ΑΠΟΨΕΙΣ

Έπεσα και τσακίστηκα! Φαρδιά πλατιά και μεγαλοπρεπώς… Στην Κασσάνδρου. Πηγαίνοντας να πάρω το αυτοκίνητο μετά τη δουλειά.

Στις μέρες του καύσωνα. Λίγο η θολούρα του μυαλού που… άχνιζε απ’ την πολλή τη ζέστη, λίγο το κεφάλι το καζάνι που είχαμε μείνει τρεις χωρίς καν τον κούκο στο γραφείο, λίγο το κακό το μάτι (τι το ’θελα για πρώτη φορά στη ζωή μου κι εγώ και ανέβασα φωτογραφίες των διακοπών στο facebook;) ήρθα και σωριάστηκα και το κούλανα σχεδόν το αριστερό (ευτυχώς!) το χέρι.

Στο πεζοδρόμιο περπατώντας χωρίς να κοιτάζω κάτω, βλέπω τρεις κυρίες υπέροχες, αραχτές στο διπλανό πεζούλι, μάλλον μετανάστριες, μάλλον της γειτονιάς, κάθονταν έξω για να βρουν μια διέξοδο στις υψηλές θερμοκρασίες και κουβέντιαζαν με τη νωχέλεια των ανθρώπων που ζεσταίνονται το καλοκαίρι.

Θέλοντας να μην τις ενοχλήσω και να μην τις πλησιάσω πολύ, και λόγω κορονοϊού η αλήθεια, έκανα αριστερά και… την πάτησα!

Μια αιχμηρή γωνία στο περβάζι ενός δέντρου, που και να ήθελες να κατασκευαστεί έτσι δεν γινόταν όσο και να χτυπιόσουνα σαν το χταπόδι κάτω δηλαδή.

Λαχτάρησα εγώ, λαχτάρησαν και οι κυρίες, σηκώθηκαν σαν τις μανούλες να φέρουν νερό, να με γιατροπορέψουν. «Έχει δεν έχει τρεις ώρες που έπεσε ξανά και ένα παλικάρι στο ίδιο ακριβώς σημείο» μου είπαν και τότε γύρισα και είδα το παρτέρι που ήταν φουλ στη γωνία και την αμυχή.

Και πάει η κοραλλί πλατφόρμα και το γόνατο το αριστερό που γρατζουνίστηκε τόσο πολύ ώστε έτσουζε όλο το βράδυ, μα πιο πολύ πάει ο αριστερός καρπός, που, προφανώς, ενστικτωδώς, ακούμπησα με δύναμη κάτω για να στηριχθώ, πάει και το εσωτερικό μέρος του βραχίονα που είχε επί μέρες μια μελανιά τεραστίων διαστάσεων. Έμειναν όμως ευτυχώς τα δάχτυλα, που ήταν το πρώτο πράμα που κοίταξα, αφού αυτά είναι και τα «εργαλεία» της δουλειάς μου.

Πόνος πολύς και τραύμα. Τραύμα που ακόμη δεν έχει αποκατασταθεί. Με πολύ τζελ πάγου, κουλινγκ τζελ και άρνικα (τα έμαθα κι αυτά) ήρθε το πράγμα και κάπως ισορρόπησε, αλλά μου έμεινε ακόμη ο νάρθηκας στον καρπό και μια μεγάλη άρνηση να πάω σε ορθοπεδικό (δεν ξέρω γιατί εγώ που έκανα εμβόλιο πρώτη απ’ όλους, στη σειρά μου, που είμαι πάντα υπέρ της επιστήμης και των αγαθών που προσφέρει στον άνθρωπο, ήρθα και στράβωσα με αυτή την ειδικότητα).

Και πέταξα την άλλη μέρα τις πλατφόρμες -δεν ήθελα ούτε να τις βλέπω- και υποσχέθηκα στον εαυτό μου στο εξής να περπατάω κοιτώντας μόνο κατάχαμα, αργά και προσεκτικά.

Γιατί μπορεί η λέξη άνθρωπος να προέρχεται από το αρχαιοελληνικό άνω θρώσκω (βλέπω δηλαδή ψηλά), όπως λένε - αν και κάποιοι μιλούν για λανθασμένη ερμηνεία- αλλά νομίζω, τελικά, ότι ο σκοπός αυτής της έκφρασης μπορεί να επιτευχθεί μόνο όσο πιο χαμηλά, βαθιά και ουσιαστικά διερευνά κανείς.

Για να δούμε… Θα το τηρήσω ή θα ξεχαστώ και θα μιλάμε σε λίγο καιρό για το δεξί το χέρι;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 5 Σεπτεμβρίου 2021