ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν είναι μόνον οι συνεχόμενες δημοσκοπήσεις που φανερώνουν την απόλυτη κυριαρχία τού πρωθυπουργού στο πολιτικό σκηνικό. Δεν είναι μόνον η αίσθηση της κοινής γνώμης πως παίζει χωρίς αντίπαλο. Είναι κυρίως το γεγονός πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν διαπραγματεύεται με κανέναν εσωκομματικό βαρόνο ή ολιγάρχη την εξουσία του.

Εσωκομματικοί βαρόνοι δεν υπάρχουν πλέον στην Νέα Δημοκρατία και με τους ολιγάρχες δεν διαπραγματεύτηκε όταν ήταν στον δρόμο για την εξουσία. Γιατί να διαπραγματευθεί σήμερα που είναι πανίσχυρος; Άλλωστε, σχεδόν όλοι τους είναι οικονομικά εξασθενημένοι και από την δεκαετή οικονομική κρίση και από τις οικονομικές συνέπειες της επιδημίας.

Με απλά λόγια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν βρίσκεται στη θέση που διαρκώς βρισκόταν ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος έπρεπε διαρκώς να διαπραγματεύεται με τους βαρόνους του ΠΑΣΟΚ. Όλοι τους έπρεπε να είναι υπουργοί και να έχουν δίπλα τους και τους κομματικούς φίλους τους. Συγχρόνως, κάποιοι από αυτούς είχαν δική τους πολιτική ατζέντα που την προωθούσαν ενάντια στην γραμμή του πρωθυπουργού.

Να θυμίσω στον αναγνώστη την τραγική μοναξιά του Κώστα Σημίτη όταν δεν βρέθηκε ούτε ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ να στηρίξει την μεταρρύθμιση Γιαννίτση στο ασφαλιστικό σύστημα.

Εννοείται πως αυτή η συνεχής ενδοκυβερνητική-εσωκομματική διαπραγμάτευση είχε δυσμενείς επιπτώσεις στο κυβερνητικό έργο.

Σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει προχωρήσει σε μια de facto τιμητική αποστρατεία της παλιάς φρουράς του κόμματος του, χωρίς κραδασμούς και αμφισβητήσεις.

Δεν είναι μόνον οι μνήμες της λαίλαπας του ΣΥΡΙΖΑ που συνέχουν την Νέα Δημοκρατία. Είναι κυρίως το γεγονός πως η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη έφερε το σημάδι και της ηλικιακής ανανέωσης του κόμματος.

Έτσι, τα πολιτικά ανοίγματα του προς την Κεντροαριστερά δεν προκάλεσαν αντιδράσεις, εκτός από το τμήμα της ψεκασμένης Δεξιάς που ούτως ή άλλως αποτελούσε και αποτελεί -μέσω συγκεκριμένου δημοσιογραφικού συγκροτήματος- το δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς, αν αρχίσουν να εμφανίζονται κάποιες κυβερνητικές αστοχίες, αν η ψαλίδα στις δημοσκοπήσεις αρχίζει να κλείνει -καθώς σήμερα είναι σημαντικά μεγάλη- τότε ενδεχομένως να αρχίσει και η γνωστή εσωκομματική γκρίνια.

Η γκρίνια είναι ίδιον της Νέας Δημοκρατίας. Όμως και πάλι ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν θα αμφισβητηθεί. Άλλωστε δεν υπάρχει κάποιος ευπρόσωπος εσωκομματικός πόλος που θα συσπειρώσει τους «δυσαρεστημένους».

Ας μην ξεχνάμε πως αυτή η κυβέρνηση σε βάθος τριετίας θα διαχειριστεί το δυσθεώρητο ποσό των 32 δισεκατομμυρίων ευρώ που, υπό προϋποθέσεις, θα αλλάξει την εικόνα της Ελλάδος για τα προσεχή πενήντα χρόνια.

Αυτό είναι ένα τεράστιο όπλο στα χέρια του πρωθυπουργού.

Δεν αναφέρθηκα καθόλου στην αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να αρθρώσουν έναν αντιπολιτευτικό λόγο στα μέτρα της νέας πραγματικότητας, όπως αυτή ορίζεται από την μεταμνημονιακή κατάσταση και από την δραστική παρέμβαση της Κομισιόν, με τον πακτωλό των χρημάτων, στην μετά την επιδημία εποχή.

Στην πολιτική κερδίζει συνήθως αυτός που διαχειρίζεται το χρήμα. Αυτός που διαχειρίζεται τον πλούτο. Και αυτά τα κονδύλια θα δημιουργήσουν πλούτο -εφόσον βέβαια χρησιμοποιηθούν όπως πρέπει- που μεταφράζεται σε πολιτική ισχύ.

Οι επόμενες κινήσεις του πρωθυπουργού είτε είναι οι πρόωρες εκλογές είτε ο ανασχηματισμός, θα επιβεβαιώσουν την παντοδυναμία του. Και έχω την αίσθηση πως αυτό το γνωρίζουν όλοι μέσα στην Νέα Δημοκρατία.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Ιουνίου 2020