ΑΠΟΨΕΙΣ

Είναι εμφανές πως η κυβέρνηση έχει αφήσει προ πολλού πίσω της την ευδαιμονία των πρώτων ημερών. Ήταν τότε που η ΝΔ πρόβαλλε ως μοχλός απαλλαγής από την τετραετία του Τσίπρα, με προσδοκίες για ασφάλεια, αξιοκρατία και ανάπτυξη. Σήμερα, μετά από δύο και πλέον χρόνια διακυβέρνησης πέρασε ήδη σε άλλη φάση. Διατείνονται τώρα οι της ΝΔ πως η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπόρεσε και κανείς άλλος δε θα μπορούσε κάτι διαφορετικό. Ακόμη όμως και οι ίδιοι οι δημοσκόποι που την τοποθετούσαν σε μεγάλη απόσταση από το ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζουν τώρα την φθορά της που, όμως, την καταγράφουν ως φυσιολογική και (αλλοίμονο) όχι πρώτου μεγέθους, ούτε ασυγκράτητη. Ο παράγων οικονομική πολιτική ασφαλώς είναι ο μεγάλος ασθενής. Παρά τις διακηρύξεις περί μελλοντικής ανάπτυξης το παρόν αναδεικνύει μια οικονομία βαρύτατα τραυματισμένη. Μιλάμε πλέον για το εναπομείναν τμήμα της επιχειρηματικής δραστηριότητας μετά το κλείσιμο εκατοντάδων επιχειρηματικών μονάδων τη στιγμή που πλήθος άλλων κινούνται στην κόψη του ξυραφιού. Η κυβέρνηση απαντά μόνο με ιδιωτικοποιήσεις, με κορυφαίες εκείνες του Ελληνικού αλλά και της ηλεκτρικής ενέργειας. Οι μακροχρόνιες όμως καθυστερήσεις αλλά και το πρόωρο κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων οδηγούν ήδη σε εκτόξευση των τιμών του ρεύματος και των ειδών πρώτης ανάγκης που συμπαρασύρονται. Αλλά και ο τομέας της κοινωνικής πολιτικής και των συντάξεων φλερτάρει με τη στασιμότητα και το τέλμα. Οι εξαγγελίες ότι οι συντάξεις θα δίνονταν άμεσα, χωρίς χρονοτριβή, έρχονται τώρα αντιμέτωπες με τη σκληρή πραγματικότητα και με τις πρόσφατες ρήσεις του Κωστή Χατζηδάκη περί «στενομυαλιάς»’ και «γραφειοκρατίας» στον ΕΦΚΑ. Όσο για την ανεργία, η κυβέρνηση αποφεύγει να παρουσιάσει συγκεκριμένους δείκτες θέσεων εργασίας και αυτό είναι εύλογο εν μέσω κρίσης, τη στιγμή που ο μεσαίος χώρος και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις συνεχίζουν να σηκώνουν το μεγαλύτερο δημοσιονομικό βάρος της χώρας. Παρ’ όλα αυτά ο πρωθυπουργός αναλίσκεται σε άνευρους ανασχηματισμούς, ανίκανους να αναθερμάνουν την οικονομία, με το οικονομικό του επιτελείο να κινείται σ’ έναν κόσμο φαντασιακό, έξω από τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων. Η κυβέρνηση συνεπώς αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδά της και για τον πρόσθετο λόγο πως δεν τα αντιλαμβάνεται. Η περίοδος χάριτος όμως τελείωσε. Και στη Δημοκρατία, όπως και στην οικονομία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα.