ΑΠΟΨΕΙΣ

Υπάρχει μία υστέρηση στο σύστημα διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής να αντιληφθεί τις ραγδαίες εξελίξεις και την επιλογή των κατάλληλων πολιτικών. Τα αντανακλαστικά του είναι αργά και μερικές φορές αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις στα εθνικά θέματα.

Βασικός παράγων για τα αργά αντανακλαστικά είναι και τα ψυχροπολεμικά στερεότυπα που υπάρχουν ακόμη, ότι η χώρα ανήκει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Βεβαίως ανήκει και σέβεται την υπογραφή της. Αλλά η συμμετοχή αυτή έχει τα όριά της.

ΤΟ ΝΑΤΟ δεν υπάρχει στις απειλές που δέχεται η χώρα και η ΕΕ έχει όριο την παρέμβασή της για διάλογο με την Τουρκία.

Ποιόν διάλογο, όμως, και από πού προκύπτει ότι η Ελλάδα πρέπει να διαπραγματευτεί οτιδήποτε θέτει στην ατζέντα η ηγεσία της γειτονικής χώρας;

Πρέπει, πάντως, να έχει γίνει συνείδηση πως κανείς δεν θα πολεμήσει για κανέναν άλλο και για την επιτυχία μιας διπλωματικής προσπάθειας πρέπει να υπάρχουν ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.

Για να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή η Ελλάδα διαθέτει, ακόμη, ισχυρή δύναμη αποτροπής. Η Τουρκία δεν θα τολμήσει και αν τολμήσει θα το μετανιώσει. Μία ήττα του τουρκικού καθεστώτος θα το ταρακουνήσει συθέμελα. Αλλά η σημερινή δύναμη αποτροπής δεν θα υπάρχει σε λίγα χρόνια αν δεν ενισχυθούν οι Ένοπλες Δυνάμεις σε υλικό και ανθρώπινο δυναμικό.

Από αυτής της πλευράς η εγκατάλειψη των γαλλικών φρεγατών που θα συνοδεύονταν και με την προμήθεια στρατηγικών όπλων που δεν διαθέτει η Τουρκία είναι αρνητική εξέλιξη. Ωστόσο, η διαβεβαίωση πως η αμεσότητα της τουρκικής απειλής επιβάλλει και άμεση ενίσχυση ναυτικού και αεροπορίας και προς την κατεύθυνση αυτή θα διοχετευθούν οι αναγκαίες πιστώσεις είναι μία θετική εξαγγελία.

Ένα δεύτερο σημείο που φαίνεται να υποχωρεί από τα μεταπολιτευτικά στερεότυπα που διαμόρφωσε η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς είναι ο φόβος του πολιτικού στιγματισμού ως πολεμοχαρούς οπουδήποτε μιλά για ενίσχυση της αποτροπής των ενόπλων δυνάμεων. Και τούτο, παρά το γεγονός ότι η αποτροπή είναι η πιο σημαντική παράμετρος για την διατήρηση της ειρήνης.

Ειρήσθω εν παρόδω, πως οι δήθεν φιλειρηνικές κινήσεις της μεταπολιτευτικής αριστεράς είχαν να κάνουν με την εξυπηρέτηση των σχεδίων της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι αποδομητικές φωνές πέρασαν, επίσης, στο περιθώριο. Βαθιά καιροσκόποι οι φορείς τους κρύβονται στις δύσκολες στιγμές. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μόλις τα πράγματα ηρεμήσουν θα εμφανιστούν και πάλι αλλά το ακροατήριό τους έχει μειωθεί. Η ελληνική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της έχει συνειδητοποιήσει πως πρέπει να ενισχύσει την άμυνά της για να διατηρήσει την ειρήνη και την ακεραιότητα της χώρας.

Έτσι, παρά ο γεγονός ότι περιλαμβάνει και στρατιωτική διάσταση που σε άλλες εποχές θα προκαλούσε αντιδράσεις της «αριστεράς», η αμερικανική παρουσία στην Αλεξανδρούπολη αντιμετωπίζεται, μάλλον, θετικά, παρά το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον έχει πάρει θέση μόνο στα λόγια στη διαμάχη με την Τουρκία.

Είναι θετικό το γεγονός ότι η αμερικανική παρουσία στην ακριτική πόλη έχει και μια σημαντική οικονομική διάσταση.

Θετικό είναι και το γεγονός ότι η κυβέρνηση ενδιαφέρθηκε, γενικότερα, για τη Θράκη δημιουργώντας διακομματική επιτροπή.

Αλλά με τη Θράκη υπάρχουν σκελετοί στην ντουλάπα που πρέπει να αποκαλυφθούν για να μην έχουμε τα ίδια φαινόμενα. Το «παζάρι» μπορεί να είναι και διακομματικό. Ο κ. Μητσοτάκης θα γνωρίζει, και αν δεν το γνωρίζει, προφανώς θα του το επισήμαναν οι αρμόδιες υπηρεσίες ότι:

1. Ανάλογη Επιτροπή δημιουργήθηκε και το 1993 και η Βουλή κατέληξε σε ορισμένα συμπεράσματα.

2. Ακολούθησε ο αναπτυξιακός νόμος και μετά ήλθαν οι επιδοτήσεις.

3. Δημιουργήθηκαν Βιομηχανικές ζώνες αλλά αργότερα έφυγαν δισεκατομμύρια στο εξωτερικό (Κίνα και αλλού).

4. Στην Αλεξανδρούπολη από τις 100 εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν έμειναν δύο.

Οι ενδιαφερόμενοι πήραν τις επιδοτήσεις, έχτισαν σκελετούς και επί της ουσίας μηδέν.

Φαντάζομαι πως δεν έχει κάτι τέτοιο κατά νου ο κ. Μητσοτάκης.

Αλλά, πολύ φοβάμαι πως εκεί θα καταλήξει και αυτή η προσπάθεια αν δεν υπάρξουν ασφαλιστικές δικλείδες ελέγχου.

Και επειδή περιπλανόμενος στα Βαλκάνια είχα και μία εμπειρία από την Αλβανία να σας επισημάνω και τα εξής:

Τα ίδια έγιναν και με τις αποφάσεις για τη Βόρειο Ήπειρο.

Από τις 40 εταιρίες που, όπως μαθαίνω, επρόκειτο να επενδύσουν εκεί για να κρατηθεί η ελληνική μειονότητα, εμφανίστηκε μία η οποία πουλήθηκε και αυτή στη συνέχεια.

Πήραν από 40 εκατομμύρια η κάθε μια για να μην κάνουν τίποτε.

Το 1991 όλα αυτά.

Επανερχόμενος στη Θράκη, μία από τις εταιρείες που, υποτίθεται, θα έκανε επενδύσεις στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο 2 δις. τα οποία, μεταφέρθηκαν στην Κίνα.

Πρωτοδίκως, οι υπεύθυνοι καταδικάστηκαν σε 25 χρόνια φυλάκισης και αθωώθηκαν στο Εφετείο Πατρών (τι αρμοδιότητα είχε το Εφετείο Πατρών δεν ξέρω).

Τώρα, μου λένε βρίσκονται στην Ολλανδία.

Αν συγκροτηθεί Επιτροπή καλόν είναι να κάνει πρώτα έλεγχο τι απέγιναν τα χρήματα από τις επιδοτήσεις των αναπτυξιακών νόμων σε Θράκη και Αλβανία και μετά να προχωρήσει για να μην επαναληφθεί το δυσάρεστο προηγούμενο φαινόμενο.

Και κάτι τελευταίο. Το ΣτΕ έχει αποφανθεί πως μετά παρέλευση πενταετίας, το σχετικό με τα παραπάνω αδίκημα παραγράφεται.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 2 Αυγούστου 2020