ΑΠΟΨΕΙΣ

Τον Πιέρο της Θεσσαλονίκης που έφυγε την περασμένη Κυριακή από τη ζωή δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά. Ήταν όμως ένας άνθρωπος που όποιος στη Θεσσαλονίκη τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 έβγαινε έξω για να διασκεδάσει κάπου θα τον πετύχαινε.

Εμένα εκείνα τα χρόνια τα στέκια μου ήταν ελαφρώς διαφορετικά από τα μαγαζιά επί της οδού Λασσάνη ή επί της Βασιλέως Ηρακλείου που ανήκαν στον Πιέρο. Βλέπετε ήταν η περίοδος της μεταπολιτευτικής πολιτικοποίησης και των διαδηλώσεων και έτσι οι δικές έξοδοι στις ντισκοτέκ γίνονταν μόνο με αφορμή κάποια σχολικά πάρτι. Αγαπημένη μου ντισκοτέκ λοιπόν ήταν η Regine στο υπόγειο επί της Προξένου Κορομηλά παρά η Pierro και η Lavalbone επί της πλατείας Αριστοτέλους. Παρόλα αυτά μια όσμωση με αυτά τα μέρη και τον κόσμο τους υπήρχε και ήταν έντονη.

Έτσι η φυσιογνωμία του Πιέρου, κατά κόσμον Πέτρος Παπαϊωάννου, μου ήταν γνωστή. Τον έβλεπα επί της Μητροπόλεως ή επί της Τσιμισκή να περπατά με εκείνα τα εξωτικά ντυσίματα (και τα πολύχρωμα κολάν του...) που δεν περνούσαν απαρατήρητα. Τα τελευταία χρόνια όποτε τον έβλεπα στο δρόμο είναι αλήθεια ότι στεναχωριόμουν γιατί καταλάβαινα πόσο ο χρόνος είναι αμείλικτος για τον καθένα μας. Μέχρι που πιο πρόσφατα έμαθα το μέγεθος του προβλήματος υγείας που είχε και την προσπάθεια που γινόταν για να βοηθηθεί. Ευτυχώς ευαισθητοποιήθηκε η πρόεδρος του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Κεντρικής Μακεδονίας Βίκη Νάκου και ο Πιέρο βρήκε τελευταία μία φιλόξενη κατοικία στο Θεραπευτήριο «Άγιος Παντελεήμων».

Ο Πιέρο ήταν η προσωποποίηση μιας άλλης εποχής. Ανέμελης παρά τη ζωντάνια της, με εντάσεις αλλά όχι βίαια, όμορφης αλλά χωρίς κοινωνικούς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς. Τότε η βραδινή έξοδος και η διασκέδαση δεν είχε λούσα και φιγούρες, δεν είχε την αίσθηση της πασαρέλας και του νεοπλουτισμού και διάθετε μία παράξενη αλληλεγγύη. Το βράδυ κυλούσε με ένα ποτό (πολλές φορές κερασμένο από τους μπάρμαν), πολύ χορό και χαμόγελα. Καμία σχέση με ό,τι επικράτησε στη συνέχεια: το στήσιμο και τις υπερβολές της δεκαετίας του ’90 αλλά και το ζόρι και το σφίξιμο που περνά η σημερινή γενιά.

Ήμασταν τυχεροί εμείς οι νεολαίοι του ’80 -το λέω και τα επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία. Και μέλος μιας τέτοιας τυχερής περιόδου ήταν και ο Πιέρο. Και η Θεσσαλονίκη του οφείλει πολλά, κάτι που δε φάνηκε στην κηδεία του, όπου παραβρέθηκαν όλο κι όλο μια χούφτα άνθρωποι! Ταυτόχρονα όμως η πόλη οφείλει να γράψει και να ψάξει αυτήν την ιστορία. Μια ιστορία νεολαίας και παρεών που στις σελίδες πέρα από την πολιτικοποίηση της εποχής θα πρέπει να περιλαμβάνει τη διασκέδαση και τους ανθρώπους της. Τον Πιέρο, τον αείμνηστο Μπάμπη Ζουμπούλη, τους ανθρώπους του θρυλικού Mobile, Θάνο Πάππα και Κώστα Βουλγαρίδη (και αυτός έφυγε νωρίς) ή τους Δάπηδες που μέχρι σήμερα δραστηριοποιούνται στη βραδινή ζωή της πόλης. Για να θυμηθώ μόνο μερικούς από αυτούς…

Όλους αυτούς η πόλη πρέπει να τους σκεφτεί και να τους ευχαριστήσει. Ως σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής της ιστορίας. Όπως ήταν ο Πιέρο…