ΑΠΟΨΕΙΣ

Σύμφωνα με τον παλαιό αφορισμό του Ανατολ Φρανς, ο οποίος συγκίνησε την διανόηση της αριστεράς, ο νόμος απαγορεύει εξ ίσου στους φτωχούς και στους πλούσιους να κοιμούνται κάτω από γέφυρες και να κλέβουν ψωμί.

Το θυμήθηκα με αφορμή τη δίκη του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Δεν ξέρω τι έχει κάνει ο κ. Λιγνάδης. Ξέρω γιατί κατηγορείται. Το τι έκανε θα το κρίνει το δικαστήριο. Γι’ αυτό άλλωστε δικάζεται. Γιατί κατηγορείται ότι έκανε κάποια πράγματα που δεν είναι αποδεκτά και δεν θα ήταν αποδεκτά είτε τα έχει κάνει ο Λιγνάδης, είτε τα έχει κάνει ο σκουπιδιάρης της γειτονιάς μας.

Όμως δεν νομιμοποιείται ο σκουπιδιάρης της γειτονιάς μας να δικαιούται μεγαλύτερης επιείκειας επειδή δεν είναι μέλος καμίας τρισκατάρατης ελίτ.

Δικαιούται μίας δίκαιης δίκης. Να τιμωρηθεί για ότι έκανε, παρά το ότι είναι ο Λιγνάδης ή να αθωωθεί για ότι έκανε ακόμη κι αν είναι ο Λιγνάδης. Διότι το ζήτημα δεν είναι ο Λιγνάδης, είναι οι πράξεις του που το δικαστήριο θα κρίνει, εάν έκανε. Όμως η υπόθεση Λιγνάδη, δεν έχει μόνο ποινικές διαστάσεις.

Αλλιώς δεν θα εμφανιζόταν βουλευτής της αντιπολίτευσης να διαβεβαιώνει μέσα στην αίθουσα, μάρτυρες ότι η πολιτική αγωγή κάνει ό,τι μπορεί για να καταδικαστεί ο κατηγορούμενος. Απολύτως εύλογο για τους μηνυτές αλλά πλήρως ανοίκειο για έναν βουλευτή.

Ακόμη κι αν είμαστε βέβαιοι ότι ο κατηγορούμενος κινδυνεύει να αθωωθεί ενώ είναι ένοχος. Διότι αν μπορεί ένας βουλευτής να συνεισφέρει για να καταδικαστεί ένας κατηγορούμενος, μπορεί να το κάνει είτε είναι ένοχος, είτε είναι αθώος. Κι αν μεν είναι αθώος κι αθωωθεί έχει καλώς, αν είναι όμως ένοχος και το σκάσει;

Πόσους Ζολά αντέχει αυτός ο τόπος και πόσα κατηγορώ είναι διαθέσιμα; Αν ο βουλευτής ήθελε να αθωώνει ή να καταδικάζει, ας γινόταν δικαστής. Αισθάνομαι ότι ο κατηγορούμενος που μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου έχει απέναντι βουλευτές, έχει ανάγκη μεγαλύτερης προστασίας. Ακόμη κι αν -ή κυρίως αν- είναι ο Λιγνάδης που δεν απολαμβάνει της μέγιστης δυνατής συμπάθειας στην ελληνική κοινωνία.

Διότι ο βουλευτής που θέλει να καταδικαστεί ο κατηγορούμενος, δεν το κάνει για την ψυχή της μητέρας των θυμάτων, αλλά για την ανακούφιση της ψυχής του κόμματος του. Για την ίδια ψυχή θα τον αθωώνει κιόλας, όπως συνέβη πρόσφατα με κάτι κατηγορουμένους που ούτε τα επώνυμα τους δεν μάθαμε.

Αλλά αυτό δεν είναι δικαιοσύνη κι αυτό ισχύει για τις ελίτ των διανοουμένων αλλά και για τις ελίτ των πλουσίων, των όμορφων και πολλές άλλες.

Όπως είχε πει εκείνος ο επίτροπος υγείας της ΕΕ, όταν είδε Έλληνα υπουργό Υγείας να καπνίζει σε κλειστό χώρο, «νομίζουν πως κατατροπώνουν τις ελίτ, βγάζοντας την γραβάτα»...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13.03.2022