ΑΠΟΨΕΙΣ

Ας δούμε τις προσεχείς εξελίξεις με αισιόδοξη ματιά. Δηλαδή με την παραλλαγή «Όμικρον» η πανδημία εξασθενεί και τελικά παύει να μας απασχολεί, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πώς θα αντιδράσουμε όλοι στην αποκατάσταση των πραγμάτων μιας και τα χαρακτηριστικά τους τα έχουμε ξεχάσει; Τελευταία φορά που κινηθήκαμε χωρίς περιορισμούς, μάσκες και άγχος, ήταν οι πρώτες μέρες του Μαρτίου 2020. Πάει πολύς καιρός.

Ξεχάσαμε πώς είναι η ανέμελη διασκέδαση, χωρίς ωράρια, ξεχάσαμε τη ζεστή χειραψία και τον αυθόρμητο ασπασμό, ξεχάσαμε πώς είναι οι ειδήσεις χωρίς να προτάσσονται οι νεκροί και οι διασωληνωμένοι. Πολλά ξεχάσαμε και θα προσπαθήσουμε το ταχύτερο να αναπληρώσουμε τις στιγμές που χάσαμε.

Οι μικρές ηλικίες διαμαρτύρονται γιατί τελικά έχασαν δύο από τα χρόνια της νιότης τους. Η απάντηση είναι πως έχουν ολόκληρη τη ζωή μπροστά τους. Να μη γκρινιάζουν. Οι μεγαλύτερες ηλικίες παραπονούνται γιατί τα καλά χρόνια που τους απομένουν είναι λίγα και πέταξαν δύο πολύτιμα χρόνια που δεν πρόκειται να αναπληρωθούν. Η κλεψύδρα αδειάζει. Ας μην παραπονιούνται. Όλοι όσοι γεννήθηκαν από τη δεκαετία του ’50 και μετά έζησαν σε ένα γενικότερο κοινωνικό περιβάλλον ανάπτυξης και ευημερίας. Έφαγαν όλο το γλυκό μαζί και το κερασάκι.

Δεν ξέρω αν αυτή η δοκιμασία θα μας κάνει σοφότερους, όπως λένε. Εγώ πάντως δεν το βλέπω. Ίσως λόγω του εγκλεισμού να δοκιμάστηκαν οι προσωπικές σχέσεις. Αυτό είναι βέβαιο. Άλλοι βρήκαν τις ισορροπίες τους, άλλοι δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν αυτήν τη νέα κατάσταση. Η έλλειψη της ανεμπόδιστης επικοινωνίας και της φυσικής επαφής είναι πολύ λογικό να επηρεάζει τις συμπεριφορές και να αναπροσδιορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις.

Λέτε ο εγκλεισμός και οι περιορισμοί να μάς έκαναν να εκτιμήσουμε την καθημερινότητα που χάσαμε; Την απλή, πεζή, καθημερινότητα; Τέτοιες φάσεις στέρησης δίνουν αξία σε αυτό που θεωρούσαμε κεκτημένο και αυτονόητο. Τίποτα δεν είναι έτσι. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές, ευχάριστες και δυσάρεστες.

Όταν λήξει η περίοδος της πανδημίας προσωπικά θα κάνω έναν απολογισμό. Πόσα βιβλία διάβασα, πόσες ταινίες είδα, πώς αντιμετώπισα τον εγκλεισμό. Όποιος έχει ενδιαφέροντα μπόρεσε να ισορροπήσει και να βιώσει τη μοναξιά με τρόπο παραγωγικό, χωρίς εντάσεις. Στις περιπτώσεις που υπάρχει μια παρατεταμένη ανατροπή της καθημερινότητας χρειάζονται οι σωσίβιες λέμβοι που έχει ο καθένας στο μυαλό και στην ψυχή του. Αρκεί να γνωρίζει πως τις έχει και, κάτι ακόμα πιο σημαντικό, να γνωρίζει πώς να τις χρησιμοποιεί.

Φυσικά από αυτήν την οδυνηρή περιπέτεια δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτούς που είτε έχασαν οικεία πρόσωπα είτε ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι, αντιμετωπίζοντας στις ΜΕΘ ακόμα και το θάνατο, αλλά τελικά αυτοί ήταν οι νικητές. Γράφω σα να έχουν τελειώσει όλα και να έχουμε επανέλθει σε αυτό που αποκαλούμε, για να συνεννοούμαστε, «κανονικότητα». Είπα στην αρχή πως βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο γιατί έτσι έχω την ανάγκη να το δω και εκτιμώ πως έτσι θέλει να το δει και ο αναγνώστης. Ας πάρουμε μια βαθιά αναπνοή, ας βουτήξουμε και πολύ σύντομα, μετά από λίγα μέτρα, θα βρεθούμε και πάλι στην επιφάνεια. Ελπίζω.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 16 Ιανουαρίου 2022