ΑΠΟΨΕΙΣ

Την υποχρέωση προς τις νεανικές μας χίμαιρες την εκπληρώσαμε. Καιρός να εκπληρώσουμε και την υποχρέωση προς τον αυτοσεβασμό μας. Δεκαετίες τώρα ανεχθήκαμε να διαστρέφονται οι λέξεις, η ιδιοτέλεια να πλασάρεται ως «αγωνιστικότητα» και η αλητεία ως «πρόοδος», από φόβο μήπως παραδεχτούμε ότι «συμβιβαστήκαμε». Και έτσι, για να μην συμβιβαστούμε, παριστάνουμε τους αιώνιους έφηβους. Κάτι σαν τον Κωνσταντάρα των seventies. Αλλά χωρίς τη Ρίκα Διαλυνά.

Εδώ που φτάσαμε, όμως, δεν επιτρέπεται να στρογγυλεύουμε άλλο τις λέξεις. Ας τις αφήσουμε ελεύθερες, όπως έρχονται στη γλώσσα μας. Με αυτούς, λοιπόν, τους πρυτάνεις, δεν αξίζει κανένας διάλογος. Είναι χαμένος χρόνος, χαμένος κόπος, χαμένο χαρτί, χαμένα byte στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Αν εκείνοι θέλουν να ξεφτιλίζονται, αρνούμενοι κάθε αλλαγή στο πανεπιστήμιο, ας πούμε ότι είναι δικαίωμά τους. Αν δεν τους ενοχλεί να τους πετούν οι μπάχαλοι σκουπίδια, να τους χτίζουν μέσα στα γραφεία τους, να μπουκάρουν στις συνεδριάσεις, να τους διαπομπεύουν όπως τον συνάδελφό τους στο ΟΠΑ, ας τα βρουν με τους ψηφοφόρους τους. Που προφανώς τέτοιους πρυτάνεις θέλουν αφού τέτοιους ψηφίζουν. Όμως, ο γονιός που στέλνει το παιδί του να σπουδάσει και τρέμει το φυλλοκάρδι του μήπως το βρουν μαχαιρωμένο μεταξύ Ιατρικής και Αστεροσκοπείου, από την Αστυνομία περιμένει να το προστατεύσει. Από την κανονική αστυνομία, όχι από αυτό το καρτουνίστικο πράγμα που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Που δεν θα είναι ακριβώς αστυνομία αλλά «ειδικό σώμα», δεν θα φέρει όπλα αλλά γκλομπ, δεν θα αναφέρεται στην ιεραρχία του Σώματος αλλά σε κάποιο Πρύτανη ο οποίος θα φοβάται και τη σκιά του και που θα χρειάζεται την προστασία της κανονικής Αστυνομίας μόλις του στήσει ενέδρα η πρώτη τσογλανοπαρέα. Αν η κυβέρνηση έχει διάθεση να συγκρουσθεί με την πολιτική σαπίλα και την πανεπιστημιακή παραφυάδα της, ας κάνει αυτό που λέει η στοιχειώδης λογική. Αν όχι, ας παραδεχτεί ότι μέχρις εκεί φτάνει το μπόι της. Να το πάρουμε και εμείς απόφαση ότι «πιστέψαμε σε λόγια πλάνα, που μας θολώσανε το νου».

Ούτε ο σχεδιασμός της παιδείας είναι αρμοδιότητα των πρυτάνεων. Πόσες σχολές, με ποιο αντικείμενο και με ποιες προϋποθέσεις εισαγωγής θα λειτουργούν στη χώρα, είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά στην πολιτεία. Όπως δεν ρωτήθηκε καμιά «πανεπιστημιακή κοινότητα» όταν οι κυβερνήσεις, στο όνομα των πελατειακών σχέσεων, έσπερναν ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την Ελλάδα, δεν χρειάζεται να ερωτηθεί και αν πρέπει να καταργηθούν. Σοβαρή τεχνική εκπαίδευση χρειάζεται η χώρα. Σχολές όπως ήταν κάποτε ο «Δημόκριτος» και ο «Ευκλείδης», που έβγαζαν χρήσιμους τεχνίτες, υδραυλικούς, ηλεκτρονικούς, ηλεκτρολόγους, μηχανουργούς, επιπλοποιούς. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει εάν δεν καταργηθούν κάτι ΤΕΙ με εξωτικά ονόματα που τώρα έγιναν και ΑΕΙ, όπου περνάς με λευκή κόλα, γίνεσαι «φοιτητής», η οικογένεια κόβει το λαιμό της για να μην στερήσει από το παιδί τις σπουδές και καταλήγει να χρηματοδοτεί καφετερίες, γυράδικα και γκαρσονιέρες για να συνειδητοποιήσει μερικά χρόνια μετά ότι έκανε μια τρύπα στο νερό. Περιμένει κανείς από τους ανθρώπους που αγωνίζονται να παραμείνει άθικτο το ΤΕΙ Περιφερειακής και Οικονομικής Ανάπτυξης Άμφισσας (!), να ορίσουν βάση που θα αφήσει εκείνο χωρίς σπουδαστές και τους ίδιους χωρίς δουλειά; Θα βρουν μερικές αστραφτερές λέξεις και θα ορίσουν την βάση στο μηδέν και κάτι. Γιατί, πολύ απλά, το δικό τους συμφέρον και το συμφέρον της παιδείας, δηλαδή το εθνικό συμφέρον, δεν ταυτίζονται.

Συμβούλια διοίκησης, επαναφορά της βάσης του δέκα, νομοθέτηση του ν+2, κατάργηση των άχρηστων σχολών, αστυνομία χωρίς συμβιβασμούς, αυτά πρέπει να επιβάλει η κυβέρνηση. Και ας κηρύξουν όση «ενσώματη αντίδραση» θέλουν ο Φίλης και οι άλλοι εκπρόσωποι της παρακμής. Στο κάτω κάτω, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε πάλι τον τροχό…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 31 Ιανουαρίου 2021