ΑΠΟΨΕΙΣ

Το ψηφιακό κράτος είναι όντως ένα μεγάλο στοίχημα για τη χώρα μας. Και όχι μόνο λόγω της πανδημίας. Όντως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ουρές στις εφορίες, τις ταχυδρομικές αποστολές των φορολογικών δηλώσεων και τους συνωστισμούς στον ΕΟΠΠΥ.

Ή να μην αναγνωρίσει την πρόοδο της ψηφιακής εξυπηρέτησης που μετά τον κορονοϊό έχουν καθιερώσει σχεδόν όλοι οι δήμοι της χώρας. Το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο υπουργείο προΐσταται ένας άνθρωπος όπως ο Κυριάκος Πιερρακάκης που γνωρίζει τι σημαίνει ψηφιακό κράτος είναι κάτι που βοηθά στο να πάμε μπροστά.

Παρόλα αυτά πρέπει πολλά ακόμη να γίνουν. Και θα μιλήσω προσωπικά, καθώς φέτος το καλοκαίρι είχα μέσω της κόρης μου την εμπειρία του τι σημαίνει εγγραφή σε ένα γερμανικό πανεπιστήμιο. Σε μία χώρα που μπορεί να έχει τελειοποιήσει ψηφιακά τις υπηρεσίες της αλλά διατηρεί ακόμη γραφειοκρατικές λογικές: Αν το έγγραφο δεν είναι όπως το προβλέπει ο νόμος οι Γερμανοί θα σου κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Η διαδικασία αφορούσε τη σχολή Καλών Τεχνών της Δρέσδης και δεν ήταν απλή. Ξεκίνησε με την αποστολή των σχετικών εγγραφών, του portfolio, την εγγραφή στο πανεπιστήμιο, αλλά και άλλα ζητήματα της καθημερινότητας της φοιτητικής ζωής που είναι εξίσου σημαντικά, όπως η εύρεση κατοικίας και η δήλωση στην αστυνομία.

Σχεδόν όλα έγιναν εξ αποστάσεως ή ακόμη και εκεί που χρειάστηκε η προσωπική παρουσία όλα τελείωσαν σε χρόνο dt. Η αλληλογραφία με το πανεπιστήμιο, η επικοινωνία με τις φοιτητικές εστίες και με μία ιδιωτική εταιρεία διαχείρισης ακινήτων και η δήλωση κατοικίας στη… βαριά υπηρεσία των αλλοδαπών. Εκεί καταγράφηκαν φαινόμενα μάλλον άγνωστα στο ελληνικό δημόσιο: Καταρχήν ο υπάλληλος απάντησε αμέσως στο τηλέφωνο. Κατά δεύτερον η υπηρεσία αλλοδαπών είχε διαφοροποιήσει για δύο εβδομάδες το πρόγραμμά της και εξυπηρετούσε μόνο φοιτητές (τι πιο λογικό…). Κατά τα λοιπά το ραντεβού κλείστηκε για το Σάββατο το πρωί και η γερμανική γραφειοκρατία ήταν πραγματικά ελάχιστη: μία φωτοτυπία διαβατηρίου και μία βεβαίωση από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού για τη διεύθυνση που είχε σταλεί μαζί με το συμβόλαιο του σπιτιού. Έτσι όλα τελείωσαν μέσα σε 5’ λεπτά...

Εκεί που πραγματικά τους έβγαλα το καπέλο ήταν στη διαδικασία αναγνώρισης της ασφαλιστικής κάλυψης που βασίστηκε στην ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Κάρτας Ασθενείας του ΕΔΟΕΑΠ. Η επικοινωνία με τη Γερμανική ΑΟΚ (κάτι σαν το δικό μας ΙΚΑ) έγινε μέσω chat (!) και η βεβαίωση εστάλη μέσω email μέσα σε 24 ώρες. Μετά αναρωτιόμουν τι θα έκανε ένας Γερμανός φοιτητής που θα χρειαζόταν να αποκτήσει ένα παρόμοιο έγγραφο από το ΙΚΑ…

Προς τα εκεί πρέπει να κατευθυνθούμε. Εκσυγχρονίζοντας τις δικές μας δημόσιες υπηρεσίες σε όλα τα επίπεδα!