ΑΠΟΨΕΙΣ

Σύμφωνα με το πληροφορικό σύστημα «Εργάνη» του υπουργείου Εργασίας, ένας στους πέντε εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με λιγότερα από 500 ευρώ. Ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα ήταν 1.072 ευρώ το 2018 και 1.046 φέτος. Μεικτά, δηλαδή περίπου 800 καθαρά. Εάν πουν σε κάποιον από τους 21 υπαλλήλους του μετρό, για χάρη των οποίων παρέλυσε τις προάλλες η Αθήνα, να δουλέψει με 800 ευρώ, θα κινδυνεύσει με εγκεφαλικό. Γιατί στο μετρό ο μέσος μισθός για απόφοιτο λυκείου είναι 1.793,16 ευρώ, ενώ αν έχεις ένα πτυχίο από ΤΕΙ -που χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ για να μην έχεις- ανεβαίνει σε 2.102. Αν, μάλιστα, έχεις πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έστω και από εκείνες τις σχολές όπου εισάγεσαι με λευκή κόλα και παίρνεις πτυχίο δι’ αλληλογραφίας, ο μέσος μισθός φτάνει τις 2.818 ευρώ. Αφαιρέστε τις κρατήσεις και βγάλτε συμπέρασμα.

Λίγο πολύ το ξέραμε, αλλά με την απεργία στο μετρό το μάθαμε καλύτερα. Ύστερα από δέκα χρόνια κρίσης και τρία μνημόνια, στις ΔΕΚΟ υπάρχουν μισθοί που στη ΒΙ.ΠΕ. Σίνδου δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να πάρουν ακόμη κι αν δουλεύουν τριπλοβάρδια. Και όχι μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Μισθοί όπως στο μετρό, τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τα ΕΛΠΕ δεν υπάρχουν ούτε στο στενό δημόσιο. Πώς καταφέραμε, ο γιατρός του ΕΣΥ, με τόσα χρόνια σπουδών στο υψηλότερο επίπεδο και με τόσο βάρος ευθύνης, να παίρνει λιγότερα από όσα ένας κλητήρας της χρεοκοπημένης Λάρκο, είναι η επιτομή της μεταπολιτευτικής στρέβλωσης. Οι αμέτρητες «αγωνιστικές κινητοποιήσεις», με τα γοητευτικά συνθήματα, έναν και μόνο σκοπό είχαν: Πώς θα πάρουν τα λεφτά από την τσέπη του φορολογουμένου, για να τα δώσουν στις υπό διαμόρφωση κάστες των προνομιούχων, που είχαν τη δυνατότητα να κατεβάζουν διακόπτες ή να σταματούν τα τρένα.

Αυτή η αναδιανομή εισοδήματος συντελέσθηκε σταδιακά, γι’ αυτό πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Η κοινωνία δεν την αισθάνθηκε, την αφομοίωσε, παραμυθιάστηκε, δεν αντέδρασε. Και στις λίγες περιπτώσεις που κάποιοι κάτι είπαν, ανέλαβαν οι συνήθεις πονόψυχοι του πολιτικού και δημοσιογραφικού συστήματος να τους μαλώσουν. Αυτό λέγεται «κοινωνικός αυτοματισμός» και κάτι τέτοια είναι ντροπής πράγματα. Η αναδιανομή εισοδήματος που συντελέσθηκε επί πενήντα χρόνια υπέρ των προνομιούχων των ΔΕΚΟ ήταν τέτοιου μεγέθους, ώστε η αναδιανομή που συντελέσθηκε με την κατάρρευση της πυραμίδας του χρηματιστηρίου μοιάζει με σχολική εκδρομή. Και χωρίς τα θύματα να έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν. Γιατί στο Χρηματιστήριο, αν είχες πέντε δράμια μυαλό, καταλάβαινες ότι η φούσκα κάποτε θα έσκαγε, συνεπώς αναλάμβανες τις ευθύνες σου. Ενώ τις συλλογικές συμβάσεις που υπέγραφε ο ανοιχτοχέρης διοικητής της «Ολυμπιακής» τις πλήρωναν τα κορόιδα, θέλοντας και μη. Στις ΔΕΚΟ είχαμε έναν δηλητηριώδη για τη δημοσιονομική σοβαρότητα συνδυασμό: Την ευελιξία να υπογράφονται επιχειρησιακές συμβάσεις του ιδιωτικού τομέα, αλλά ο λογαριασμός να πηγαίνει στο δημόσιο ταμείο.

Το ακόμη χειρότερο που συντελέσθηκε αυτά τα χρόνια, είναι ο σφετερισμός των ΔΕΚΟ από τους εργαζόμενους και η ανομολόγητη αλλαγή του σκοπού τους. Οι ΔΕΚΟ έπαψαν προ πολλού να υπάρχουν για να εξυπηρετούν το σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκαν. Υπάρχουν για χάρη των εργαζομένων τους. Ο πελάτης του Στυλιανίδη που διορίστηκε στο μετρό επειδή δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο, μετά οργίστηκε επειδή το «παλιό πολιτικό σύστημα» του μείωσε το μισθό και στο τέλος προσκύνησε τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μην τον ζορίσουν με καμιά άβολη δουλειά, δεν αντιλαμβάνεται ότι η εταιρεία υπάρχει για τον πολίτη που μετακινείται και που, εντέλει, πληρώνει και τα ελλείμματά της. Θεωρεί δεδομένο ότι υπάρχει για χάρη του. Και όσο ούτε ο Μητσοτάκης τολμά να στείλει έναν άχρηστο στο σπίτι του, έτσι θα παραμείνει εις τους αιώνας των αιώνων…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Δεκεμβρίου 2019