ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι επικείμενες αλλαγές στα εργασιακά, που προκάλεσαν τις πρόσφατες κινητοποιήσεις, δεν προέκυψαν ξαφνικά. Υπήρξαν αποτέλεσμα μακρόχρονης διαδικασίας όπου παγιώθηκαν καταστάσεις και συμβατικές σχέσεις που παρόπλισαν κεφαλαιώδεις κανόνες της εργατικής νομοθεσίας. Αλλά ποιά εργατική νομοθεσία; Αν ανατρέξει κανείς στα πινάκια των δικαστηρίων θα τα βρει ελάχιστα ή καθόλου καλυμμένα με διεκδικήσεις εργαζομένων. Αυτό συνέβη γιατί στα χρόνια των μνημονίων αποδομήθηκαν τα πάντα, από συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις μέχρι ωράρια και απολύσεις. Η εργασία κατέστη περιζήτητη και οι πολίτες εκλιπαρούν για μία θέση με ελάχιστη έστω μισθολογική απόδοση. Την θεμελίωση τέτοιων φαινομένων και καταστάσεων εξήγγειλε επίσης και εφάρμοσε ο τ. πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος που στις προγραμματικές δηλώσεις του υπεραμύνθηκε των νέων, ευέλικτων σχέσεων εργασίας και των μισθολογικών αναπροσαρμογών με το επιχείρημα ότι έτσι θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας και θα υπάρξουν νέες ευκαιρίες. Πολλοί επίσης υποστηρίζουν ότι πρώτα θα έρθει η ανάπτυξη και ύστερα θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας. Αυτή η άποψη όσο κι αν δείχνει εκ πρώτης όψεως αποδεκτή, υστερεί όμως στα παρακάτω σημεία: 1) δε δίνει απάντηση στο παρόν, δηλαδή μέχρι και αν έρθει η ανάπτυξη τι εργασιακό καθεστώς θα ισχύσει και 2) ακόμα και όταν αυτή έρθει δεν συνεπάγεται αντανακλαστικά αύξηση μισθών και θέσεων εργασίας αλλά μόνο η βούληση του εργοδότη θα αυξήσει το εργατικό κόστος, γεγονός μελλοντικό και αβέβαιο. Η πράξη επίσης απόδειξε ότι η παραβίαση των ωραρίων εργασίας γίνεται συνήθως με την αναγκαστική συναίνεση των εργαζομένων που αποδέχονται εν τοις πράγμασι το οκτάωρο ή το δωδεκάωρο υπογράφοντας ακόμη και για τετράωρη ημερήσια εργασία. Το εργατικό νομοσχέδιο συνεπώς της κυβέρνησης επικαλείται τη διαφάνεια και την ευελιξία δήθεν του εργαζόμενου, το μόνο νέο όμως που εισάγει είναι η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική εξ αποστάσεως εργασία. Το βέβαιο είναι πως κανένας εργαζόμενος δεν προστατεύεται από καμιά καταχρηστική σύμβαση, ούτε από παράτυπες κρυφές συμφωνίες, στις οποίες αναγκάζεται να προσχωρήσει εν ονόματι της ανάγκης, της οικονομικής κρίσης και της πρόσθετης οικονομικής δυσπραγίας λόγω COVID. Kαι όλα αυτά κατά την κυβέρνηση… για το καλό μας!