ΑΠΟΨΕΙΣ

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες δεν υπάρχει γονιός μαθητή που να μη γκρινιάζει. Η συντριπτική πλειοψηφία των παραπόνων αφορά τη δυσκολία των μαθημάτων της εξεταζόμενης ύλης. Διόλου περίεργο: η κατάσταση ήταν προβληματική ήδη απ’ όταν ήμασταν εμείς μαθητές, απλώς τώρα έχει χειροτερέψει. Παιδιά του Γυμνασίου διδάσκονται πράγματα που εμείς μαθαίναμε στο Λύκειο, χωρίς να έχει εμπεδωθεί επαρκώς η προηγούμενη διδασκαλία (ειδικά όσον αφορά τα τόσο προβληματικά -μα και απαραίτητα- Μαθηματικά, τα παιδιά ξεκινούν συναρτήσεις χωρίς επάρκεια σε κλάσματα και δεκαδικούς, αντικείμενο πλέον του Δημοτικού). Παράλληλα, οι ώρες για θρησκευτικά εξακολουθούν αμείωτες, τα αρχαία έχουν γίνει ακόμη δυσκολότερα, η ιστορία παραμένει αφήγηση ανδραγαθημάτων αντί ερμηνεία γεγονότων, οι παραδόσεις της βιολογίας είναι προσχηματικές, οι δε διδάσκοντες σπανίως διαθέτουν το αλλοτινό αίσθημα αποστολής. Ειδικά στο Λύκειο, η κατάσταση είναι επιεικώς τραγική. Οι οικογένειες καταφεύγουν οπωσδήποτε στα φροντιστήρια και το υπόλοιπο διδακτικό πρόγραμμα ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματική ζωή・όσοι έχουμε συνδιαλλαγεί με πρωτοετείς φοιτητές έχουμε μείνει ενεοί μπροστά στην ανικανότητα τους να ανταπεξέλθουν σε στοιχειώδη καθημερινά προβλήματα.

Ως είθισται, πολλοί επαΐοντες κατηγορούν κάποιες απαρχαιωμένες νοοτροπίες των Ελλήνων γονέων ως υπεύθυνες για την ετήσια δαπάνη τεράστιων ποσών σε φροντιστήρια. Άδικη η κατηγορία, καθώς πάμπολλα παιδιά τη χρειάζονται μόνο και μόνο για να περνούν τις τάξεις και να διατηρούν στοιχειώδη αυτοσεβασμό. Η είσοδος σε περιζήτητη πανεπιστημιακή σχολή κατά κανόνα θεωρείται ανέφικτη, ένα οποιοδήποτε «χαρτί» αρκεί για το Δημόσιο αργότερα. Δεδομένων μάλιστα των παγκόσμια κορυφαίων ποσών που… επενδύονται σε ενισχυτική διδασκαλία, και παράλληλα των θλιβερών επιδόσεων της νεολαίας μας σε διεθνείς μαθητικούς διαγωνισμούς, προκύπτει η εύλογη απορία τι συμβαίνει τελικά. Ουκ ολίγοι λοιπόν συμπεραίνουν πως το διδακτικό πρόγραμμα δεν καταρτίζεται με βάση τις πραγματικές ανάγκες του συνόλου μα άλλες, εκείνες των εκπαιδευτικών και ορισμένων ισχυρών φορέων. Το σύστημα δεν προσπαθεί να βγάλει ολοκληρωμένους ανθρώπους μέσα από μία διαδικασία σύνθεσης. Αντίθετα, οι μαθηματικοί επιδιώκουν να βγάζουν μαθηματικούς, οι φιλόλογοι φιλολόγους, οι θεολόγοι θεολόγους και ούτω καθεξής. Το αποτέλεσμα είναι τα βλαστάρια μας να βομβαρδίζονται με μεγάλους όγκους πληροφοριών για εξειδικευμένα θέματα. Βαθμολογούνται για θέματα που ούτε ν’ απορροφήσουν ικανοποιητικά μπορούν, μα ούτε καν να αξιοποιήσουν αν δεν ακολουθήσουν συγκεκριμένη ακαδημαϊκή πορεία. Αμέτρητα βλαστάρια μας αδυνατούν να κατανοήσουν ένα απλό γραπτό κείμενο και να εκφράσουν σκέψεις και συναισθήματα, όμως διδάσκονται εξαντλητικά τη γραμματική και το συντακτικό της Νέας και της Αρχαίας Ελληνικής.

Το υφιστάμενο πλαίσιο επιβάλλει τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων λειτουργών στην παρεχόμενη εκπαίδευση, δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια μα και φροντιστηριακή, ώστε έτσι να καλύπτονται εις το διηνεκές οι βιοποριστικες και λοιπές ανάγκες τους. Δυστυχώς, εκείνες των ελληνόπουλων και της χώρας περνούν σε δεύτερη μοίρα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11.06.2023