ΑΠΟΨΕΙΣ

Στη Θεσσαλονίκη του 21ου αιώνα τουρισμός, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, είναι η ακατάσχετη επιθυμία των ξένων να δουν αυτά τα οποία σπανίως πηγαίνουμε να δούμε εμείς.

Όπως για παράδειγμα το αρχαιολογικό μουσείο ή τον Λευκό Πύργο, όπως προκύπτει από τα εισιτήρια που (δεν) κόβουν.

Ο μόνος χώρος στη Θεσσαλονίκη που δέχεται μονίμως επισκέπτες είναι το τουρκικό προξενείο, όπου χιλιάδες Τούρκοι τουρίστες αποτίουν φόρο τιμής στο γραφείο, που χρησιμοποιούσε ο Κεμάλ, πριν γίνει Ατατούρκ.

Για να διευκολυνθούν αποφασίστηκε μία κυκλοφοριακή διευθέτηση. Όχι αυτή που θα απαντούσε στο τι θα γίνει με τα δεκάδες τουριστικά λεωφορεία που κλείνουν την Αγίου Δημητρίου. Αποφασίστηκε να γίνει ο δρόμος στο πλάι του προξενείου -η οδός Αποστόλου Παύλου, που επί 17 χρόνια, από το 1938 έως το 1955, έφερε το όνομα του ιδρυτή του σύγχρονου τουρκικού κράτους- δρόμος ήπιας κυκλοφορίας. Δηλαδή να διέρχονται αυτοκίνητα, αλλά να μη δίνεται δυνατότητα για στάθμευση.

Καλή ιδέα. Διότι ο δρόμος έχει πολλή διερχόμενη κίνηση, αυτοκινήτων αλλά και λεωφορείων.

Έτσι έκλεισε ο δρόμος για να γίνουν τα έργα, η κίνηση έκανε έναν υποχρεωτικό κύκλο, αλλά δεν άλλαξαν καν οι χρόνοι των φαναριών, γεγονός που θεωρήθηκε σημάδι ότι τα έργα θα τελειώσουν σύντομα.

Άλλωστε 100 μέτρα είναι όλος ο δρόμος. Πόσος χρόνος να χρειάζεται για να γίνει;

Όμως τελικά χρειαζόταν πολύς χρόνος. Τόσος πολύς που ακόμη και όταν έδειχνε έτοιμος ο δρόμος, παρέμενε κλειστός. Ίσως χρειαζόταν να ωριμάσουν οι κυβόλιθοι που παρέπεμπαν στο οθωμανικό καλντιρίμι.

Οι οδηγοί συνέχιζαν τον υποχρεωτικό κύκλο ενός περίπου επιπλέον χιλιομέτρου στο μπουκωμένο κέντρο της πόλης και προσδοκούσαν την ανάσταση της ήπιας διέλευσης.

Μέχρι που πρόσφατα ξαφνικά μπήκε ένα κολονάκι. Δηλαδή από ήπιας κυκλοφορίας, έγινε ήπιας μη κυκλοφορίας.

Καλό για τους τουρίστες, που θα μπορούν να θαυμάζουν το κτίριο του προξενείου με μεγαλύτερη άνεση, καλό για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, που θα αποκτήσουν μεγαλύτερη άνεση, αλλά όχι δρόμος! Μάλλον πεζόδρομος.

Αλλά τα φανάρια εξακολουθούν να προβλέπουν χρόνους για αυτούς που θα χρησιμοποιούσαν τον δρόμο, αν εξακολουθούσε να είναι δρόμος.

Οι δε οδηγοί ακολουθούν την αντίστροφη πορεία από αυτήν του Αποστόλου Παύλου, το όνομα του οποίου φέρει ο δρόμος.

Ξεκινούν από το σπίτι τους, υπερασπιστές των πεζοδρόμων και καταλήγουν διώκτες τους.

Πόσο αθώα είναι η απρόβλεπτη αλλαγή;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 18 Αυγούστου 2019