ΑΠΟΨΕΙΣ

Ξεκινάμε από το βασικό και χιλιοειπωμένο πως «Ελλάδα δεν είναι μόνον η Αθήνα». Αυτά που συνέβησαν την εβδομάδα που πέρασε, συμβαίνουν συνεχώς σε πόλεις της Β. Ελλάδας χωρίς να γίνονται ζωντανές συνδέσεις, ρεπορτάζ και σχόλια επί σχολίων. Θα μου πείτε πως στην Αθήνα κατοικούν περίπου πέντε εκατομμύρια πολίτες, είναι η πρωτεύουσα και η καρδιά όλων των μεγάλων επιχειρήσεων και οργανισμών. Συμφωνώ και επαυξάνω. Συνεπώς οτιδήποτε συμβαίνει εκεί έχει και πολιτικό αντίκτυπο.

Είχαμε στην Αττική μία έντονη χιονόπτωση. Παρόμοιο φαινόμενο έχει συμβεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, επί όλων των κυβερνήσεων, στην ίδια περιοχή και πάντα οι εκάστοτε αντιπολιτεύσεις κατηγορούσαν τις κυβερνήσεις για ολιγωρία και κακό σχεδιασμό. Αυτά είναι γνωστά, καθώς έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα. Στις προηγμένες χώρες μία φυσική καταστροφή ή τα έντονα καιρικά φαινόμενα αντιμετωπίζονται από όλους ως τέτοια που είναι. Στις πραγματικές διαστάσεις τους.

Προηγουμένως η Νέα Δημοκρατία κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν κυβέρνηση, τώρα άλλαξαν οι ρόλοι. Και αυτό θα συνεχίζεται μονότονα και ανιαρά. Το να περιμένουμε τα κόμματα να συμφωνήσουν στη χάραξη μιας κοινά αποδεκτής πολιτικής για την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών, είναι μία πολυτέλεια. Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δε θέλει να αφαιρέσει από το οπλοστάσιο του ένα όπλο.

Το κεντρικό πρόβλημα είναι πως μετά από κάθε φυσική καταστροφή δεν εξάγουμε τα κατάλληλα συμπεράσματα, ώστε την επόμενη φορά που θα ενσκήψουν ακραία φαινόμενα να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι και πιο αποτελεσματικοί.

Ο μεγάλος ασθενής είναι ο κρατικός μηχανισμός και οι επικαλύψεις αρμοδιοτήτων, που τελικά οδηγούν σε μία παραλυσία. Κανένας δεν κάνει κάτι, περιμένοντας από τον άλλον να το κάνει. Ο ένας υπουργός από τον άλλον υπουργό, αυτός από τον περιφερειάρχη και ο περιφερειάρχης από τους δημάρχους, οι οποίοι περιμένουν σχεδόν τα πάντα από την κεντρική εξουσία. Και οι πολίτες ταλαιπωρούνται. Μπορεί να αλλάξει αυτό; Ναι, υπό προϋποθέσεις.

1. Να καταλάβουν όλοι πως αυτό είναι το πρόβλημα. Αν όσοι λαμβάνουν τις αποφάσεις υποβαθμίζουν τη ζημία που προκαλούν οι λεγόμενες συναρμοδιότητες, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Επίσης είναι προβληματική και η ανταπόκριση των κατωτάτων κλιμακίων της διοίκησης στις εντολές που λαμβάνουν.

2. Απαιτείται χρόνος για να στηθεί εξ αρχής ένας κάθετος μηχανισμός αντιμετώπισης κρίσεων. Δεν είναι εύκολο, γιατί δεν είναι στη νοοτροπία μας ο μακροχρόνιος προγραμματισμός. Απαιτούμε λύσεις εδώ και τώρα.

3. Θα πρέπει στο ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο να ληφθεί η απόφαση ποιος θα συντονίζει την προσπάθεια να γίνει διαχείριση μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Ένας υπουργός ή ένα διυπουργικό όργανο με επικεφαλής τον πρωθυπουργό; Είναι μια κρίσιμη απόφαση το ποιος αποφασίζει.

4. Και το δυσκολότερο. Θα πρέπει να εκπαιδευθούν οι πολίτες στην πειθαρχία και στην τήρηση συγκεκριμένων κανόνων για να αντιμετωπισθούν αυτές οι καταστάσεις. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί αποδεδειγμένα, ελάχιστοι ανεύθυνοι μπορούν να ανατρέψουν σχεδιασμούς και να ταλαιπωρήσουν όλους αυτούς που κινήθηκαν με βάση ένα σχέδιο. Είκοσι οδηγοί να μην έχουν αλυσίδες στα αυτοκίνητα τους μέσα στο χιονιά, θα κλείσουν μια κεντρική αρτηρία.

Προφανώς υπάρχουν και άλλες πολλές σκέψεις για μία καλύτερη αντιμετώπιση ακραίων φαινομένων, λαμβανομένου πάντα υπ’ όψη πως τα ακραία φαινόμενα ποτέ δεν αντιμετωπίζονται πλήρως, σε όλον τον πλανήτη.

Το ζητούμενο κάθε φορά είναι πώς θα περιορισθούν οι ζημίες και η ταλαιπωρία.