ΑΠΟΨΕΙΣ

Η ενασχόληση με την τέχνη πάντοτε δίνει μία αίσθηση υπεροχής στους ανθρώπους που την επικαλούνται. Ίσως γιατί θεωρούν ότι έχουν ανακαλύψει τη διαδρομή που οδηγεί στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και της ίδιας της ζωής. Ίσως γιατί θεωρούν ότι η ανθρωπιά τους από τη στιγμή που μπορεί να εκφραστεί και να προσδιοριστεί μέσα από ένα ποίημα, έναν πίνακα ή ένα τραγούδι κινείται σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από αυτό των πεζών υπάρξεων που ασχολούνται με την καθημερινότητα. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για στοιχείο το οποίο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποτελεί - στο μυαλό τους- ενδεικτικό, αν όχι αποδεικτικό, ηθικής ανωτερότητας απολύτως συγγενές με αυτό που επικαλείται η Αριστερά στην χώρα μας.

Γι’ αυτό και σε όλο το χαμό με τις συναυλίες της Πρωτοψάλτη και την τοποθέτηση του Ξαρχάκου, πρωταγωνιστές της διαδικτυακής αναπαραγωγής που είχε ως επίφαση την τέχνη και ως ουσία την αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη, ήταν οι… έντεχνοι της Αριστεράς.

Πρόκειται για ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους έχουν μπερδέψει το αισθητικό πλεονέκτημα που όντως έχει ο χώρος που εκφράζουν σε σχέση με τον λαϊκό της… πίστας που οι ίδιοι ταυτίζουν με τη δεξιά, με την υπεροχή στο ηθικό και το ιδεολογικό επίπεδο.

Η ψευδαίσθηση αυτή είναι εξαιρετικά ισχυρή καθώς σε μεγάλο βαθμό αποτελεί κομμάτι της ταυτότητας πολλών «προοδευτικών» που κινούνται μέσα και γύρω από τον συγκεκριμένο χώρο αφού τους εξασφαλίζει κάτι εξαιρετικά σημαντικό που μόνο οι ψευδαισθήσεις μπορούν. Τα… πνευματικά δικαιώματα της εκπροσώπησης στη χώρα μας του δικαίου, της αλληλεγγύης και όλων των πανανθρώπινων ιδεών για τις οποίες αξίζει να ζούμε. Οι υπόλοιποι δεν είναι ούτε καλλιτέχνες ούτε άνθρωποι αλλά υποστηρικτές της κυβέρνησης και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Ανάμεσα στους «αγωνιστές» υπάρχουν φυσικά και οι περιπτώσεις γνωστών καλλιτεχνών που καβαλημένοι στο κύμα της επανάστασης χρησιμοποιούν το αναμφισβήτητο ταλέντο τους για να συνεπάρουν τα πλήθη την ίδια ώρα που σκαρφίζονται απίστευτα κόλπα για να κόψουν όσα μπορούν από τα μεροκάματα των συνεργατών τους και να βάλουν όσα μπορούν περισσότερα στην τσέπη τους.

Θα μου πείτε τέτοιες συμπεριφορές δεν τις συναντά κανείς και στην αντίπερα καλλιτεχνική όχθη; Φυσικά, είναι η απάντηση. Ωστόσο εκεί υπάρχει λιγότερη υποκρισία καθώς απουσιάζει το ηθικό περιτύλιγμα.

Τέλος και επειδή διαβάζω διάφορες ανοησίες για την αδιαφορία των «νεοφιλελεύθερων» για τον πολιτισμό ας θυμηθούμε τη μαρξιστική θεώρηση της τέχνης σύμφωνα με την οποία για να θεωρηθεί οποιοδήποτε έργο καλλιτεχνικό, θα έπρεπε να υπηρετεί τους σκοπούς της επανάστασης. Οτιδήποτε άλλο, από την κλασική μουσική μέχρι τους πίνακες της Αναγέννησης και από το ρεμπέτικο μέχρι την «Εκδίκηση της γυφτιάς» ήταν «αντιδραστικό».

Η πραγματική τέχνη είναι αυτή που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Και αυτή η διαδρομή δεν περιγράφεται σε κανένα κομματικό εγχειρίδιο…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10 Μαΐου 2020