ΑΠΟΨΕΙΣ

Η είδηση που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη έχει ως εξής: Η υπουργός Παιδείας επέλεξε για πρόεδρο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής έναν καθηγητή Φυσικής, που προέρχεται από την αριστερά. Εκείνη, όμως, την αριστερά που είχε ξεκόψει τους λογαριασμούς με τον τυχοδιωκτισμό και την παραφροσύνη και χάθηκε με το θάνατο του Παπαγιαννάκη και του Κύρκου. Ο υποψήφιος πέρασε από ακρόαση στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής. Για το βιογραφικό του δεν έγινε λόγος. Αλλά μόλις ο άνθρωπος μίλησε για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Μέρα 25 μετέτρεψαν τη συνεδρίαση σε πεδίο βολής.

Εξεμάνη η πρώην υφυπουργός Παιδείας Τζούφη με τη λέξη «αξιολόγηση». Η κ. Τζούφη είναι new entry στο θέατρο του παραλόγου. Είναι καθηγήτρια Ιατρικής. Που σημαίνει ότι η ίδια κάποτε αξιολογήθηκε έναντι άλλων υποψηφίων. Που επίσης σημαίνει ότι αξιολογεί τους φοιτητές της. Μπορεί τα μάτια μας στα πανεπιστήμια να έχουν δει πολλά, αλλά δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι η κ. Τζούφη μοιράζει σε όλους πτυχία και μετά όποιον πάρει ο Χάρος. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καθημερινά, όπως όλοι, αξιολογεί τον μπακάλη, το μανάβη, το φροντιστήριο των παιδιών της, το ωδείο τους και τον οδοντογιατρό της. Γιατί, λοιπόν, η κ. Τζούφη παθαίνει αλλεργία μόλις ακούσει για αξιολόγηση στο δημόσιο; Επειδή είναι αριστερή; Όχι απαραίτητα. 

Στο διοικητικό συμβούλιο της ΟΛΜΕ πλειοψηφούσα παράταξη είναι η ΔΑΚΕ. Αλλά η ανακοίνωση με την οποία κηρύσσεται ανεπιθύμητος ο νέος πρόεδρος του ΙΕΠ, λόγω των απόψεών του για την αξιολόγηση, εκδόθηκε ομόφωνα. Οι συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν έκαναν τίποτε για να πουν ότι εκείνοι σκέφτονται αλλιώς. Ακριβώς, επειδή δεν σκέφτονται αλλιώς. Ούτε οι δικοί τους ψηφοφόροι θέλουν να ακούσουν για αξιολόγηση. Το αίτημα «μη μας ενοχλείτε, μη μας ξεβολεύετε» είναι υπερπαραταξιακό. Από τη δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Ευτυχώς, όχι και καθολικό. Γιατί στο δημόσιο σχολείο υπάρχουν ακόμη υπεύθυνοι καθηγητές, οι οποίοι προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους και δεν θέλουν να έχουν σχέση με την παρακμή. Δυστυχώς, ασφυκτιούν.

Προσέξτε! Η ΟΛΜΕ δεν διαφωνεί με κάποιο συγκεκριμένο σύστημα αξιολόγησης. Δεν λέει «δεν μας αρέσει αυτό, εμείς προτείνουμε κάποιο άλλο». Να βάλουμε κάτω τα συστήματα που εφαρμόζονται στις τέσσερις γωνίες του κόσμου, το αγγλικό, το γερμανικό, το αμερικανικό, το κογκολέζικο, το βενεζουελάνικο και σε κάποιο να καταλήξουμε. Το σύνθημα της ΟΛΜΕ είναι «όχι στην αξιολόγηση - χειραγώγηση». Δηλαδή, αυτό που μας λένε οι συνδικαλιστές, και μέσω αυτών οι ψηφοφόροι τους, είναι ότι από τη στιγμή που διορίστηκες στο δημόσιο, ο μισθός πρέπει να πέφτει βρέξει - χιονίσει, προκαταβολικώς, μάλιστα, αλλά κανένας δεν επιτρέπεται να σε ελέγχει. 

Δουλεύεις; Κοροϊδεύεις την κοινωνία; Ενημερώνεσαι για το διδακτικό αντικείμενό σου; Έχεις μείνει σε ό,τι έμαθες πριν τριάντα χρόνια στο πανεπιστήμιο με το «δημοκρατικό πέντε»; Δεν έχει σημασία. Όλοι είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα. Τίποτε να μην αλλάξει. Ούτε καν η ξεφτίλα, να κλείνουν τρεις μέρες το χρόνο τα σχολεία, επειδή οι καθηγητές πρέπει να ψηφίζουν τους συνδικαλιστές τους. Ενώ μια χαρά θα μπορούσαν να ψηφίζουν Σάββατο, Κυριακή ή από το πρωί έως το βράδυ. Ποτέ καμιά παράταξη δεν είπε έστω αυτό.

Όχι μόνο η εκπαίδευση. Συνολικά το δημόσιο προ πολλού υπάρχει για τους πολίτες. Υπάρχει για τους εργαζόμενούς του, ΔΕΗτζήδες, ΠΟΕ-ΟΤΑτζήδες, ΑΔΕΔΥδες, ως αποτέλεσμα ενός χυδαίου σφετερισμού που νομιμοποιήθηκε υπό τον ήχο συμπαθητικών, «δημοκρατικών» συνθημάτων. Θα τολμήσει να συγκρουσθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη με αυτήν τη νοοτροπία; Πολύ αμφίβολο. Προέχει να μοιράσει το κοινωνικό μέρισμα…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Νοεμβρίου 2019