράς της. Ο πρωθυπουργός καλείται να την ανακόψει. Μήπως όμως είναι αργά; Περιθώριο ασφαλώς υπάρχει, αποφασιστικότητα όμως ελάχιστη.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 03.01.2021