ΑΠΟΨΕΙΣ

Κριτική στην κυβέρνηση για τα λάθη στην αντιμετώπιση του COVID-19 μπορεί να κάνουν όλοι. Συνηθίζεται! Κριτική που αξίζει να πάρουμε στα σοβαρά, μόνο όποιος είχε προτείνει εγκαίρως τα σωστά. Όποιος, για παράδειγμα, πιστεύει ότι ήταν λάθος το άνοιγμα του τουρισμού το καλοκαίρι, μία χαρά τα λέει αλλά ας μας θυμίσει τι έλεγε πριν ανοίξει ο τουρισμός. Τότε που οι επαγγελματίες βρίσκονταν στο χείλος της καταστροφής και περίμεναν να δουλέψουν δύο μήνες κουτσά - στραβά. Εσείς θυμάστε κάποιο κόμμα που προειδοποιούσε να κρατήσουμε κλειστά τα σύνορα γιατί έρχεται δεύτερο κύμα; Κάποιο που το φθινόπωρο ζητούσε να κλείσει η εστίαση; Κάποιο που είχε ενοχληθεί με τα μεταμεσονύχτια πάρτι; Μην κουράζεστε, κανένα δεν είχε φωνούλα για να μιλήσει και να χαλάσει καρδιές. Ακόμη χειρότερα, κανένα δεν είχε ενιαία, καθαρή και έντιμη θέση ως προς τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Η κυβέρνηση έκανε πως δεν καταλάβαινε ότι με ανοικτές εκκλησίες ήταν αδύνατο να ελεγχθεί ο συγχρωτισμός, πολύ δε περισσότερο το φαινόμενο να κοινωνούν δεκάδες άτομα από το ίδιο κουταλάκι. Και η Αριστερά, όχι μόνο υποστήριζε τους κακομαθημένους νεαρούς που δεν μπορούν να ζήσουν αν δεν πίνουν μπίρα στις πλατείες αλλά με την ίδια κουραστική μανιέρα δεκαετιών κατήγγειλε ως «αυταρχισμό» τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας.

Σήμερα -αλλά σήμερα, όχι χθες και προχθές- είναι σαφές ότι η κυβέρνηση έπρεπε να είναι πιο τολμηρή. Στις απαγορεύσεις και στην εφαρμογή τους. Πιθανότατα φοβήθηκε ότι μεγαλύτερη αυστηρότητα θα άρχιζε να αφαιρεί κάτι από το πολιτικό της κεφάλαιο. Ξέρει ότι απευθύνεται σε μία κοινωνία ευάλωτη στους δημαγωγούς και απρόθυμη να θυσιάσει κάτι από το βόλεμά της όσο ο καθένας ξεχωριστά δεν συνειδητοποιεί ότι απειλείται η ζωή του. Η επιτυχημένη διαχείριση της κρίσης την άνοιξη είχε καταστήσει κυρίαρχη την εντύπωση ότι υπάρχει μεν ένας ιός που είναι κάτι βαρύτερο από γρίπη αλλά όχι και το τέλος του κόσμου. Λίγοι είχαν στο οικογενειακό, επαγγελματικό, κοινωνικό τους περιβάλλον ανθρώπους που νόσησαν και αυτό έφερε εφησυχασμό. Έλα μωρέ, στο τέλος κάπως θα την βολέψουμε, δεν χρειάζεται το βαρύ πυροβολικό των μέτρων, το θέμα είναι να μην μου κλείσουν το μαγαζί, να μην μου στερήσουν την ταβέρνα, να μην μου κόψουν το ταξίδι. Εύλογες και παράλογες, σοβαρές και γελοίες προτεραιότητες αναδείχθηκαν στο συλλογικό υποσυνείδητο υψηλότερα από τον κίνδυνο που αντιπροσώπευε ο ιός και αλλοίωσαν την δυνατότητα στάθμισης. Εάν αυτά τα ίδια μέτρα είχαν εφαρμοσθεί ένα μήνα νωρίτερα, θα είχε εκδηλωθεί επανάσταση. Η κυβέρνηση ήλπισε ότι θα μπορούσε να περάσει το ποτάμι ευκολότερα, η αισιοδοξία της δεν δικαιώθηκε, μοιραία θα πληρώσει το κόστος. Αν αυτό το κόστος φαίνεται προς το παρόν μικρό, είναι επειδή τώρα πια μάθαμε ότι απέναντι περιμένουν ο Τσίπρας, ο Καρανίκας, ο Πολάκης και ο Σπίρτζης.

Η ευθύνη της κυβέρνησης είναι ότι δεν τόλμησε να γίνει δυσάρεστη! Όχι ότι δεν έφτιαξε δέκα χιλιάδες ΜΕΘ, δεν έστησε άλλα τόσα σχολεία ή δεν αγόρασε διπλάσια λεωφορεία που αύριο δεν θα ξέρει πώς θα συντηρήσει. Ούτε, φυσικά, ότι δεν έκανε μαζικές προσλήψεις, όπως λέει η αντιπολίτευση που νομίζει ότι η λύση για όλα τα προβλήματα είναι να ξοδεύεις χρήμα που δεν έχεις. Όχι δέκα! Είκοσι χιλιάδες κλίνες ΜΕΘ να φτιάξεις, και πάλι δεν θα φτάνουν εάν δεν φροντίσεις να περιορισθεί η διασπορά του ιού στον πληθυσμό. Που δεν μπορεί να περιορισθεί όσο σε καιρό πανδημίας, με εκατό νεκρούς τη μέρα, η απαγόρευση των συναθροίσεων ερμηνεύεται ότι «η Χούντα δεν τελείωσε το ΄73». Αυτό λέει η κοινή λογική και στην ανοησία πρέπει να απαντάμε όπως της αξίζει. Διαφορετικά, της επιτρέπουμε να παίρνει τον εαυτό της για σπουδαίο. Ακριβώς αυτό που συνέβη στη Μεταπολίτευση…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13 Δεκεμβρίου 2020