ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν νίκησε η Δημοκρατία επειδή το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων καταδίκασε τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής. Ούτε θα ηττάτο εάν γινόταν δεκτή η απαλλακτική πρόταση της Εισαγγελέως. Η απόφαση του Δικαστηρίου δεν αποδοκίμασε την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής ούτε κλήθηκε να την κρίνει. Πράξεις έκρινε και συμπέρανε ότι αυτές διαπράχθηκαν, προβλέπονται και τιμωρούνται από τον ποινικό νόμο. 

Έτσι γίνεται στη Δημοκρατία με την οποία γενικώς δεν είναι εξοικειωμένοι πολλοί από εκείνους που συγκεντρώθηκαν έξω από το Εφετείο, βέβαιοι ότι οι κατηγορούμενοι «δεν είναι αθώοι». Χωρίς να έχουν διαβάσει ούτε μία από τις τριάντα χιλιάδες σελίδες της δικογραφίας και χωρίς να έχουν παρακολουθήσει έστω μία από τις 216 καταθέσεις μαρτύρων. Ανάμεσά τους και δικηγόροι.

Πού ήταν όλος αυτός ο κόσμος το 2011, όταν η Χρυσή Αυγή εισέβαλε σαρωτικά στην κεντρική πολιτική σκηνή; Το 2014, όταν ετοιμαζόταν να μπει στη Βουλή ως τρίτο κόμμα; Έκανε τότε καμιά διαδήλωση όπως η προχθεσινή η ΑΔΕΔΥ; Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές; Οι δικαστικοί υπάλληλοι; Η ΠΕΝΕΛ; Οι εμποροϋπάλληλοι; Το Εργατικό Κέντρο Πειραιά; Οι νοσηλευτές; Οι φοιτητικές νεολαίες; Τότε ναι! Θα είχε νόημα μία συγκέντρωση είκοσι χιλιάδων ανθρώπων. Που η Χρυσή Αυγή ήταν στα πάνω της, που αποτελούσε κίνδυνο για τη Δημοκρατία, που ήθελε ψυχή να διαδηλώσεις εναντίον της. Σήμερα είναι ευκολότερο και από περίπατο στο πάρκο. Να βγάλουμε καμιά selfie με το κινητό, να την αναρτήσουμε στα social media, δείτε μας, ήμασταν κι εμείς εκεί. Και μετά να πάμε για κανένα τσίπουρο για να καταδικάσουμε τον φασισμό.

Αυτές τις μέρες αναλύθηκε επαρκώς γιατί η επερχόμενη στην εξουσία Ριζοσπαστική Αριστερά δεν αντιπαρατέθηκε ποτέ με την Χρυσή Αυγή. Έστω μέσω των σωματείων που ελέγχει και κατεβάζει στο δρόμο για ψύλλου πήδημα. Γιατί, για παράδειγμα, η ΠΟΕ - ΟΤΑ του Μπαλασόπουλου ή η ΟΛΜΕ του Κοτσιφάκη που απεργούσαν και διαδήλωναν για ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει, δεν έκαναν ποτέ μία κινητοποίηση για την Χρυσή Αυγή. Όχι εκδίδω ανακοίνωση, όχι μετέχω με ένα πανό σε κάποια πορεία. Αλλά οργανώνω εγώ μία συγκέντρωση και αυτή η συγκέντρωση έχει ένα και μοναδικό θέμα: Τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για το πολίτευμα η Χρυσή Αυγή. Αυτό σημαίνει αναδεικνύω, αντιδρώ, προειδοποιώ. 

Το άλλο λέγεται βγάζω την υποχρέωση. Αναλύθηκε επίσης επαρκώς γιατί η ριζοσπαστική Αριστερά δυσαρεστήθηκε τόσο όταν ο Ντογιάκος και η Κουτζαμάνη κίνησαν την διαδικασία της ποινικής δίωξης των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής. Αλλά ο πολιτικός καιροσκοπισμός στον οποίο επιδόθηκε η Ριζοσπαστική Αριστερά δεν απαντά στο ερώτημα γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι θυμήθηκαν την εγκληματική συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής μόλις τώρα. Στα εύκολα! Το ότι ανάμεσά τους υπήρχαν και πολλοί που θεωρούν ότι ο Αξαρλιάν ήταν μία παράπλευρη απώλεια, αποτελεί απλώς μία ακόμη διάσταση της υποκρισίας.

Η Δημοκρατία δεν νικά και δεν ηττάται στις δικαστικές αίθουσες. Νικά και ηττάται στην κοινωνία. Η Χρυσή Αυγή ηττήθηκε αληθινά, στο μέτρο που μειώθηκε η επιρροή της στο εκλογικό σώμα. Και παραμένει επικίνδυνη στο μέτρο που η ιδεολογία της εξακολουθεί να έχει ανταπόκριση. Το τρία παρά κάτι τοις εκατό που κατέγραψε στις εκλογές, παραμένει ένα αγκάθι στο πλευρό της Δημοκρατίας. Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου φέρουν το βάρος να εξαλείψουν τους λόγους που την γέννησαν. Και ας μην έχουν αυταπάτες. Δεν θα ανησυχήσουν και δεν θα αντιπαρατεθούν με τη Χρυσή Αυγή εκείνοι που δεν ανησύχησαν και δεν αντιπαρατέθηκαν ποτέ.