Κάποιοι σε όλα λένε «όχι»
Στην πόλη μας υπάρχει πάντα μια ομάδα πολιτών, διαφορετική σε κάθε φάση, που αντιδρά σε οτιδήποτε πάει να γίνει σ’ αυτήν.
Να θυμίσω, πριν από σαράντα χρόνια, τις αντιρρήσεις των οικολόγων για μην κατασκευασθεί η περιφερειακή οδός, γιατί θα κοβόταν κάποια δέντρα. Σήμερα, δεν υπάρχει πολίτης που να μην αντιλαμβάνεται πώς θα ήταν οι κυκλοφοριακές συνθήκες στη Θεσσαλονίκη, αν δεν υπήρχε η περιφερειακή. Σημειωτέον, πως ήδη η χάραξη της θεωρείται ξεπερασμένη, λόγω της συνεχούς αυξανόμενης κυκλοφορίας.
Να θυμίσω, στη συνέχεια, τις αντιρρήσεις άλλης ομάδας πολιτών που στις αρχές της δεκαετίας του 90 εναντιώθηκαν στην επέκταση της παλιάς παραλίας, με την δημιουργία συγχρόνως ενός τεράστιου υπόγειου πάρκινγκ. Σήμερα, ακόμα συζητούν για μια επέκταση λίγων μέτρων, ενώ είναι αισθητή η έλλειψη θέσεων στάθμευσης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Να προχωρήσω στη συνέχεια στις διαμαρτυρίες που υπήρξαν για την υποθαλάσσια, που τελικά και αυτή δεν έγινε προς δόξαν του εργολάβου που αποζημιώθηκε πλουσιοπάροχα.
Να αναφερθώ στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, που αν και λύθηκε το θέμα του χώρου -θα παραμείνει στο κέντρο της πόλης- έχει ξεσπάσει διχογνωμία στο ποια κτίρια θα κατεδαφισθούν.
Και έρχομαι στο μετρό που μας ταλαιπωρεί από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Κάποιοι υποστήριζαν πως η πόλη μας δεν χρειάζεται μετρό. Ένα ελαφρύ επίγειο μεταφορικό μέσο θα κάλυπτε πλήρως τις ανάγκες της. Οι περισσότεροι, και λόγω επαρχιωτισμού απέναντι στην Αθήνα που είχε ήδη μετρό, προτιμούσαν την λύση που μας ταλαιπωρεί σχεδόν 13 χρόνια. Και δεν ξέρουμε πόσο ακόμα.
Νομίζω πως ο Σπ. Βούγιας, υπέρμαχος του τραμ, θα αισθάνεται δικαιωμένος σήμερα. Θα είχαμε ήδη, εδώ και μια 15ετία την επίγεια γραμμή, με ασύγκριτα χαμηλότερο κόστος.
Δυστυχώς, σήμερα, η πόλη και πάλι διχάστηκε, με αφορμή τον σταθμό της Βενιζέλου. Τα επιχειρήματα και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών είναι γνωστά. Έτσι, φαίνεται πως το έργο μάλλον θα κλείσει μιαν εικοσαετία κατασκευής, αν λάβουμε υπόψη προσφυγές και ενστάσεις.
Είναι ευνόητο πως όλοι οι αρμόδιοι φορείς επιβάλλεται να έχουν άποψη για την πόλη. Άποψη σε κάθε μείζον θέμα. Μέσα από τον πλουραλισμό απόψεων -ιδανικά- προκύπτει η σύνθεση. Στην περίπτωση μας όμως ο πλουραλισμός φέρνει την παραλυσία.
Στις περιπτώσεις των μεγάλων, εμβληματικών έργων, αν δεν υπάρχει ομοφωνία, κάποιος θα πρέπει να αποφασίσει τι θα γίνει και πώς θα γίνει. Και το υποκείμενο λήψης της απόφασης το ορίζουν οι νόμοι του κράτους.
Δυστυχώς, η υπόθεση του σταθμού της Βενιζέλου, πολιτικοποιήθηκε άνευ λόγου και αιτίας. Πρόκειται για μια τεχνοκρατική απόφαση, στηριγμένη πάνω σε επιστημονικά δεδομένα, που λαμβάνουν όμως υπόψη και την οικονομική βιωσιμότητα του έργου.
Αυτό το τονίζω, γιατί η λειτουργία του σταθμού Βενιζέλου μόνον ως αρχαιολογικός χώρος, καθιστά την λειτουργία του μετρό ζημιογόνα, καθώς δεν θα υπάρχει επιβίβαση από τον κεντρικότερο σταθμό της διαδρομής.
Τελικά, είναι στην μοίρα αυτής της πόλης, κάθε μεγάλο έργο που θα αλλάξει την φυσιογνωμία της, να βρίσκει απέναντι του μια ισχυρή ομάδα που τελικά δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στην Θεσσαλονίκη.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Δεκεμβρίου 2019
