ΑΠΟΨΕΙΣ

Κάτι αποκομίσαμε λοιπόν από την αδικαιολόγητα πολιτικοποιημένη συζήτηση γύρω από την αναγνώριση ακαδημαϊκών τίτλων στους σπουδαστές ιδιωτικών σχολών θεάτρου. Το άρ.15 του Ν.3404/2005 (δηλαδή της εποχής των παχέων αγελάδων, όταν δεν εκδηλώνονταν οι σημερινές… ευαισθησίες) ήδη προβλέπει τη δυνατότητα εγγραφής αποφοίτων ΙΕΚ σε πανεπιστημιακή σχολή μέσω ειδικών κατατακτηρίων εξετάσεων αυτό τουλάχιστον προέκυψε μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με εκπροσώπους των ηθοποιών. 

Δηλαδή, εάν οποιοσδήποτε προτιμήσει αντί να ξοδεύει για φροντιστήρια να εγγραφεί μετά το λύκειο σε δραματική ή άλλη σχολή, τότε αργότερα και μέσω όχι ιδιαίτερα διαφανών διαδικασιών (τουλάχιστον όχι εξίσου διαφανείς με τις Πανελλαδικές) μπορεί να βρεθεί δευτεροετής φοιτητής ΑΕΙ. Καθόλου άσχημα, και για τις εν λόγω σχολές και για το καθηγητικό κατεστημένο, αν και φαίνεται πως η διάταξη εφαρμόζεται επιλεκτικά. Αναρωτιέμαι πάντως πώς αντιμετωπίζεται η ρύθμιση από το ΣτΕ -ειδικά σε σχέση με το Άρθρο 16. Βέβαια το όλο θέμα θ’ αντιμετωπιζόταν θαυμάσια αν και η Ελλάδα εφήρμοζε ένα αδέκαστο σύστημα αξιολόγησης και πιστοποίησης των εργαζομένων βάσει προσόντων και όχι βεβαιώσεων.

Πάντως η φασαρία των τελευταίων εβδομάδων επιβεβαιώνει το πασίγνωστο: σχεδόν κάθε πτυχίο αντιμετωπίζεται ως προϋπόθεση εισόδου στο Δημόσιο, η δε Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως απλώς υποχρεωτικό στάδιο προς την απόκτηση πτυχίου. Η ατομική καλλιέργεια, η κοινωνική ευαισθησία, η προετοιμασία για τις υπαρκτές προκλήσεις της πραγματικής ζωής ελάχιστα ενδιαφέρουν. Συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι όσα γνωρίζουμε καλά οι γονείς μαθητών: η αποστήθιση γραμματικών και συντακτικών κανόνων όταν τα παιδιά υστερούν στην κατανόηση κειμένου, η διδασκαλία άλγεβρας και τριγωνομετρίας ενώ δεν έχει εμπεδωθεί η βασική αριθμητική, τα υποχρεωτικά θρησκευτικά εις βάρος χρησιμότερων μαθημάτων, η σχολαστική έμφαση σε ιστορικά επεισόδια αντί στις φανερές και αφανείς δυνάμεις που τα προκάλεσαν, η διδαχή της Αρχαίας χωρίς ανάδειξη της βιωματικής σχέσης της με τη Νέα, η ουσιαστική αδιαφορία του διδακτικού προγράμματος για τη δυσκολία των ελληνόπουλων να εκφράσουν σκέψεις και συναισθήματα, να εξετάσουν κριτικά την πραγματικότητα, να δουλέψουν ομαδικά, ν’ αναλάβουν πρωτοβουλίες, να διαχειριστούν σωστά το χρόνο τους, να επιλέξουν νηφάλια τη σταδιοδρομία που τους ταιριάζει. 

Οι εκπαιδευτικοί που δε φοβούνται την αξιολόγηση, όσοι προσπαθούν να υπερβούν την αρτηριοσκλήρυνση του συστήματος και να προσφέρουν στα παιδιά τα εφόδια που χρειάζονται δυστυχώς δεν είναι αρκετοί, είτε λόγω επαγγελματικής ανεπάρκειας των υπολοίπων, είτε λόγω ψυχικής εξάντλησης τους.

Νιώθω απογοήτευση, και δεν πιστεύω ότι μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση εφόσον οι συντεχνιακές και βιοποριστικές προτεραιότητες των εκπαιδευτικών κάθε βαθμίδας και μορφής απασχόλησης θα συνεχίσουν να τίθενται πάνω από τις ανάγκες των παιδιών, μα και της χώρας.