ΑΠΟΨΕΙΣ

Ρωτήστε οποιονδήποτε κάτω των πενήντα ετών εάν μπορεί να φανταστεί τη Θεσσαλονίκη χωρίς Περιφερειακή Οδό και θα σας απαντήσει ότι ευκολότερα μπορεί να φανταστεί την Σαχάρα χωρίς άμμο -ή κάπως έτσι. Οι παλαιότεροι, αντιθέτως, θα σας διαβεβαιώσουν ότι όχι απλώς υπήρχε Θεσσαλονίκη χωρίς Περιφερειακή, αλλά μέχρι να αρχίσει το έργο γίναμε από δύο χωριά. Ήταν τα πρώτα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, όταν οποιαδήποτε ανοησία μπορούσε να ανθίσει, αρκεί να είχε κάτι από «προοδευτικό πρόσημο». Πολιτικό, περιβαλλοντικό, ιστορικό, ο,τιδήποτε -αλλά, πάντως, «προοδευτικό». Ο αντίλογος για την κατασκευή της Περιφερειακής είχε όλους τους «δράκους» που μπορούσε να κατεβάσει ο ανθρώπινος νους, όπως απειλή για την άγρια πανίδα και χλωρίδα, μπάζωμα ρεμάτων, οικοπεδοφάγους, εμπρηστές και πολλά άλλα. Στις υπογραφές που είχαν συγκεντρωθεί για να μην γίνει το έργο υπάρχει και η δική μου, κάτι που δεν βοηθά καθόλου την αυτοεκτίμησή μου και ελπίζω ότι εκείνο το χαρτί δεν υπάρχει κάπου καταχωνιασμένο. Ευτυχώς, ο πρωθυπουργός Καραμανλής (ο κανονικός) έγραψε στα παλιά του παπούτσια όλους εμάς τους «ανησυχούντες», το έργο έγινε, η πόλη ανάσανε και παρεμπιτόντως, απέκτησε και μια αντιπυρική ζώνη, αχρείαστη να είναι.

Έκτοτε δεν έλειψαν οι αντιδράσεις σε ό,τι πάει να γίνει στην πόλη, τόσο που τείνουν να αποτελέσουν πιο χαρακτηριστικό έμβλημά της και από τον Λευκό Πύργο. Κάποιοι έχουν άποψη για όλα. Για την διαμόρφωση της Νέας Παραλίας, για την διαπλάτυνση της Παλιάς, για την αρχιτεκτονική του Νέου Δημαρχείου, για την πλατεία Ελευθερίας, για τα Μάρμαρα του Διοικητηρίου, για την μεταφορά της ΔΕΘ, για τα αρχαία στον σταθμό Βενιζέλου. Κατά κανόνα πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι έχουν ανακηρύξει εαυτούς σε ένα είδος πεφωτισμένης ελίτ, ταγμένης να προστατεύει την Θεσσαλονίκη. Σε κάποιες περιπτώσεις, το κίνητρο είναι πιο ταπεινό. Αυθεντικός πολιτικαντισμός.

Οι αντιδράσεις για τα δένδρα που ξεριζώνει (και αντικαθιστά) ο δήμος Θεσσαλονίκης δεν έχουν, βεβαίως, τίποτε κοινό με την προ πεντηκονταετίας αξίωση να μην κατασκευαστεί η Περιφερειακή στο Σέιχ Σου. Μοιάζει με καρικατούρα της και η διαφορά πιθανότατα είναι αυτή ακριβώς η πεντηκονταετία. Φάγαμε πολύ κουτόχορτο και κάτι καταλάβαμε. Μπορεί οι μονίμως διαμαρτυρόμενοι να έχουν προνομιακή προβολή από τα ΜΜΕ, όμως λιγόστεψε ο κόσμος που τους ακούει. Αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι λογικό οι ίδιοι άνθρωποι να μιλούν αφ’ υψηλού χθες ως αρχαιολόγοι, σήμερα ως δασολόγοι, αύριο ως πολεοδόμοι και μεθαύριο ως συγκοινωνιολόγοι, χωρίς να είναι τίποτε απ’ όλα αυτά. Εάν ένα δέντρο είναι άρρωστο, εάν πρέπει να κοπεί και με τι πρέπει να αντικατασταθεί, αυτό αποτελεί αποκλειστικά υπόθεση ειδικών. Όχι δικηγόρων, όχι πολιτικών μηχανικών, όχι φοροτεχνικών, όχι βρεφονηπιοκόμων, όχι δημοσιογράφων. Αλλοίμονο αν αυτές τις αποφάσεις αφήσουμε σε ανθρώπους που απλώς εξελέγησαν δημοτικοί σύμβουλοι ή δηλώνουν «οικολόγοι». Και εμείς στην παρέα μας δηλώνουμε φίλοι του σιδηροδρόμου και είμαστε μέλη του Συλλόγου Φίλων Σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης αλλά κανένας μας δεν διανοήθηκε να υποδείξει στον διευθυντή του Μηχανοστασίου ποια μηχανή σηκώνει επισκευή και ποια είναι για απόσυρση.

Εκλογές πλησιάζουν, οι παρατάξεις θα πουν και μια κουβέντα παραπάνω. Αλλά το πεδίο της αντιπαράθεσης είναι τόσο μεγάλο, ώστε δεν χρειάζεται θέατρο με τα ξεριζωμένα δέντρα. Αυτό θα το αποφασίσει αποκλειστικά η αρμόδια υπηρεσία του δήμου. Εάν πρέπει να αντικατασταθούν όλα, θα αντικατασταθούν όλα. Βλέπετε, μονιμότητα υπάρχει στο Δημόσιο αλλά όχι στη Φύση. Στη Φύση, δέντρα αρρωσταίνουν, θεραπεύονται, ξεραίνονται, αντικαθίστανται. Για λόγους αισθητικής, καθαριότητας ή ασφαλείας. Επειδή ένα δέντρο κάποτε φυτεύτηκε ή αυτοφυώς φύτρωσε, δεν σημαίνει ότι αυτός ο χώρος θα είναι αιωνίως έτσι και τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει. Και αν σας φέρει ο δρόμος από την Τσιμισκή, ρίξτε μια ματιά στα μαύρο χάλι που έχουν στο εσωτερικό οι κορμοί των δένδρων οι οποίοι αντικαθίστανται. Και θα συνειδητοποιήσετε για ποιο πράγμα συζητάμε…