ΑΠΟΨΕΙΣ

Σε μια εποχή που δεν διακρινόταν τίποτε στον ορίζοντα, ο διευθυντής του Stratfor, (μυστικής CIA), Τζώρτζ Φρίντμαν, είχε γράψει για την αλλαγή πολιτικής των ΗΠΑ και υποστήριξης της συνεργασίας του Ισραήλ με την Ελλάδα.

Ήταν μετά την ισραηλινή επιχείρηση στο Mavi Marmara. Η Ελλάδα εισερχόταν στη γνωστή οικονομική κρίση. Μου έκανε εντύπωση το ύφος του άρθρου του Φρίντμαν. Δεν έθετε κάποιους δελεαστικούς όρους προς την Αθήνα, ως δημόσιος εκφραστής κέντρων διαμόρφωσης πολιτικής, αλλά λίγο πολύ έλεγε πως στα κακά χάλια που βρίσκεται η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να δεχθεί αυτήν την πολιτική παρακαλώντας. Γενικώς, μιλούσε με απαξιωτικούς όρους για την Ελλάδα και τους Έλληνες σε βαθμό πολύ ενοχλητικό.

Και ενώ, τότε, δεν διακρινόταν τίποτε, λίγο αργότερα ο Γιώργος Παπανδρέου άρχισε την προσέγγιση με το Ισραήλ. Μια προσέγγιση που με βρίσκει σύμφωνο, υπό τον όρο να μην χαλάσουν οι σχέσεις της Ελλάδας με τους Παλαιστίνιους ούτε και η υποστήριξη ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του ’67.

Η εξέλιξη της σχέσης αυτής οδήγησε στη γνωστή τριμερή με την Κύπρο και το Ισραήλ, στην οποία προστίθενται και οι ΗΠΑ, ad hoc, προς το παρόν.

Άλλαζε από τότε η αμερικανική πολιτική; (μιλάμε για το 2010). Δεν μπορώ να το βεβαιώσω.

Πάντως, εκείνο που προκαλεί τη σημερινή αναφορά στο άρθρο του Φρίντμαν είναι ο περιφρονητικός τρόπος που αναφερόταν στην Ελλάδα και το γεγονός ότι θεωρούσε δεδομένη τη συνεργασία της Αθήνας, την οποία, όπως ανέφερα παραπάνω, υποστηρίζω.

Την υποστηρίζω, όμως, στη βάση μιας ισοτιμίας. Και ενός σεβασμού, από οποιονδήποτε, της χώρας μας και του λαού της.

Γενικώς, διακρίνω μια περιφρόνηση προς την Ελλάδα από κρατικούς δρώντες της περιοχής. Σε κοινωνικό επίπεδο κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα αισθήματα ενός λαού προς τον άλλο. Ούτε και τη δημόσια έκφρασή τους. Σε κρατικό επίπεδο, όμως, υπάρχει ένα modus vivendi μεταξύ των κυβερνήσεων.

Δείτε με πια απαξίωση αναφέρονται στην Ελλάδα και τους Έλληνες κυβερνητικοί παράγοντες της Τουρκίας. Και μη μου πείτε ότι πρόκειται για επεισόδια ενός ασύμμετρου πολέμου στα οποία δεν πρέπει να απαντήσουμε. Το ηθικό ενός λαού διαμορφώνεται και από το σεβασμό που απολαμβάνει από άλλους. Και το σεβασμό αυτό τον επιβάλουν οι κυβερνώντες του.

Πλήρης η αποτυχία στον τομέα αυτό. Είναι τέτοια η ανοχή που επιδεικνύει η Αθήνα που φτάσαμε στο σημείο όποιος επιθυμεί να κερδίσει εκλογικούς πόντους ακόμη και στα Τίρανα, να επιτίθεται κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων. Να θυμίσω, ακόμη, το ιταμό ύφος της ανακοίνωσης του αμερικανικού ΥΠΕΞ προς την Ελλάδα όταν την προειδοποιούσε για το ιρανικό δεξαμενόπλοιο;

Δεν προτείνεται από το σχόλιο αυτό να τα βάζουμε με όλους τους γείτονες με το παραμικρό. Αλλά δεν μπορεί η Ελλάδα και οι Έλληνες να γίνονται ο σάκος του μπόξ.

Στην περίπτωση της Τουρκίας, μάλιστα, η δήλωση και του Ερντογάν και του αντιπαθέστατου υπουργού άμυνας της χώρας ότι είναι έτοιμοι να επαναλάβουν το ’22 αποτελεί απειλή πολέμου. Και οι απειλές πολέμου δεν επιτρέπονται από κράτη μέλη του ΟΗΕ. Γιατί δεν γίνεται μια προσφυγή στο διεθνή οργανισμό; Γιατί δεν καταγγέλλεται η Τουρκία στη διεθνή κοινότητα ότι παραβαίνει τις αρχές του Οργανισμού;

Όταν σχηματίστηκε η παρούσα κυβέρνηση υπήρξε μια δήλωση εβραϊκού στελέχους των ΗΠΑ κατά του υπουργού αγροτικής ανάπτυξης κ. Βορίδη για το παρελθόν του στις τάξεις του καρατζαφερικού ΛΑΟΣ.

Συμπεριφορές που επιδιώκουν να αναπαράγουν ή να υποστηρίξουν τα ναζιστικά εγκλήματα κατά των Εβραίων είναι απολύτως καταδικαστέες. Αν είχε τέτοια συμπεριφορά ο κ Βορίδης στο παρελθόν, κακώς την είχε και είναι καταδικαστέα. Αλλά τι λόγο έχουν οι Εβραίοι των ΗΠΑ να κρίνουν και να υπαγορεύσουν τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης.

Η δημόσια δήλωση του Βορίδη εκείνες τις ημέρες, απλώς, τον γελοιοποίησε. Και επιβεβαίωσε πως για την παραμονή του στην κυβέρνηση είχαν και άλλοι λόγο, πλην του κ. Μητσοτάκη.

Με το Ισραήλ, ως χώρα, πρέπει να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας. Και να σεβαστούμε την ιστορία και τα δεινά που υπέστησαν οι Εβραίοι. Αλλά και αυτοί να σεβαστούν την ύπαρξή μας ως ανεξάρτητου κράτους και ως λαού.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον τίτλο του κειμένου; Τι σχέση έχουν με τον νέο διοικητή της ΕΥΠ;

Έχουν, λέει το παρασκήνιο. Ο νέος διοικητής είναι επιλογή των φίλων μας αμερικανών, πάντα κατά το παρασκήνιο. Μπορεί οι πληροφορίες να τον αδικούν και να αδικούν και τη στάση των ΗΠΑ. Αλλά αν έχουν βάση;

Δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο. Δεν γνώριζα ούτε καν την ύπαρξή του πριν προταθεί από τον πρωθυπουργό για την πιο κρίσιμη θέση. Εύχομαι να αποβεί αντάξιος της εμπιστοσύνης που του έδειξε ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος υπέστη και πολιτική φθορά αλλάζοντας τον σχετικό νόμο και προσαρμόζοντάς τον στα τυπικά προσόντα του νέου διοικητή.

Αλλά, η επιβολή στην κρισιμότατη αυτή θέση ενός προσώπου από δυνάμεις πέραν του πρωθυπουργού, τι εχέγγυα παρέχει; Ποιος θα ενημερώνεται πρώτος;

Ναι στις συμμαχίες, ναι στις συνεργασίες, ναι στη δυτική επιλογή. Αλλά με αξιοπρέπεια.

Το επιχείρημα ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να απολέσει κυριαρχία ή κυριαρχικά της δικαιώματα αν δεν υπακούσει στην Ουάσιγκτον, δεν ισχύει. Τίποτε δεν έχει να χάσει η χώρα.

Στο κυπριακό προωθείται μια λύση που μόνο τα συμφέροντα της Ελλάδας και του κυπριακού ελληνισμού δεν εξυπηρετεί. Παράδοση ολόκληρης της νήσου στην Τουρκία δεν εξυπηρετεί τις ΗΠΑ.

Στα ενεργειακά της Ανατολικής Μεσογείου δεν εξαρτάται ούτε από την Ελλάδα ούτε από την Κύπρο αν θα γίνει συνδιαχείρηση ή συνεκμετάλλευση με την Τουρκία. Θα γίνει αυτό που θα θελήσουν οι ΗΠΑ.

Στο Αιγαίο, στο θέμα της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων, οι ΗΠΑ είναι αντίθετες. Στο θέμα της ΑΟΖ η θέση της Ουάσιγκτον είναι να μη γίνει καμιά ανακήρυξη από την Ελλάδα χωρίς συνεννόηση με την Τουρκία.

Στο σκοπιανό, όταν θέλησαν να επιβάλλουν μια λύση την επέβαλαν. Επέβαλαν μια κακή λύση.

Τι θα χάσει η Ελλάδα αν απαιτήσει σεβασμό και κινηθεί με αξιοπρέπεια;

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε- και να προσφέρουμε σε συμμαχίες. Και στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Αλλά ας απαιτήσει λίγο σεβασμό στην ύπαρξή μας η κυβέρνηση. Τον έχουμε ανάγκη. Χωρίς αυτοσεβασμό και σεβασμό από τους άλλους δεν μπορεί να ζήσουν ούτε οι άνθρωποι μεμονωμένα, ούτε οι κοινωνίες που διαμορφώνουν.