ΑΠΟΨΕΙΣ

Από τις αρχές του χρόνου δεν μας έφτασε ο κορονοϊός αλλά και ένας πόλεμος που μαίνεται σχεδόν στη γειτονιά μας, έχουμε να διαχειριστούμε πολλά άλλα δραματικά, τρομακτικά, αλλά και -θα τολμούσα να γράψω- αηδιαστικά που έχουν ταράξει μία κοινωνία ολόκληρη: περιστατικά βιασμού στην ίδια μας τη γειτονιά, άνθρωποι που γνωρίζαμε χρόνια και φέρονται ως πρωτοστάτες ηλεκτρονικών εγκλημάτων πρωτοφανών για τα δικά μας δεδομένα.

Αλλά και κάτι ακόμη πιο τραγικό: ένα παιδί τσιμενταρισμένο, ένα πλασματάκι που, όπως λένε, έφυγε μέσα στην αδιαφορία της μάνας του η οποία έπαιζε video games την ώρα που δίπλα ο πατριός του, του αφαιρούσε τη ζωή. Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τα οστά του που έκαναν τον γύρο όλης της Αθήνας μέσα στην εργαλειοθήκη του στυγνού εγκληματία - τέρατος ήρθαν στο φως προκαλώντας όχι μόνο ναυτία, αλλά και οδύνη και θυμό σε όλο το πανελλήνιο.

Εσχάτως ζούμε ένα ακόμη ανεξιχνίαστο, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, έγκλημα του χειρότερου είδους. Τρία αγγελούδια δολοφονημένα, αργά και μεθοδικά, με δηλητήρια και ουσίες που ούτε θα μπορούσε ποτέ να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, τρία πλασματάκια που άλλοι αν είχαν στα χέρια τους θα φρόντιζαν σαν τα μάτια τους.

Δεν θα μιλήσω για τις γυναίκες που έχουν κάνει πολλές αποτυχημένες εξωσωματικές ή όσες θέλουν να υιοθετήσουν ένα παιδί και περνούν από χιλιάδες ελέγχους και αναμονές μέχρι να το κατορθώσουν -αυτά τα είπαν πολλοί.

Θέλω, επειδή με καίει, να σταθώ στον ρόλο των δημοσιογράφων ως προς όλο αυτό, ο οποίος υπήρξε καθοριστικός και πολύ βοηθητικός και ως προς τον εντοπισμό του μυστηρίου και ως προς τη διερεύνηση του εγκλήματος με στοιχεία που συνέλεγαν και προσκόμιζαν συνάδελφοι διαρκώς στις αρχές κάνοντας το έργο τους ευκολότερο.

Και θα πω ότι δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι άνθρωποι που φτιάχνονται με την κλειδαρότρυπα και δίνουν αβέρτα στον κόσμο φρέσκο αίμα επειδή αρέσκεται κι εκείνος να το καταναλώνει.

Ούτε ο δημοσιογραφικός κόσμος έχει απολέσει τον ρόλο του και τον χαρακτήρα του ως λειτουργός. Ασφαλώς υπάρχουν οι κακές περιπτώσεις, όπως κακές περιπτώσεις υπάρχουν σε όλους τους χώρους, αλλά ας μην ισοπεδώνουμε. Όχι όλοι στον οδοστρωτήρα, σας παρακαλώ… Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι με ήθος και συνέπεια, τους οποίους συχνά παίρνει η μπάλα μιας συγκεκριμένης κάστας που λειτουργεί με άλλους όρους.

Εγώ πάντως το μόνο που εύχομαι είναι όταν σκάσουν οι λεπτομέρειες και όλο το υλικό να μην είμαι σε… βάρδια. Δεν ξέρω αν θα το αντέξω αυτό! Και δεν ξέρω και ποιος άλλος συνάδελφος από αυτούς που συγχρωτίζομαι θα μπορούσε να το αντέξει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10.04.2022