ΑΠΟΨΕΙΣ

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται αλλαγή του κλίματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε σχέση με την Τουρκία και την προοπτική ένταξής της.

Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες μόνο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έθετε θέμα «παγώματος» της ενταξιακής διαδικασίας, χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση.

Αλλαγή κλίματος

Μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον του προέδρου Ερντογάν και τη μετατροπή του σε ένα είδος δημοκρατικού δικτάτορα με προεδρικές υπερεξουσίες, αναπτύχθηκε ο προβληματισμός για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.

Η κριτική όμως συνδυαζόταν με κινήσεις καλής θέλησης, για να πάρει το μήνυμα το καθεστώς Ερντογάν για την αναγκαία ευρωπαϊκή προσαρμογή.

Το γάντι πέταξε πρώτος στο καθεστώς της Τουρκίας ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο οποίος ψηφίστηκε στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ελσίνκι επικεφαλής υποψήφιος του ΕΛΚ για τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019 και διεκδικητής της θέσης του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Ο κ. Βέμπερ ξεκαθάρισε ότι σε περίπτωση που αντικαταστήσει τον κ. Γιουνκέρ στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θα κλείσει οριστικά την πόρτα της Ε.Ε. στην Τουρκία.

Την επιχειρηματολογία Βέμπερ συμπλήρωσε ο αυστριακός επίτροπος για Θέματα Διεύρυνσης, Χαν, ο οποίος τόνισε ότι έφθασε η ώρα να διακοπούν οριστικά οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία.

Σύμφωνα με πληροφορίες, αλλάζει στάση εκτός από το ΕΛΚ και η ομάδα των συντηρητικών κομμάτων της Ε.Ε. Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε., κατά συνέπεια και του βρετανικού Συντηρητικού Κόμματος από την ομάδα των συντηρητικών ευρωπαϊκών κομμάτων, οδηγεί σε αυστηρότερη στάση έναντι του κ. Ερντογάν και των συνεργατών του. Ετοιμάζονται να ζητήσουν τη διακοπή της συνεργασίας με το κόμμα του.

Εσωτερικοί λόγοι

Κατά τη γνώμη μου η στροφή κατά της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. υπαγορεύεται και από εσωτερικούς λόγους.

Μετά το Brexit και την κρίση που έχει ξεσπάσει μεταξύ Βρυξελλών από τη μια πλευρά και Ρώμης, Βαρσοβίας και Βουδαπέστης από την άλλη, είναι φανερό ότι η Ε.Ε. δεν αντέχει την ένταξη μιας μουσουλμανικής χώρας με τα προβλήματα της Τουρκίας.

Επιπλέον, η άνοδος της σκληρής άκρας δεξιάς, που θα φανεί στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, δεν αφήνει περιθώρια για χαλαρή στάση έναντι της Άγκυρας.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το «όχι» στην ένταξη της Τουρκίας θα ακολουθήσει σε λίγα χρόνια «όχι» στην ένταξη των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων. Μόνο που εμείς θα έχουμε κάνει σοβαρές εθνικές υποχωρήσεις με υπογραφή Τσίπρα, στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής στρατηγικής, που θα εγκαταλειφθεί.