ΑΠΟΨΕΙΣ

Μεγαλώσαμε με μύθους για την ελληνική πολιτική. Για παράδειγμα, με την αποστασία του ’65. Από τις διηγήσεις των ανθρώπων μας, που ανήκαν στη δημοκρατική παράταξη, την κανονική, τη βενιζελική, όχι τη ζαχαριαδική, η αποστασία του ’65 ήταν αντιδημοκρατική εκτροπή, συναλλαγή, παρασκήνιο, μεθόδευση για να αλλοιωθεί ο κοινοβουλευτικός συσχετισμός που είχε καταγραφεί με τις εκλογές. 

Αν δοκιμάσεις σήμερα να μιλήσεις σε νέο παιδί για την αποστασία, θα δυσκολευτεί να κατανοήσει γιατί αυτή η ιστορία στοίχειωσε στην πολιτική ιστορία της χώρας. Εκείνο που το ’65 συγκλόνισε, ξεσήκωσε, εξόργισε, φέτος συνέβαινε κάθε δεύτερη μέρα. Καμία σημασία δεν έχει η φορά της μετακίνησης, εάν έγινε από την κυβέρνηση προς την αντιπολίτευση ή αντιστρόφως -αυτά είναι εξυπνακισμοί για το τουίτερ. Όταν εκλέγεσαι με ένα κόμμα, τελειώνεις την κοινοβουλευτική θητεία με αυτό. 

Εάν διαφωνείς, παίρνεις το καπελάκι σου, πηγαίνεις στο σπίτι σου, ασχολείσαι με το ψάρεμα ή ξανακάθεσαι στο δικηγορικό σου γραφείο, κάνεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου, αλλά δεν βγάζεις την έδρα σε πλειστηριασμό, «έχω, λέγετε…». Εάν δεν θέλεις τέτοιες δεσμεύσεις, κατεβαίνεις στις εκλογές ως ανεξάρτητος και ό,τι ψάρια πιάσεις. Ή κάνεις δικό σου κόμμα, Ι.Χ., που είναι και της μόδας τελευταία. Αν, μάλιστα, μπορείς να αβαντάρεις τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να συνεχίσει να παίζει το ρόλο που ονειρεύονται οι ολιγάρχες, χορηγοί βρίσκονται ένα σωρό.

Πόσοι βουλευτές παραιτήθηκαν από βουλευτές τα τελευταία χρόνια; Ο Σακελλαρίδης και η Κατριβάνου, που ξέκοψαν λογαριασμούς με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Δαμοβολίτης των ΑΝΕΛ που τάχθηκε υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα και μας τον παρουσίασαν σαν γραφικό και ποιος άλλος, ποιος άλλος; Α, ναι! Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Αλλά αυτοί είναι δεξιοί, δεν πιάνονται. Όταν αρχίζουν να μιλάνε, μπαίνουν κατευθείαν στο θέμα, δεν λένε ότι σέβονται την αριστερά και τους αγώνες της, επιμένουν ότι ο κομμουνισμός πρέπει να ηττηθεί ιδεολογικά, δηλαδή μιλάμε για στοιχεία επικίνδυνα για τη δημοκρατία, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να σπάζουν πέτρες σε κάποιο γκουλάγκ.

Εξίσου δεν έχει καμία σημασία εάν οι μετακινήσεις βουλευτών, για τις οποίες χάθηκε η μπάλα, έγιναν με ανταλλάγματα ή απλώς για αλλαγή αέρα. Προς το παρόν ξέρουμε αυτά που είναι μπροστά στα μάτια μας. 

Ένα υπουργείο με αστυνομικό και Μερσεντές, ένα υφυπουργείο με αστυνομικό και Σκόντα Οκτάβια -κάποιοι, που αν δεν είχαν περάσει από το ΠΑΣΟΚ δεν θα τους ήξερε ούτε ο περιπτεράς της γειτονιάς τους, έγιναν υφυπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ και καμάρωναν στο πίσω κάθισμα- ένας νόμος tailor made ότι μπορείς να είσαι συγχρόνως υποψήφιος ευρωβουλευτής και εν ενεργεία βουλευτής, κάποιος να σου κρατάει την ομπρέλα, μερικοί μετακλητοί, τέτοια μεγαλεία, αύριο θα σου μείνει το ονόρε, το «κύριε υπουργέ» στο καφενείο. 

Αργότερα μπορεί να μάθουμε περισσότερα. Και όχι μόνο σε ποιους έκανε ιδιαίτερα μαθήματα ο Πάιατ, για να σηκώσουν το χεράκι τους στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Αυτή η Βουλή θα μείνει στην ιστορία, επειδή ποτέ στο παρελθόν δεν εξελέγησαν τόσο πολλοί βουλευτές υποδεέστεροι του αξιώματός τους, κάποιοι απολύτως γελοία πρόσωπα, απόνερα του «αντιμνημονιακού αγώνα». Αλλά και επειδή ποτέ στο παρελθόν τόσο πολλοί βουλευτές δεν αυτοεξευτελίστηκαν τόσο πρόθυμα, κάνοντας τα αντίθετα από όσα έλεγαν και πουλώντας την ψήφο των ψηφοφόρων τους σαν να ήταν προσωπική τους περιουσία. Και μόνο γι’ αυτούς τους λόγους, όσο νωρίτερα διαλυθεί τόσο καλύτερα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Μαΐου 2019