Ωραία μπάλα, σε άλλο γήπεδο
Δεν έχει νόημα η συζήτηση εάν ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στην κινηματική αντιπολίτευση ενστικτωδώς ή από σχεδιασμό. Πιθανώς από ένστικτο, γιατί κουμάντο στον ΣΥΡΙΖΑ κάνει πάντα το 3%. Αυτό που έτρεξε στην ΑΣΟΕΕ, για να μετάσχει σε ό,τι φαντασιώνεται ως ακόμη ένα Πολυτεχνείο. Και εκείνο που δεν έτρεξε, αλλά με δηλώσεις και αναρτήσεις περί «ακροδεξιάς» μάς είπε ότι είναι φυσιολογικό στο κτίριο μιας πανεπιστημιακής σχολής να υπάρχουν κοντάρια, κουκούλες, κράνη και υλικά για μολότοφ.
Κλειδωμένα σε έναν χώρο όπου όλοι ήξεραν τι συμβαίνει, αλλά κανένας δεν τολμούσε να επέμβει. Σήμερα, το 3% θα μετάσχει στην πορεία του Πολυτεχνείου. Θα καταγγείλει τους «φονιάδες των λαών» και θα βαδίσει μέχρι την αμερικανική πρεσβεία, στους κήπους της οποίας ο Τσίπρας και ο Παππάς χαριεντίζονταν μέχρι χθες με τον Πάιατ. Αύριο πάλι θα τρέξει σε καμιά κατάληψη, για να υποστηρίξει το δικαίωμα των «συλλογικοτήτων» να καταλαμβάνουν δημόσια ή ιδιωτικά κτίρια, και να τα μετατρέπουν σε ορμητήρια για τον πόλεμο που νομίζουν ότι κάνουν, μήπως και καταρρεύσει η αστική δημοκρατία.
Οπότε ο λαός θα απαλλαγεί από τους δυνάστες του, θα αυτοθεσμίζεται, ο μήνας θα έχει εννιά και όλοι μαζί θα τρέχουμε ευτυχισμένοι στα λιβάδια, σαν διαφήμιση της «Νουνού». Ένα 3% που δεν έχει διδαχθεί τίποτε από όσα συμβαίνουν στον κόσμο, λύνει όλα τα προβλήματα μεταξύ τσίπουρου και ρακόμελου, Μαρξ και Αλτουσέρ, αναλύοντας διάφορους περίεργους -ισμούς της παρισινής Rive Gauche. Παλιμπαιδίζοντας, σχεδόν αυτιστικό.
Το 3% αντιστοιχεί στην τάξη των εκ καταγωγής ευγενών, στη φεουδαρχική δομή του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία, βεβαίως, δεν διαφέρει από τη δομή των παραδοσιακών ελληνικών κομμάτων. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ο ελέω Θεού βασιλιάς. Υπάρχουν οι ευγενείς εκ καταγωγής. Ρηγάδες, Μπανιάδες, Συνασπιστές, γενικώς άτομα που ήπιαν καφέδες συζητώντας για το κόμμα. Υπάρχουν οι ευγενείς εξ απονομής. Άτομα με ταπεινή κομματική καταγωγή που, όμως, εξασφάλισαν τη βασιλική εύνοια.
Ο ρόλος τους είναι να στηρίζουν τον βασιλιά μέσα στην τάξη των ευγενών και να δυσχεραίνουν την αμφισβήτησή του. Μένει να φανεί εάν οι επιλογές του Τσίπρα θα είναι καλύτερες από τις επιλογές του ΓΑΠ, ο οποίος, εάν είχε τέτοιες επιδόσεις ως κυνηγός ταλέντων στο ποδόσφαιρο, θα του είχαν απαγορεύσει και να ακούει μπάλα από το ραδιόφωνο. Και κάτω από τους ευγενείς, υπάρχουν οι αυλικοί. Συνήθως γενίτσαροι Πασόκοι, λαϊκοδεξιοί, περιφερόμενοι της αριστεράς, πρεσπολάγνοι, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο ή απλώς ικανοποιούμενοι, επειδή υπάρχουν στο προσκήνιο. Επειδή αισθάνονται υποχρεωμένοι προς το βασιλιά, που τους άνοιξε την πύλη των ανακτόρων, εξευτελίζονται ευκολότερα από τους παλιούς.
Εξίσου αδιάφορο είναι εάν η κινηματική αντιπολίτευση ωφελεί ή βλάπτει εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ωφελεί ούτε βλάπτει. Διατηρεί τα αντανακλαστικά του 3%, το οποίο όμως, βρέξει - χιονίσει, ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει. Και είναι αδιάφορο για το υπόλοιπο 29% της καταγεγραμμένης εκλογικής του δύναμης. Μπορεί οκτώ στους δέκα ψηφοφόρους να εγκρίνουν την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας σε θέματα τάξης και πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά αυτό δεν αποτελεί απαραιτήτως και κριτήριο ψήφου. Όπως δεν αποτέλεσαν οι Πρέσπες, η εκπαιδευτική πολιτική Γαβρόγλου, ο νόμος Παρασκευόπουλου, η υπόθεση Νοβάρτις και δεκάδες άλλα κεφάλαια της καταστροφικής πολιτικής του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Κριτήρια ψήφου είναι δύο. Πρώτον, τι μπαίνει στην τσέπη. Επιδόματα, συντάξεις, κοινωνικά μερίσματα και λοιπά. Και δεύτερον, πώς δεν θα κουνηθεί φύλλο στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Όποιος τα εγγυάται περισσότερο, έχει και την ψήφο του 29%. Κάτι ξέρει ο Μητσοτάκης και δεν τολμά να αγγίξει τίποτε…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Νοεμβρίου 2019
