ΑΠΟΨΕΙΣ

Στις 21 Ιουνίου ζήσαμε και πάλι τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, στο θερινό ηλιοστάσιο. Έπειτα ο ήλιος αρχίζει σιγά σιγά να απομακρύνεται από τη γη και η μέρα να μικραίνει ανεπαισθήτως στην αρχή, με μεγαλύτερα βήματα όσο τελειώνει το καλοκαίρι και ο γλυκός Σεπτέμβριος εμφανίζεται δροσερός και ανακουφιστικός.

Μια τέτοια νύχτα, τη νύχτα της μεγαλύτερης μέρας, διαλέγει ο υπέροχος Σαίξπηρ για την ιστορία του στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», μια τέτοια μαγική νύχτα όπου όλα, όσα συμβαίνουν, είναι απολύτως μαγικά, παράξενα, πλανευτικά, αληθινά, που και εσύ μαγεύεσαι και παρακολουθείς την ιστορία άλαλος, όπου μπερδεύονται ξωτικά, βασίλισσες και βασιλιάδες, καλικαντζαράκια και δαιμόνια, και κάνουν άνω κάτω τον κόσμο των θνητών με μπερδεψιές στους έρωτες τους, με τη βοήθεια του χυμού ενός μαγικού λουλουδιού!

Όλα επιτρέπονται μια τέτοια νύχτα, στο δάσος στον κόσμο των ξωτικών, όπου κοινοί θνητοί, ερασιτέχνες ηθοποιοί, έχουν επιλέξει να κάνουν τις πρόβες τους και ζουν μαγείες και κόλπα μαγικά και μαζί με δύο ερωτευμένα ζευγάρια που κυνηγιούνται κι αυτά στο μαγικό δάσος ζουν, μαζί με τους θεατές, γιατί θέατρο είναι όλη αυτή η μαγεία ένα όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, της πιο μαγικής νύχτας του χρόνου.

Και κάποια στιγμή ο Πουκ, το αρχιεξωτικό, αναφωνεί «... πώς μ’ αρέσουν οι δουλειές που έχουν τέτοιες μπερδεψιές!».

Είχα την τύχη να ζήσω αυτό το μαγικό όνειρο του Σαίξπηρ πολλές φορές στη σκηνή, σαν ένα απλό δαιμόνιο, στην ακολουθία της βασίλισσας των ξωτικών, και ένα μαστόρι, που έκανε πρόβες μαζί με τους άλλους μάστορες για την παράσταση, που ετοίμαζαν να παρουσιάσουν μπροστά στους άρχοντες...

Κάθε φορά ζούσαμε μια μαγεία και την ξεδιπλώναμε για τη μοιραστούμε! Στιγμές, που δεν μπορούν να περιγραφούν ή να μεταδοθούν, αλλά θυμάμαι ότι κάθε φορά που ο χυμός του μαγικού λουλουδιού έσταζε στα μάτια ενός ερωτευμένου, η μαγεία εκείνη, σαν να διαχεόταν στην αίθουσα του θεάτρου, σαν να την κρατούσαμε, για λίγο στα χέρια μας, πριν να σκορπιστεί σαν σκόνη αστραφτερού διαμαντιού! Ευγνωμοσύνη αισθάνομαι, μόνο ευγνωμοσύνη...

Έτσι λοιπόν, κάθε χρόνο, όταν έρχεται αυτή η μέρα, η μεγαλύτερη του χρόνου, είναι αδύνατον να μη σκεφτώ τη νύχτα που θα έρθει, και όλα τα μαγικά και μαγεμένα, τα ξωτικά, τις βασίλισσες και τους ερωτευμένους, γιατί όλα γι’ αυτούς γίνονται, πάντα και παντού!

Δεν με πιστεύετε;

Ρωτήστε και τον Σαίξπηρ!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Ιουνίου 2019