Καλύτερα ερείπια παρά ιδιωτικά
Με αεροπλάνο είχα να ταξιδέψω από την προ COVID-19 εποχή. Και έτσι ξανασυναντηθήκαμε με το 01-Χ και το 01-Ν του ΟΑΣΘ με τα οποία έχουμε μια παλιά γνωριμία, χωρίς παρασπονδίες. Από τον καιρό του 78, του 79 και του 78Ν. Τα είχα αφήσει ενώ η γραμμή προσπαθούσε να συνέλθει από την περίοδο του πατέρα Παπά, συνταξιούχου της ΔΕΗ που ανέλαβε να διοικήσει έναν οργανισμό εκατοντάδων ανθρώπων χωρίς κανένας να καταλάβει με ποια εμπειρία. Πλην εκείνων που πιστεύουν ότι τα βιογραφικά και τα open gov ήταν «φλωριές» του ΓΑΠ και ότι εάν είσαι «αγωνιστής της Αριστεράς» είσαι κατάλληλος για όλα.
Χάρηκα στο «πάνε». Το σύστημα τηλεματικής στη στάση λειτουργούσε, το λεωφορείο ήρθε στην ώρα του και ήταν καθαρό. Βεβαίως, δεν είδα κανέναν να ακυρώνει εισιτήριο, κάτι που σημαίνει ότι είτε όλοι είχαν μηνιαίες κάρτες είτε περάσαμε σε ένα άλλο «δεν πληρώνω». Σιωπηρό πλέον. Και η διοίκηση του ΟΑΣΘ κάνει τα στραβά μάτια γιατί η χρηματοδότηση είναι εξασφαλισμένη, οπότε δεν θέλει κι άλλους μπελάδες στο κεφάλι της. Μεταξύ μας, δεν ισχύει το πρώτο.
Στο «έλα», όμως, τα χαλάσαμε. Εάν το λεωφορείο που ήρθε, ως 01-Ν, δεν είχε ούτε πόρτες, θα μπορούσε να ήταν όπως εκείνο στο οποίο είχα ανεβεί το 1985, στα Τίρανα του Εμβέρ Χότζα, σε μια συγκλονιστική εμπειρία του αλβανικού δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Αυτό είχε μεν πόρτες, ήταν όμως το ίδιο βρώμικο, έτριζε το ίδιο ανυπόφορα, έλειπε η μία από τις οκτώ πλαφονιέρες μαζί με τη λάμπα και οι υπόλοιπες επτά σίγουρα δεν είχαν καθαριστεί ποτέ. Χρειάζονται χρήματα για να καθαρίσεις επτά πλαφονιέρες; Δέκα λεπτά, ένα πανί και λίγο καθαριστικό. Αλλά ο ΟΑΣΘ έγινε πλέον κρατικός, οπότε η μοίρα του είναι να καταντήσει ένας μικρός ΟΑΣΑ. Τέτοιο λεωφορείο αποκλείεται να υπάρχει στο ΚΤΕΛ γιατί κανένας ιδιώτης δεν θα έβαζε υπογραφή για να το βγάλει από το αμαξοστάσιο.
Εάν συνεχίζουμε να έχουμε επιμονή με τους «κακούς ιδιώτες», αρκεί μία επίσκεψη στο μεταμορφωμένο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Θυμάστε τι «αγώνες» δόθηκαν για να εμποδιστεί το «ξεπούλημα» των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, πόσες ανοησίες είχαν ακουστεί και πόσοι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να πιστέψουν τις ανοησίες που έκαναν τους απατεώνες να φαίνονται ιεραπόστολοι; Βεβαίως, κανένα «ξεπούλημα» δεν υπήρχε. Δεκατέσσερα αεροδρόμια που είχαν αφεθεί στην τύχη τους και που το ελληνικό δημόσιο (δηλαδή οι φορολογούμενοι) πλήρωνε για να συντηρεί, εκμισθώθηκαν για σαράντα χρόνια σε μια εταιρία η οποία έδωσε 1,23 δισεκατομμύρια εφάπαξ, 22,9 εκατομμύρια ως ετήσιο μίσθωμα και το 28,5% των λειτουργικών κερδών της ενώ δεσμεύθηκε να πραγματοποιήσει επενδύσεις 330 εκατομμυρίων μέσα σε πέντε χρόνια. Προφανώς για να κερδίσει. Αλλά συγχρόνως κέρδισαν το Δημόσιο, οι επιχειρήσεις που εκτελούν τα έργα, οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στις νέες θέσεις εργασίας. «Όχι», σου έλεγαν! Η ιδιωτικοποίηση είναι κακό πράγμα. Και το Ελληνικό να γίνει πάρκο με αυτοδιαχειριζόμενους λαχανόκηπους.
Με τέτοια μυαλά, μικρή και μεγάλη δημόσια περιουσία ρημάζει. Ακόμη και η ιδέα να εκμεταλλευθούν ιδιώτες την πλαζ Αγίας Τριάδας, προκάλεσε αντίδραση. Πήγαν κάτι ΣΥΡΙΖΑίοι «ακτιβιστές», έστησαν δέκα αντίσκηνα, φώναξαν τρία σάπια συνθήματα και η ιδέα ξεχάστηκε. Αν θέλετε να δείτε πως ήταν στη δεκαετία του ’60 η πλαζ της Αγίας Τριάδας, θυμηθείτε το «Κάτι να καίει» που σίγουρα έχετε δει πολλές φορές. Είναι εκεί που η Βλαχοπούλου ψάχνει τον Ντίνο -Εξαρχόπουλο- Ηλιόπουλο, ο Βουτσάς φλερτάρει την Χλόη Λιάσκου και ο Νέγκας συναντά την Έλενα Ναθαναήλ. Σύμφωνοι! Δεν αναβιώνει εκείνη η ατμόσφαιρα. Αλλά ο χώρος θα μπορούσε να ζωντανέψει με τους κανόνες της εποχής. Σίγουρα θα προέκυπτε κάτι καλύτερο από την σημερινή ερημιά. Τις προκοπές του Δημοσίου τις ξέρουμε…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22.05.2022
